Bali is niet alleen een van de meest spirituele en daarmee inspirerende plekken ter wereld, Bali is inmiddels ook een ware nomad-hub. Een wat voor hub? Een nomad hub. Jawel, het is een van de plekken op ons aard waar (digital) nomads zich verzamelen om een tijdje met elkaar op te trekken en samen te leven en te werken. Zo zijn er meerdere plekken ter wereld waar ze zich graag verzamelen, maar Bali is misschien wel de allerbekendste en bovendien: ze zijn er altijd. Er is altijd wel een nomad (of iemand die in ieder geval locatie-onafhankelijk werkt) ergens op het eiland aan het werk in een coworking of zelfs een groep mensen die tijdelijk met elkaar wonen in een coliving.
Ik voel me een über-millenial om dit soort termen te noemen
Nu moet ik eerlijk zeggen dat ik me nu een über-millenial voel om dit soort termen notabene in een enkele alinea te noemen en hoewel ik helemaal niet hou van labels en stempels, kunnen we de beestjes maar beter gewoon bij hun namen noemen om het allemaal begrijpelijk te maken, hoewel ik me afvraag hoe begrijpelijk het allemaal is. Want als je wil begrijpen hoe het leven van een nomade eruit ziet, dan moet je wel echt even flink out of the box denken, want alles wat je tot nu toe voor waar, echt en normaal hebt aangezien, bestaat dan niet meer en kun je helemaal invullen zoals je dat zelf wilt. Maar daar wil ik nu even verder niet op gaan.
Waar ik wel verder op in wil gaan is dat de beide elementen van Bali die ik net noemde (spiritueel dus inspirerend én volop werkgelegenheden) voor mij op het juiste moment bij elkaar komen. Want zoals ik al schreef in dit artikel heb ik zin om weer aan de slag te gaan, om weer in de werkmodus te komen en waar kan dat dan beter dan in een omgeving die vol inspiratie zit en óók nog eens bevolkt wordt door mensen die hier ook gewoon aan het werk zijn. Dan zijn met name die coworkings wel echt dé plek om weer aan een bureau aan te schuiven, op een bureaustoel te ploffen en aan je project te werken. Samen met anderen die daar dan ook at random zijn, zodat ik er niet alleen voor sta.
Sinds zes dagen ben ik nu op Bali en van werken is nog niet veel gekomen
Maar goed, sinds zes dagen ben ik nu op het eiland en van werken of in de juiste modus komen is nog niet veel gekomen. Ik had last van een enorme jetlag en niet te zuinig. Een enorm slaaptekort viel me ten deel en toen ik aankwam viel ik zelfs in de taxi van het vliegveld naar mijn verblijfsplek al in slaap. Ik was zó moe, zo kapotmoe, dat ik de eerste dag hier alleen maar sliep, de volgende ochtend bijna flauwviel en me pas op dag drie weer beter ging voelen om vervolgens op de vijfde dag pas voor het eerst de deur uit te gaan. Ja mensen, het leven van een moderne nomad gaat niet altijd over rozen, we lijken soms net mensen.
Maar niet getreurd, want inmiddels ben ik er wel weer en mijn god, ik ben op Bali! Bali! Hoe fijn is dat! En ik blijf maar meteen zes weken, ik heb zelfs m’n retourticket naar Nederland al op zak. Da’s een unicum, want normaal gesproken reis ik altijd met enkeltjes, omdat ik vooraf natuurlijk nog geen idee heb hoe een reis zich gaat ontvouwen, dus de kans dat ik precies op dat ene toekomstige moment op dat ene bepaalde vliegveld zou zijn, is bijna nihil. En hoewel ik nu ook helemaal niet al kan weten wanneer Nederland weer roept en of het überhaupt wel gaat roepen (ja tuurlijk, Nederland roept altijd en meestal in de vorm van: “Tante Kim! Waar ben je nu? Breng je weer cadeautjes voor ons mee?”), koos ik er toch voor om deze journey af te bakenen.
Wat de komende zes weken op Bali me gaan brengen?
Wat de komende zes weken hier op Bali me gaan brengen? Ik ga het allemaal laten ontstaan. Wat ik in ieder geval niet meer doe is mezelf pushen, zoals ik de afgelopen dagen heb gedaan. Ik vertelde mezelf dat ik mijn tijd aan het verspillen was doordat ik niets gedaan kreeg en dat was toch waarvoor ik hier was? To get shit done? Met als gevolg dat ik me nog minder goed ging voelen en ik het mezelf niet eens gunde om een beetje te acclimatiseren, alsof ik niet weet hoe belangrijk dat juist is als je in een compleet nieuwe omgeving bent beland.
Wat dan the key to the shift was? Surrenderen. Je overgeven. Als je je kunt overgeven aan alles wat zich aandient en oppakt wat er op dat moment voor jou is en daar dankbaarheid voor kunt tonen en kunt accepteren dat alles precies is zoals het zou moeten zijn, dan komt er een vredige, innerlijke rust over je heen; dan begrijp je meteen dat het geen zin heeft om te pushen. Als je dat pushen kunt loslaten en je kunt openstellen wat er aan je pullt, dán gebeuren er de mooiste dingen.
En dit is in één alinea wat ik onder andere preach. Surrenderen, loslaten, accepteren, vertrouwen dat alles is zoals het hoort te zijn, naar binnen keren, uit je hoofd, weg met al die vervuilde, beperkende en belemmerende gedachtes en leren te vóélen, alert zijn op signs, de wet van de aantrekking en hoe jij je állermooiste leven kunt leiden als je je overgeeft aan wat het universum je biedt en vertrouwt dat alles in divine timing op je pad komt. That’s when the magic happens.
En om dát uit te werken, zit ik op Bali helemaal op de juiste plek, me dunkt.
Meer diepzinnigs? Lees ook:
- It’s 2020! Een nieuw decennium én een terugblik
- Een jaar op reis! En… hoe gaat het nu met me?
- Al een jaar zonder huis. Hóé dan?
- Het leven is een cadeautje en ik ben jarig!
