Schreef ik vorig jaar in m’n jaaroverzicht nog dat ik reisde naar in totaal maar liefst 17 landen, het jaaroverzicht 2020 ziet er enigszins anders uit. Ook al was ik begin 2020 sowieso van plan om minder te reizen, of in ieder geval op een andere manier, dat het zo lame zou worden had ik natuurlijk nooit kunnen vermoeden. En ook al kon ik me er prima aan overgeven, voelde ik dat we met z’n allen iets groters te doen hadden, hoe langer het duurde hoe meer ik reizen ging missen. En nog steeds.
Lees ook: Het hield niet op en ging maar door: mijn jaaroverzicht 2019
Leestijd: 20 minuten
JAAROVERZICHT 2020
Want reizen is een wezenlijk onderdeel van wie ik ben. Het is voor mij thuiskomen. Doordat je volledig op jezelf aangewezen bent in steeds weer andere gebieden, word je steeds een andere versie van jezelf. En omdat er geen ruis of afleidingen zijn en je volledig in dat ene moment leeft, raak je geaard en geworteld in jezelf. Je groeit, je expandt, je ontwikkelt. En hoe ‘zwaar’ dat ook mag klinken, zo waar is het. Als ik reis ben ik in alignment en de meest pure en oprechte versie van mezelf.
Toch is het niet zo dat wanneer ik niet kan reizen ik niet compleet of volledig zou zijn. Ik geloof dat wanneer je jezelf ervan overtuigt dat afhankelijk bent van je omstandigheid of externe situatie, je jezelf tekort doet. Want alles zit in jezelf en de momenten waarop je op jezelf bent aangewezen, zoals tijdens het reizen, laten je dat heel helder zien. En dat is dus eigenlijk best grappig. Want reizen zorgt voor die geaardheid en verbondenheid met mezelf en die verbondenheid in mezelf zorgt er vervolgens juist voor dat ik reizen niet per se nodig heb om me geaard te voelen. Cirkel rond.
Toch heb ik het in 2020 enorm gemist. Niet per se het uren in een vliegtuig zitten of het rondtrekken met een rugzak, maar het vertoeven op plekken waar ik nog niet eerder was. Het ontdekken, het onderweg zijn, het ondernemen. Wanneer ik reis ben ik actiever, ondernemender, lustiger en voel ik me vrijer dan wanneer ik niet reis. Als ik langere tijd op één plek ben zonder uitzicht op iets nieuws, zonder die trigger, dan kak ik in en dat gebeurde in 2020.
Hoe 2020 begon
Want zo’n vliegende start als ik maakte, zo zakte alles na een tijdje in. In 2020 besloot ik me volledig te focussen op m’n business en m’n digital nomad levensstijl meer vorm te geven. Hoe lekker en leuk het ook was om te wereldreizen (en hoezeer ik er anno nu een jaar later weer naar snak), fulltime de wereld rondreizen zoals ik voor 2020 deed, is een enorme onderneming waardoor er nauwelijks tijd over bleef voor andere dingen. En als je steeds een stemmetje in je hoofd hebt dat zegt dat het tijd is om ook andere dingen te doen, moet je er natuurlijk wel gehoor aan geven.
En dus luisterde ik er naar. En besloot ik begin 2020 gedurende het jaar telkens langer op één plek blijven en me meer te focussen op m’n werk. In januari vloog ik voor twee maanden naar Bali om te werken: m’n blog te ‘repareren’ en aan te vullen en een start te maken met mijn coachingsactiviteiten. Ik maakte er een soort businessplan voor het jaar, maar niet te vastomlijnd en terwijl ik aan de slag ging merkte ik al gauw dat m’n blog meer tijd in beslag nam dan ik had verwacht. En ook al waren het voornamelijk randzaken waarmee ik me bezig hield en leverde dat niet meteen geld op, het gaf me wel rust dat het meeste uiteindelijk ‘goed’ stond.
De bedoeling was om begin maart van Bali naar Amsterdam te gaan en daar m’n coachingswerkzaamheden verder uit te werken. Bloggen zou iets worden voor erbij, coachen zou de core van m’n business worden. Maar toen kwam er iets wat heel de wereld platlegde en waardoor alles opeens in een ander perspectief kwam te staan.
Coronajaar 2020
Ik twijfelde half maart om vanuit Bali naar paniekerig Nederland te gaan. Ik volgde het nieuws en de actualiteiten, maar had er in geen enkel opzicht behoefte aan om onderdeel te worden van het Nederlandse. Toch ging ik, want er was nog maar zo weinig bekend over het virus en als er iets zou gebeuren met een loved one in Nederland (wat ik al vaker meemaakte), dan is Bali wel erg ver weg. Toen ik aankwam en me settelde maakte ik een soort reverse cultuurshock mee: de rust in Nederland vond ik heerlijk en resoneerde met mijn eigen inner peace.
De rust en saamhorigheid die ik heel sterk voelde in het voorjaar van 2020 vond ik bijna magisch. Dat de boel dichtgegooid werd vond ik niet meer dan logisch; het virus was een grote onbekende en het verbond ons allemaal met elkaar. We were all in this together en we zouden samen elkaar hier doorheen helpen. Het liet ons zien dat we allemaal gelijk en even belangrijk zijn, maar ook dat we op de rem mochten trappen. Ik ervaarde persoonlijk dat het virus ons iets kwam brengen en dat we er weliswaar voorzichtig mee om moesten gaan, maar niet dat we er tegen in gevecht zouden moeten gaan. Toch begon er een strijd tegen corona en dat was de geboorte van een crisis.
Corona is een virus, geen crisis
Maar corona is geen crisis, het is een virus. Het maakt mensen fysiek ziek, maar meer dan dat doet het niet. De ellende die er in 2020 wereldwijd ontstond is niet veroorzaakt door corona, maar door onszelf. Door onze mindset. Doordat we reageerden vanuit angst, wantrouwen, paniek en wanhoop op wat ons overkwam. In plaats van stil te staan, te luisteren en te ontvangen, gingen we volop in de aanval.
Door die crisis sloeg die rustige sfeer gedurende het jaar steeds meer om. Waar ik in het voorjaar nog hoopte op bezinning en inzichten en dan vooral collectief, bleek al gauw dat dat een utopie was en daarin zat meteen het grootste leermoment voor mezelf: het gebeurt wanneer het de tijd is en dat gaat vaak niet van het ene op het andere moment. Ik mag daarin meer accepteren dat ik daar geen controle over heb en ook niet hoef te hebben.
Ik geloof dat het virus ons kwam vertellen dat de aarde een break van ons nodig had, omdat wij al decennialang nogal veel van de planeet vragen en consumeren. Ze had het nodig tot rust te komen om te helen. De bron van al het leven gaf ons een teken. Maar als wij dat vervolgens niet oppakken en terugvallen in oude gewoontes, zal de planeet ons steeds opnieuw uitdagen. Totdat we zover zijn. De natuur is gevormd ten behoeve van de vooruitgang en soms betekent dat een paar stappen terugzetten om vervolgens een grote vooruit te kunnen maken. Zoals met alles in het leven. Je ertegen verzetten heeft geen zin.
Reizen, het leven en zakelijk in 2020
Maar goed. Toch nog een jaaroverzichtje met alle reizen die ik maakte, de plekken waar ik verbleef en hoe het zakelijk met me ging. Want ondanks alle lockdowns en restricties heb ik toch nog behoorlijk wat ondernomen en heb ik lang niet zo stil gezeten als soms voelde. De reizen waren heus mooi, maar niet per se impactvol. Ik ontmoette nauwelijks mensen en dompelde me niet onder in andere culturen en hield al helemaal geen uitdagende expedities en dat is helemaal OK. Ik verbleef ondanks het advies om thuis te blijven op veel verschillende plekken (want hoe kun je thuis blijven als je geen huis hebt?) en zakelijk gezien was het láng niet zoals ik het voor ogen had en dat moet in 2021 echt anders. Dit is mijn jaaroverzicht 2020:
Januari
Tiny house en Bali
In januari besloot ik vol voor m’n nomadenleven te gaan. Ik leefde al anderhalf jaar zonder huis en haard en had al evenlang geen vaste woon- of verblijfsplek en dat voelde nog steeds helemaal goed. Maar ik voelde ook dat ik op een punt stond om een andere weg in te slaan. Wereldreizen is mooi, maar neemt ook veel tijd in beslag waardoor ik geen ruimte had om m’n business fatsoenlijk uit te bouwen en dus besloot ik dit jaar langer op één plek te blijven. In januari sliep ik eerst twee weken in een tiny house op de Veluwe, omdat ik er in de loop van het jaar zelf eentje wilde kopen en vertrok ik de 23e naar Bali. Precies op de dag dat China op slot ging.
Toen ik op Bali na een paar dagen aan het werk ging checkte ik de statistieken van mijn blog (iets wat ik de hele maand nog niet gedaan had) en schrok me rot. Ik had een enorm bezoekersrecord! Een groei van 50% ten opzichte van m’n vorige record en zelfs meer dan 117% groei ten opzichte van dezelfde maand een jaar eerder. Nu is januari sowieso altijd een goede maand omdat mensen dan veel bezig zijn met het plannen van reizen en vakanties, maar deze groei vond ik wel ongekend. Man, wat voelde dat goed. Dat beloofde wat!
Lees ook: Joehoe! Ben even zes weken op Bali!
Februari
Bali en Singapore
Heel februari was ik op Bali en werkte ik vooral veel aan mijn blog. Ik had namelijk nogal wat onderhoud te plegen en herschreef veel artikelen, verving en verwijderde enorm veel foto’s en schreef bovendien nieuwe artikelen. Ik zat er in een enorm lekkere flow en besloot langer te blijven dan ik eigenlijk van plan was. Na een paar weken kwam ik met iemand in gesprek die vertelde over het verlengen van z’n visum en kreeg ik even een schrikmoment: aan heel m’n visum had ik al die weken niet meer gedacht.
Dertig dagen mocht ik blijven en ik was inmiddels veel te laat met het indienen van een verzoek tot verlenging. Ik besloot daarom een zogenaamde visumrun te doen en ontsnapte drie dagen naar Singapore, hoewel ik daar in verband met corona niet helemaal gerust op was. Gelukkig viel het mee en ik vond het héérlijk om weer in een stad te zijn, met de metro te kunnen en gebouwen om me heen te hebben in plaats van de stinkende uitlaatgassen van Canggu op Bali.
Mijn blog haalde niet het aantal bezoekers van januari, maar bleef er maar ietsje onder en dat stemde me echt opperbest. Veel nieuws had ik nog niet geschreven, maar schreef half februari een artikel over Noord-Italië, precies op het moment dat het land op slot ging. Dat vond ik een beetje dubieus, want er zou nu niemand naar Italië gaan, dus ik veronderstelde dat het artikel verspilde moeite was, maar daar kwam ik later in het jaar volledig op terug. Anyway, ik zat in zo’n lekkere flow op het Balinese land dat ik besloot om heel maart nog op het eiland te blijven.
Lees ook:
→ Update uit Bali: attached to my laptop
→ Werken op Bali? Dit zijn drie fijne werkplekken in Canggu
→ Lief dagboek: noodgedwongen 48 uur in Singapore? Dat ging zo.
Maart
Bali en Twente
Maar toen kwamen de appjes uit Nederland. Dat ik naar huis moest komen. Omdat het virus wel erg om zich heen aan het slaan was en er steeds meer sprake was dat het land dicht zou gaan. Maar ik had helemaal geen huis. Ik zag het niet zitten om in lockdown in Amsterdam te zijn als het merendeel van de mensen die ik ken in het oosten was. Moest ik dan naar Twente? Had ik daar zin in? Ging ik daar in dezelfde flow komen als op Bali? Ik vreesde het ergste, maar ging toch.
17 maart kwam ik aan op Schiphol en zes dagen later trok ik in een bungalow op een park aan de rand van mijn dorp. Toen ik er binnenkwam leek het alsof ik thuis bij een oud mannetje kwam, maar ik moest het er maar mee doen. De gedachte dat ik een paar dagen eerder nog in de tropen was, was een enorm contrast en het voelde echt niet meteen goed. En hoewel m’n blog in maart een vliegende start maakte, kakte alles na het praatje van Mark als een kaartenhuis in elkaar. Weg lezers, weg commissies, weg reizen, weg flow.
Lees ook:
April
Het kleine huisje
April was blogtechnisch het grootste dieptepunt sinds het bestaan van Kim around the World. Het aantal bezoekers op m’n site durf ik niet eens te noemen (bijna 50% minder dan in april 2019 en nauwelijks een kwart van de cijfers van januari), om van inkomsten nog maar te zwijgen. Die waren er niet. En hoewel ik nog wel vijf nieuwe artikelen schreef waren die lage cijfers niet bepaald motiverend of geruststellend. Het liefst stopte ik er helemaal mee. Het zou me heel wat werk, stress en onrust schelen. Maar schrijven zou ik altijd blijven doen, dus ermee ophouden was en is nog steeds gewoon geen optie.
De zon scheen onwaarschijnlijk veel in april en dat was echt een enorm lichtpunt. Ik kwam steeds meer tot rust in het kleine huisje. Mijn nichtjes kwamen twee keer per week spelen omdat hun schooltjes waren gesloten en bleven dan ook nog soms slapen en zo hadden we het onverwacht enorm gezellig met elkaar. Het was weer net als voordat ik ging reizen en nog een huis had; toen kwamen ze eens in de maand een dagje bij me. We gingen naar de speeltuin, picknickten in de enorme tuin en met heerlijk uitzicht op een vijver bondden we weer als nooit tevoren. Zá-lig.
Deze artikelen schreef ik in april:
→ Rust, vertrouwen en verbinding: zo ga je om met Corona
→ Mooiste strand van de Algarve: Praia da Marinha
→ Yucatán Mexico: 9x hoogtepunten die je moet zien!
→ 5x essentiële tips voor het voorbereiden van een verre reis
Mei
Het kleine huisje en Texel
In mei krabbelden de cijfers weliswaar weer wat op, ze waren nog altijd 50% minder dan in dezelfde maand een jaar eerder. En dat terwijl ik dat jaar ervoor nog zoveel dingen niet goed had staan op m’n blog wat de vindbaarheid bemoeilijkte. Het voelde alsof al het werk dat ik op Bali had gedaan voor niets was geweest. Ik startte vervolgens wel een cursus ‘Start je online bedrijf’ en haalde daar warempel nog waardevolle dingen uit ook. Mijn online coachingsactiviteiten waren namelijk nog steeds niet van de grond gekomen en ik hoopte dat die cursus meer handvatten zou bieden.
Ondertussen kwamen m’n nichtjes nog steeds vaak een dagje langs, scheen het zonnetje nog altijd hoog aan de hemel en was het kleine huisje nog altijd mijn uitvalsbasis. Totdat ik hem het laatste weekend van mei eventjes verliet en een weekend naar het strand ging. Op Texel was ik op mijn vijftiende voor het eerst en laatst geweest en het was hoog tijd om weer eens terug te gaan. Ik vond het heerlijk om door de duinen te fietsen, schaapjes te tellen en de vuurtoren te fotograferen. Wat was Texel een verrassend leuke bestemming. Op 1 juni opende de horeca weer en plofte ik neer bij een van de strandtenten. Dat had ik gemist.
Lees ook: Lekker uitwaaien: 10x tips voor een weekendje Texel
Juni
Het kleine huisje en nog een klein huisje
Hoewel de wereld in juni steeds een beetje meer open ging, besloot ik toch in Nederland te blijven. Ik had het naar m’n zin in het kleine huisje en bleef zolang als ik kon. Maar 19 juni was het dan toch echt zo ver, ik moest het huisje verlaten omdat er iemand anders in zou gaan. En dat deed pijn, want ik was een beetje verliefd geworden. Niet alleen op het huisje, maar ook op de momenten die ik er had met m’n familie en dan mijn nichtjes in het bijzonder.
Het tiny house dat ik al tíjden in gedachten had om te kopen bleek opeens een bungalow aan de rand van mijn eigen dorp te zijn met alleen één obstakel: het kleine huisje was en is niet te koop. Maar hoe fijn zou het zijn om een uitvalsbasis dichtbij mijn familie te hebben, die ook nog eens goed te verhuren is op momenten dat ik er zelf niet ben. Ik zag het helemaal voor me en besloot dat er vást een moment zou komen waarop er een huisje voor mij zou komen. In the meantime trok ik nog even in een ander huisje op het park.
Juli
Amsterdam en wandelen in de Eifel
In de zomer van 2019 bracht ik maar liefst vier maanden door in Amsterdam en dat was wat je noemt meer dan heerlijk. Ik hou van onze hoofdstad! En dus toog ik in de zomer van 2020 opnieuw naar Mokum voor een Amsterdam 2.0 avontuur. Hoe anders het ook was, het leek op sommige momenten alsof corona niet bestond en op andere momenten alsof het de hele stad platlegde. Het was in geen enkel opzicht zoals het een jaar eerder was, maar dat was helemaal niet erg: het gaf mij gelegenheid om véél nieuwe content voor m’n blog te maken. In juni waren de cijfers van Kim around the World alweer in een stijgende lijn, juli zette die trend voort en dat gaf energie en rust tegelijk.
Ergens begin van de maand sprak ik spontaan met een vriendin af om het een na laatste weekend naar de Duitse Eifel te gaan. Als je me begin 2020 had gezegd dat ik in de zomer zou gaan wandelen in Duitsland, had ik je voor gek verklaard, maar nu liet ik me verrassen over hoe fijn het er is. Twee dagen wandelen door bossen, over velden en pittoreske stadjes; het was wat je noemt heerlijk rustgevend en helend. In totaal zouden we meer dan veertig kilometer wandelen, maar een blaar onder mijn voet gooide roet in het eten waardoor Judith de laatste tien in haar uppie deed. Desalniettemin was ik trots op mezelf, want ik had het toch maar mooi gedaan.
Lees ook:
Augustus
Amsterdam, Teutoburgerwoud, Veluwe en Breda
Hoewel veel mensen op vakantie gingen binnen de Europese grenzen besloot ik ook in augustus in Nederland te bljiven. Voor mijn gevoel had ik in het voorjaar in het kleine huisje veel tijd ‘verspild’ en moest ik van mezelf een inhaalslag maken. Nog steeds in Amsterdam schreef ik maar liefst tien nieuwe artikelen, updatete er zes en aan het einde van de maand waren de statistieken met mij: een nieuw overall bezoekersrecord. Nu wil ik helemaal niet teveel waarde hechten aan het aantal bezoekers op mijn website, het gaat er immers meer om wat ze komen doen en hoe ik ze kan dienen en inspireren, toch is het lekker om te weten dat mijn blog gevonden en gelezen wordt. Yes!
Maar ik zat niet alleen maar achter de laptop, in de een na laatste week ging ik er ook nog op uit. Ik logeerde een nachtje bij mijn tante en haar vriend op de camping op de Veluwe waar we wandelden en fietsten, ik ging op persreis naar het Duitse Teutoburgerwoud met dezelfde Judith als met wie ik een maand eerder naar de Eifel was geweest én ik ging eindelijk op bezoek in het niet meer zo nieuwe stulpje van een vriendin in Breda. Overal bleef ik plakken en logeren en pas zaterdagmiddag laat was ik weer terug in Amsterdam voor m’n laatste weekje in de hoofdstad.
Lees ook:
→ ‘Eerst was je in het kleine huisje, nu ben je bij Amsterdam’
→ Met de fiets in de trein door het Duitse woud? Dat ging zo.
September
Duitsland, Luxemburg en Oostenrijk en de Hollandse polder
Hoe lekker ik het ook vond en vind in Amsterdam, de prijzen zijn er sky high en aangezien het moneywise niet bepaald voor de wind ging besloot ik de hoofdstad even voor gezien te houden. Maar ook omdat september nog altijd zo lekker nazomert en ik zin had in een roadtrip voordat de Nederlandse herfst (die ik voor het eerst in drie jaar weer ging meemaken) en de verwachte lockdowns in Europa z’n intredes zouden doen. En zo geschiedde. Ik stapte in mijn bolide en reed drie weken door de Eifel (daar was ik weer!) en Luxemburg naar Zuid-Duitsland en Oostenrijk.
Ik was op het Drielandenpunt bij Vaals en kwam in plaatsen als Aken, Cochem, Monschau en Trier. Maar ook in Stuttgart, München, Salzburg en als klap op de vuurpijl in het prachtige Oostenrijkse Hallstatt. De zon scheen nog tijdens die laatste dag in het schattige dorpje en achteraf bleek dat het de laatste korte mouwen-dag was. Een dag later, op de weg terug richting het Hollandse regende het pijpenstelen. De zomer was nu echt voorbij.
Toch ging ik het laatste weekend van september nóg een keer op pad en dat was notabene op de fiets, nee wat zeg ik: op de tandem. Vanuit het Zuid-Hollandse Roelofarendsveen gingen we – een vriendin en ik – op een knalpaarse dubbele stalen ros dwars door de polder. Met de wind in de haren en regendruppels in ons gezicht fietsten we door weilanden, over water en langs boerderijen. Het landschap kon niet Hollandser dan dit en aan het einde van de middag kwamen we aan in onze verblijfsplek: een Hi Ha Hut. Een stacaravan slash tiny house middenin het weiland van een echte boer met uitzicht over de herfstachtige velden. Een paar muggen verstoorden onze nachtrust enigszins maar overall was het een te gekke ervaring.
Leuke details voor september: Kim around the World bestond vier jaar en ik haalde wederom een bezoekersrecord!
Lees ook:
→ When did that happen? M’n blog bestaat al vier jaar!
→ Route roadtrip Duitsland, Luxemburg en Oostenrijk
→ Het mooiste plaatsje van Duitsland: Monschau
→ München stedentrip: 8x bezienswaardigheden
Oktober
Herfst in weer een ander klein huisje
Wat sowieso – ongeacht corona – de bedoeling was, was om in Q4 van 2020 in Twente te zijn en dus voerde ik uit wat ik van plan was. Ik vond weer een nieuw huisje op hetzelfde park als eerder in het jaar en kroop daar weer knetterhard achter de laptop. Ik schreef heel veel blogs die al máánden op mijn lijstje stonden en dat ik weer verder kon met afstrepen (net als in de zomer in Amsterdam) voelde heel lekker. Een to do lijst die steeds korter wordt is de best feeling in the world voor een ondernemer.
Corona nam weer een vlucht (althans, zo stond het in de media) en de horeca moest weer op slot. In oktober kwam ik op supermarktbezoekjes na, nauwelijks mijn huisje uit, toch kreeg ik op de 29e een melding van de app. Ik was mogelijk besmet geraakt met het virus en ik moest vooral binnen blijven en mocht niemand zien en al helemaal niet als ik keelpijn zou krijgen.
Na een paar dagen werd ik ‘s ochtend wakker met – je raadt het al – keelpijn en ook nog een verstopte neus. Ik toog naar de teststraat (voor de tweede keer al), maar de uitslag was wonder boven wonder negatief. Toch bleef ik binnen en zag ik zo weinig mogelijk mensen, totdat m’n pyjamabroek zo ongeveer vastgeplakt zat aan m’n billen. Een paar dagen opgesloten zijn om te werken is heerlijk en ik was wederom super productief, maar hélemaal alleen zijn in zo ongeveer the middle of nowhere is allesbehalve gezond. Gelukkig kwamen m’n nichtjes af en toe logeren.
November
Wandelen en werken
Als blogger is je lijst met inspiratie nooit leeg en dus ging ik in november weer vrolijk verder met schrijven en bloggen, maar ook met het volgen van webinars en cursussen van allerlei online ondernemers. Ooit zouden we weer echt reizen en zouden mijn artikelen volop gevonden en gelezen worden en daarvoor maakte ik nu alle content. En mijn coachingsactiviteiten moesten nu toch echt een keer vorm gaan krijgen, niewaar? Op een paar wandelingen door Twentse landschappen na, kwam ik helemaal nergens en dat eiste wel steeds meer z’n tol. Maar dat zal niet onbekend klinken voor velen.
Halverwege november kwam er een bungalow te koop. Investeren in onroerend goed is altijd een goed idee en al helemaal als het ook nog eens goed verhuurbaar is. Maar het werd uiteindelijk niet en ook de tweede die in november te koop stond niet, maar na een gesprek met de bank wist ik dat er heus wel mogelijkheden waren. Mijn enthousiasme om een klein huisje te kopen werd alleen maar groter en 2021 zou mijn jaar worden.
Terwijl ik op een ochtend eind november een rotonde op reed waarop juist een grote vrachtwagen een rondje maakte, vroeg ik me af wat er zou gebeuren als ik het erop zou wagen. Een botsing, een deuk in m’n auto, ikzelf uiteraard ongedeerd. Hoe ‘fijn’ het zou zijn dat er weer eens iets zou gebéúren. Naar de garage, verzekeringspapieren invullen. Dingen regelen, beslissingen nemen en zaken orde maken; ik snakte ernaar en nog steeds. En wauw, dat ik dit soort gedachtes had, zegt best veel over mijn gesteldheid. Ik schrik ervan nu ik het zo opschrijf.
December
Alleen
Waar december voor de meeste mensen een feestmaand is en juist in 2020 heel erg naar uitkeken, vind ik december altijd bijzonder moeilijk. Juist omdat de maand in essentie en potentie zo leuk is, vind ik het extra moeilijk dat ik dat niet helemaal zo ervaar. Ik wil wel, maar ik voel het gewoon niet. Ik liet het in 2020 maar gewoon allemaal zijn.
Er werd me inmiddels een paar keer gevraagd of ik mijn haar een kleurtje had gegeven, maar het was toch echt te wijten aan gebrek aan zonlicht waardoor m’n haar zo donker oogde. Ik ging er nog een paar keer op uit om te wandelen in het herfstige Twentse coulissenlandschap en zag heus nog wel wat mensen, maar een feestmaand werd het niet echt, hoewel kerst met m’n familie wel écht heel fijn was. Voordeel van een uitgedunde familie: we hoefden geen corona-regels te overtreden om met z’n allen samen kerst te vieren. Hashtag zwarte humor.
Over het algemeen kan ik wel wat hebben, maar december vroeg in 2020 mentaal toch best veel. Alleen zijn is heerlijk, het solo leven is doorgaans wonderful, maar tijdens lockdowns terwijl je druk bent met het opstarten van een business waar je al zo lang mee bezig bent en dan ook nog in december, is het allesbehalve gezond om zoveel alleen te zijn. Er waren soms dagen waarin ik niemand zag of sprak en als m’n nichtjes dan weer kwamen ravotten (en dat gebeurde best vaak) leefde ik weer even helemaal op.
Hoogtepunten 2020:
- In het voorjaar bonden met m’n nichtjes in het kleine huisje;
- Drie keer over een bezoekersrecord op mijn blog;
- Helderheid over m’n businessdoelen;
- Helderheid over het kopen van een bungalow/vakantiehuis;
- Veel en vaak wandelen;
- Mijn liefde voor Amsterdam blijft altijd bestaan;
- Ik kan heus zonder reizen, maar ik mis het enorm;
- Ondanks alle toestanden ben ik achter m’n nomad life blijven staan. Het resoneert met me.
Jaaroverzicht 2020
Twintigtwintig. Het corona-jaar waarin er zoveel inzichten bij zijn gekomen. Waarin de aarde ons terugriep en aan de rem trok, waarin we pas op de plaats moesten maken om het grotere collectief te dienen. Waarin we beseften dat we allemaal gelijk, groot en even belangrijk zijn en dat al het andere bijzaak is. Maar ook het jaar waarin ik wandelen ontdekte en meer van Europa ging waarderen. En waarin ik gek genoeg nog steeds voelde dat het nomadic leven bij me past.
In 2020 reisde ik naar vijf landen waaronder Indonesië en Singapore en je kunt je bijna niet meer voorstellen dat dat in 2020 heeft plaatsgevonden. Het was een bizar jaar waarin we en masse op de proef werden gesteld. Ik zag het als een uitnodiging om nog meer naar binnen te keren, om nog meer te voelen en nog meer the bigger picture te zien. Het vroeg veel van ons, maar het is gebleken dat je altijd veel meer aankunt dan je vooraf denkt. Je bent veel groter, belangrijker en invloedrijker dan iemand je ooit verteld heeft. Wij allemaal.
Maar ook: dat je niets voor lief mag nemen, dat het leven in een split second anders kan zijn, dat je niet overal controle over hebt en dat je maar gewoon hebt te dealen met wat er op je pad komt. Dat het allemaal ergens goed voor zal zijn en dat sommige dingen nou eenmaal gewoon de bedoeling zijn. Dat alles een diepere laag heeft en een groter perspectief en dat we daar met z’n allen in de komende jaren en decennia maar steeds nieuwsgieriger naar mogen worden.
Opdat de regie over je leven weer bij jezelf komt.
Meer inspiratie? Lees ook:
- De diepte in: de grootste takeaways van 2020
- Het Corona-virus: van verblinding naar verbinding
- Wat vrijheid echt is: loskomen van alles wat je niet bent
- When did that happen? M’n blog bestaat al vier jaar!
- Digital nomad, wat is dat nou eigenlijk?
- Duurzaam reizen: mijn kijk op de veranderingen in de wereld
