Als ik me niet van tevoren had ingelezen, had ik serieus geloofd dat er een verborgen bezienswaardigheid te zien is op nummer 1 aan de Via Cesare Sersale in Napels. Maar ik weet waarom al die mensen voor het gebouw staan dat er niet bepaald uitziet als een beroemd restaurant of überhaupt een restaurant. Slechts een voordeur met een luifel waar de naam op prijkt; Pizzeria da Michele hoeft niet aan uiterlijk vertoon te doen om klanten te trekken. Als je eenmaal de reputatie van lekkerste pizza ter wereld hebt, komen ze vanzelf. Sterker nog, ze staan voor je in de rij.
PIZZERIA DA MICHELE IN NAPELS
De lekkerste pizza ter wereld eet je in Napels
In eerste instantie lijkt het alsof ik gewoon achteraan de rij moet aansluiten, maar al snel zie ik mensen bij de voordeur staan, in gesprek met iemand van het restaurant. Ze krijgen een briefje van hem en ik bedenk me dat daar vast een nummertje op staat. Bizar, denk ik, een nummertje trekken om een restaurant in te kunnen. Ik loop naar de beste man en wil om een nummer vragen, maar hij is me voor.
“Ben je alleen?” vraagt hij.
Ik knik.
“Kom dan maar binnen.”
Ik durf niet achterom te kijken naar al die mensen achter wie ik zonet aansloot in de rij, want ik heb het gevoel dat ik enorm voorkruip, maar het is een van de voordelen van in je eentje ergens naar toe gaan of solo reizen. Je krijgt nog wel eens ergens voorrang.
Nummertje trekken bij Pizzeria da Michele in Napels
Snel gluip ik naar binnen en naast de ingang mag ik plaatsnemen op een stoel. Het is een bizarre drukte en het restaurantje ziet eruit zoals ik het enigszins verwacht had en ook weer niet. Het is kleiner dan ik dacht en is daardoor volgestouwd met tafels en mensen. Veel wit licht schijnt vanaf het plafond omlaag en de obers vliegen tussen alle tafels door en achter de kassa bij de ingang (of uitgang) zit een sympathieke man die gecontroleerd alle betalingen doet. Er zit een systeem in en het werkt. Maar of dit de sfeer is die bij de lekkerste pizza ter wereld hoort, I don’t know.
De wanden zijn deels betegeld met groene en witte vierkante tegeltjes en de tafels zijn gedekt met niet meer dan een papieren servetje met een mes en vork. Er is werkelijk niets bijzonders aan het restaurant an sich, het is er zó basic dat je er sowieso voorbij zou lopen als je niet zou weten dat je de lekkerste pizza ter wereld hier kunt eten.
Na een tijdje mag ik meelopen met een van de obers en zet hij me, zonder te vragen, aan tafel bij iemand anders die ook alleen zit. Dat zou in een ‘normaal’ restaurant ondenkbaar zijn, maar hier kan het gewoon en komen ze er nog mee weg ook. Ik krijg het menu en dat bestaat uit niet meer dan twee soorten pizza’s en ik kies voor de good old Margherita en een flesje water en ondertussen kletst m’n Canadese tafelgenoot me m’n oren van m’n hoofd. 
Pizza Margeritha
In de hoek van het restaurant zijn de pizzabakkers net zo druk in de weer als de obers en lijkt het erop alsof ze precies weten wat ze doen. In mum van tijd beleggen ze de pizzabodem, schuiven hem in de oven om hem er even later weer uit te halen. Als de ober hem bij me komt brengen ruik ik meteen de goddelijkheid van de pizza: een krokante bodem en korst, tomatensaus en gesmolten mozzarella, afgetopt met een paar blaadjes basilicum. De pizza ziet eruit zoals een pizza eruit zou moeten zien, voor zover daar regels voor zijn.
Als ik m’n mes erin zet om er een slice uit te snijden voelt ie een beetje zompig, maar dat schijnt typisch te zijn voor Napolitaanse pizza’s (pizze napolitane). Met zelfs een beetje spanning (ja echt) neem ik m’n eerste hapje. Ik kan niet geloven dat een stukje van de allerlekkerste pizza van de héle wereld nu aan mijn vork geprikt is en m’n mond in glijdt. Wat ik proef ik een pure, volle, zelfs beetje romige smaak. Hij is écht heel lekker. Doordringend zelfs.
Of ie ook daadwerkelijk de lekkerste van heel de wereld is, durf ik niet te zeggen, want ik heb niet alle pizza’s ter wereld gehad. Pizzeria Da Michele is een begrip in Napels en sowieso heel Italië. Ik zou er niet speciaal voor om rijden, maar wil je een echt goeie pizza en ben je op citytrip in de bakermat van de pizza, dan is een bezoek aan Pizzeria da Michele sowieso een must. Als ik de rekening krijg schrik ik me een hoedje. Of ik even 6 euro wil afrekenen, inclusief het flesje water. Ma certo!
Meer weten over Pizzeria da Michele
- Er staan twee soorten pizza op de kaart: pizza Margeritha en pizza Marinara. De Margeritha in twee formaten, de Marinara in drie formaten. De Margeritha kan je wel met dubbel mozzarella bestellen;
- Het is er spotgoedkoop. De kleinste pizza kost 4 euro en de grootste 5 euro. Een drankje kost 2 euro;
- Julia Roberts bezoekt Pizzeria da Michele in de film Eat, Pray, Love. Ik keek de film vlak nadat ik in Napels was geweest; superleuk om het restaurantje in de film te zien;
- Er werken alleen maar mannen in de pizzeria (althans tijdens mijn bezoek). Ze zijn echt supervriendelijk, zonder dat het ongemakkelijk wordt.
→ Adres Pizzeria da Michele: Via Cesare Sersale 1/3 in Napels
Meer Italië? Lees ook:
- De Amalfikust: de mooiste plekken en things to do
- Puglia: 8x de mooiste plekken in de hak van de Italiaanse laars
- Roadtrip Zuid-Italië: van de Amalfikust naar Puglia
- De mooiste steden Italië: 10x inspiratie voor je stedentrip
- Kust, steden, meren, bergen: 6x mooiste plekken in Noord-Italië
- 5x hoogtepunten Ligurië: Italiaanse Rivièra op haar best
- Wandelen bij de Drei Zinnen: bergmassieven in de Dolomieten
- Under the Tuscan sun: roadtrip door Toscane
- Knus en ruig: De vijf kleurige dorpjes van de Cinque Terre
- Heerlijk Sicilië: dit zijn 8x hoogtepunten
- Roadtrip Sicilië. De mooiste route voor twee weken
