De meeste verhalen die ik schrijf over mijn reizen hebben als doel om mijn ervaringen te delen. Met de wereld, met Nederland en met iedereen die het maar leuk en vooral inspirerend vindt om te lezen. Het Corona-virus was tot voor kort voor Nederland echt een ver van je bed show. Het was iets wat hier in Azië bestond (ik ben nog steeds op Bali), maar niet in Nederland en dus was het ‘leuk’ om over mijn Corona-ervaring te schrijven toen ik terugkwam van een kortstondig uitstapje naar Singapore.
Lees ook: Lief dagboek: noodgedwongen 48 uur in Singapore? Dat ging zo
CORONA-VIRUS: VAN VERBLINDING NAAR VERBINDING
Maar dat de wereld in slechts een paar dagen zo gebukt zou gaan onder dit virus en dan vooral Nederland en Europa, dat had niemand kunnen vermoeden. Dat deze toestanden in notabene West-Europa kunnen bestaan, dat is echt bizar, maar ook best heel begrijpelijk. Het westen is niet voorbereid geweest op iets dat in het oosten is ontstaan. Het is iets nieuws, iets waarmee we nog niet eerder te maken hebben gehad. Logisch dat we dan ook niet meteen weten hoe ermee om te gaan. Maar toch is er iets wat we over het hoofd hebben gezien.
Het virus an sich is één ding, maar er is nog iets waar we ons van bewust zouden moeten zijn en dat is de angst die we er voor voelen. De reactie op het virus is zo ongeveer nog groter dan het Corona-virus zelf. Dat is geen verwijt of judgement, maar een constatering. Dat er angst ontstaat is heel normaal en heus ook goed, want het brengt ons in een staat van alertheid, maar angst zorgt tegelijkertijd voor een waas waardoor we niet meer helder zien waar het écht om gaat.
Vijf dagen geleden schreef ik een artikel over duurzaam reizen en daarin zei ik het volgende: “We hebben het misschien niet meteen in de gaten, maar de aarde geeft ons steeds signs die ons van alles willen vertellen. Dat virus dat de wereld momenteel in z’n greep heeft bijvoorbeeld. Met ons menselijk verstand gaan we meteen bedenken wat het is, hoe het is ontstaan en komen we meteen in de actiemodus om het zoveel mogelijk in te perken en te bestrijden en dat is goed. Maar we gaan eraan voorbij wat het ons eigenlijk komt vertellen. Wat het ons brengt. En welke actie er écht nodig is.
Wat dit Corona-virus ons brengt?
Wat dit Corona-virus ons dan brengt? Dat antwoord bouw ik even op en dat gaat van angst naar liefde naar verbinding. De angst die we voelen komt voort uit ons verstand, uit onze mind. We gaan van alles bedenken wat er zou kunnen gebeuren, zonder dat we weten wat er daadwerkelijk gaat gebeuren. Je mind verplaatst je als het ware van wat er nu is naar een situatie die er niet is. Je verliest de huidige realiteit en er ontstaat een blur, een waas waardoor je niet meer ziet wat er écht gaande is. En dat is wat het eng maakt.
En juist door deze angst kan het virus zich zo snel verspreiden: we gaan klein denken en worden egoïstisch. We handelen alsof de rest van de wereld niet bestaat. Maar juist in deze situatie is het zó belangrijk om de bigger picture te blijven zien. Angst verlamt en zorgt voor verbLinding en dat uit zich op twee manieren: we raken óf in paniek óf we lijken onverschillig, verstarren en bagatelliseren, omdat we het niet wíllen zien. Het is heel normaal dat we bang worden en vanuit die angst gaan we in weerstand.
Het is belangrijk om die weerstand los te laten. Om te surrenderen aan wat er gaande is en te luisteren naar wat de planeet ons aan het vertellen is. Dat we mogen vertragen bijvoorbeeld, dat we meer voor elkaar mogen zorgen en met elkaar mogen verbinden. Dat we niet vanuit klein denken en egoïsme handelen, maar dat we beseffen dat we met z’n allen het grote geheel vormen en daarin allemaal dezelfde verantwoordelijkheid dragen. “It may look as is if the situation is creating the suffering, but ultimately this is not so, your resistance is”.
Als één individu kun je enorm veel impact op de wereld hebben
Het Corona-virus is bij één persoon begonnen wat betekent dat één enkel individu deze impact kan hebben. Alleen dat gegeven leert ons dat we allemaal zijn verbonden, dat we niet losstaan van elkaar. Dat we samen het geheel vormen en samen verantwoordelijk zijn voor elkaar. Maar ook dat je als één individu een positieve impact op de wereld kunt hebben. Een verschil kunt maken. En dat je er toe doet. Dat je belangrijk bent. Als je dat kan binnen laten komen, dan kun je je angst omturnen in liefde en positiviteit.
Liefde voor jezelf en voor de grootsheid van onze mensheid, jouw eigen mensheid, onze gezamenlijke mensheid en dán kom je op een plek waar het gebeurt. Als je je namelijk weer verbindt met jezelf, voel je vanzelf een grotere verantwoordelijkheid voor alles om je heen. En dat is het antwoord op de vraag wat het virus ons komt brengen: het besef van onze verbinding en de verantwoordelijkheid die wij allemaal hebben. Dit Corona-virus is van ons allemaal. Wij zijn er allemaal verantwoordelijk voor, like it or not.
Verspreiding gebeurt door verplaatsing en door sociale interactie. De enige manier waarop we de verspreiding kunnen indammen is door onszelf in te houden. Door binnen te blijven. Ik lees veel van mensen dat het ‘niet leuk’ is, maar mijn god, het is nu niet de tijd om bezig te zijn met of iets leuk is of niet, het gaat erom dat we met z’n allen onze verantwoordelijkheid nemen. Niet vanuit angst, maar vanuit liefde en respect voor onszelf en voor iedereen om ons heen.
Van verblinding naar verbinding
Dat een ander (bijvoorbeeld het Nederlandse kabinet) handelt vanuit angst, verlamd is geraakt en verstart betekent niet dat jij als individu dan geen verantwoordelijkheid hoeft te nemen. De lack of sense of responsibility van een ander pleit jou niet vrij. Niemand staat boven of onder jou. We zijn allemaal even verantwoordelijk hiervoor. Jij bent belangrijk. Jij bent degene die het verschil maakt. We doen dit met z’n allen samen. Alleen zo gaan we uit die verblinding vanuit angst naar verbinding in liefde. Let’s fucking do this!
Twijfel je of je je kind naar school wil sturen? Of je naar je werk zult gaan? Zoom uit en tune in op het grotere geheel, op jouw rol hierin, jouw belangrijkheid. Maak je keuze vanuit jouw verantwoordelijkheidsgevoel. Als je je kind niet naar school wil sturen, doe dat dan ook niet. Als je niet naar kantoor wilt, doe dat dan niet. Natuurlijk zijn er een heleboel belangen en moet de economie blijven draaien (ja, moet dat?), maar we hebben nu even iets groters te doen. In rust, in liefde en vanuit jouw verantwoordelijkheid naar de wereld. Het beste wat je nu kunt doen, is niks doen. En dan zal over een tijd blijken dat niks uiteindelijk juist alles was.
Trackbacks/Pingbacks