Reisdagboek: het verhaal van de sleutel. Ik moest die ochtend al om vijf uur met de taxi. Naar het vliegveld. Ik was een week in Buenos Aires geweest en die zaterdagochtend ging ik naar Ushuaia, meer dan 3000 kilometer verderop. Ik had de hele week in een appartement van Airbnb geslapen, middenin het centrum van BA. Kon gewoon niet beter. Ik had afgesproken met de eigenaren dat ik de sleutel in het appartement zou achterlaten.
REISDAGBOEK: HET VERHAAL VAN DE SLEUTEL
Maar toen ik die ochtend wilde vertrekken, realiseerde ik me dat de buitendeur van het gebouw met een elektronische sleutel werkt. Van binnenuit. Die sleutel, die hing gewoon aan mijn sleutelbos, samen met de sleutel van het appartement. Met de eigenaren van het appartement had ik afgesproken dat ik de sleutels in het appartement zou laten, dus ook de elektronische. Maar hoe kon ik die buitendeur van het gebouw van binnenuit dan open krijgen als ik de sleutel binnen in het appartement zou laten?
Ik was moe. Had nog geen twee uur geslapen die nacht, omdat ik gezellig avondje met m’n nichtje had gehad. Toen zij ging stappen met haar vriendinnen, ging ik naar huis maar desondanks was het best laat geworden. Ik kon niet helder denken. Ik dacht dus al helemaal niet aan het feit dat de eigenaar me bij aankomst had verteld dat, mocht ik in alle vroegte weggaan, ik de sleutel in de brievenbus kon gooien. En gek genoeg kwam die gedachte ook geen seconde in mij op.
En dus nam ik hem mee. De sleutel. Naar het vliegveld. En het vliegtuig in. Helemaal naar Ushuaia, naar het einde van de wereld, 3000 kilometer verderop. Ik wist gewoon niet wat ik anders moest. Ik appte de eigenaar om haar in te lichten over mijn actie. En daar was ze, als vanzelfsprekend allerminst blij mee. Ik stelde meteen voor dat ik de sleutel per post terug naar Buenos Aires zou sturen, zodra het maandagochtend zou zijn en dat eventuele kosten uiteraard voor mijn rekening zouden zijn.
Ze appte terug dat ze naar de politie moest
Ze appte terug dat er nieuwe gasten zouden komen. En dat als ze de sleutel niet terug zou krijgen, ze naar de politie moest. Dat alleen met een politierapport er een nieuwe sleutel gemaakt kon worden. De hysterie vloog me om de oren en ik besloot niet meer te reageren. Ooit was het Argentijnse temperament aan de orde van mijn dagen, maar die tijd is geweest. Ik had haar gezegd dat ik het zou oplossen en dat zou ik ook doen. Waarom dan overdrijven en het over de politie gaan hebben?
Die maandag ging ik braaf naar het postkantoor in Ushuaia. En toen ik daar binnenkwam, wist ik niet wat ik zag. Er stond een rij. Een rij! In Nederland bestaan postkantoren allang niet meer en ginds aan het einde van de wereld staan ze er nog voor in de rij. Toen ik na een kwartier aan de beurt was en aangaf dat ik de sleutel naar Buenos Aires wilde sturen, gaf de mevrouw netjes aan dat ik de sleutel in een envelop moest doen. Dat snapte ik. Maar een envelop, die was niet te krijgen op het postkantoor. What was I thinking? Dat ik op een postkantoor een envelop kon kopen?
En dus ging ik naar het winkeltje aan de overkant van de straat
En dus ging ik naar het winkeltje aan het de overkant van de straat. Helemaal volgepropt met allerlei soorten notitieblokken, pennen, plakband en andere stationary-spullen. Een alleraardigste jongeman hielp me met een mooi envelopje waar de sleutel in pastte. Het kostte bijna niets. Of ik dan wel even bij de andere balie wilde betalen. Maar natuurlijk. Ik sloot weer netjes achteraan in de rij en toen ik eindelijk aan de beurt was, betaalde ik het envelopje. Ik schreef het adres erop en ging vol goede moed terug naar het postkantoor.
Bij binnenkomst zag ik hetzelfde als de eerste keer dat ik er binnenkwam. Een rij. Ik vroeg me af wat al die mensen te versturen hadden. Sommigen hadden enorme pakketten die verzonden moesten worden. En ik zag ook een balie waar men geld op kon halen. Even een Tikkie sturen is er niet bij in deze contreien. Het duurde weer minuten voordat ik aan de beurt was en ik begrijp nog steeds niet waarom het allemaal zo lang moest duren.
Ik had flasbacks naar mijn tijd op Curaçao (sorry voor al mijn lieve Curaçaose vrienden, ik hou verder enorm van het eiland). Hoe ik daar soms uren in de rij stond bij het belastingkantoor. Eerst betalen – nog nooit van automatische incasso gehóórd natuurlijk – en dan op een andere plek weer een uur in de rij staan om de rest af te wikkelen. Zoek je een administratieve baan met veel papierwerk? Zo’n baan die in Nederland aan het verdwijnen is? Kom dan naar deze kant van de wereld. Nog werk zat. Het was toen een van de redenen waarom ik weer in het westerse Europa wilde wonen en ik snapte die maandagochtend weer precies hoe dat toen voelde.
Na nog een kwartier wachten was ik aan de beurt
Enfin. Na nog eens een kwartier wachten was ik aan de beurt en kon het envelopje met de sleutel eindelijk verstuurd worden. Terug naar Buenos Aires. Terug naar de eigenaar. En loste ik mijn eigen domme actie op. Ik maakte een foto van het bonnetje dat ik kreeg waarop het verzendnummer stond en appte dat naar de eigenaar. Ze bedankte me hartelijk. En dat was dat.
Het verhaal van de sleutel.
Meer uit m’n travel journal? Lees ook:
- Lief reisdagboek #4: Zuid-Amerika: Uúúúren in de bus
- Lief reisdagboek #3. Zuid-Amerika: Torres del Paine
- Lief reisdagboek #2. Zuid-Amerika: Einde van de wereld
- Reisdagboek #1 Zuid-Amerika: Van Rio naar Buenos Aires
- Next trip: Rondreis door Zuid-Amerika!
- Waarom een (verre rond)reis geen vakantie is
- Grootse plannen: mijn reizen voor 2018
- Het roer om: baan opgezegd, huis verkocht en op reis!
