Het Beaglekanaal in Patagonië is een bijzondere. Door zijn ligging in het allerzuidelijkste puntje van Zuid-Amerika is het het meest zuidelijke kanaal ter wereld. Het ligt zelfs vlakbij Antarctica! Omgeven door fjorden, besneeuwde bergtoppen en zuidelijk, koude dieren (lees: pinguins! En zeeleeuwen! En aalscholvers!) maakte ik op een doordeweekse maandagmiddag ergens in maart 2018 een boottocht over dit bijzondere kanaal.
HET BEAGLEKANAAL IN PATAGONIË
Een boottocht via Ushuaia door Tierra del Fuego
Vanaf de haven in Ushuaia – de aller zuidelijkste stad ter wereld – stap ik op de boot die mij een middag over de bijzondere zeestraat gaat voeren. Het kanaal is maar liefst 250 km lang en op z’n smalst maar vijf kilometer breed en een bijzonderheid aan het Beaglekanaal is dat het deels in Argentinië en deels in Chili ligt.
Wat ook best bijzonder is, is de naam van het kanaal. Want zijn we niet in Zuid-Amerika en is Spaans niet de gesproken taal hier en hoezo heeft het kanaal dan een Engelse naam? Welnu, het kanaal is vernoemd naar een Brits schip dat in vervlogen tijden onderzoek kwam doen in de regio en dat schip heette HMS Beagle. Dit schip voer in de negentiende eeuw een paar keer richting Vuurland met o.a. Fitz Roy als kapitein en Charles Darwin als natuurwetenschapper aan boord.
Afijn, Ushuaia dus. De stad waar ik sinds twee dagen was. Met een hoofdstraat en een paar zijstraatjes is Ushuaia bijna geen stad te noemen, maar het ligt op een fantastisch mooie plek. Ik had elke dag geluk met het weer, want terwijl de zon hoog aan de hemel stond was het weliswaar koud, maar kon ik heerlijk wandelen door de straatjes en langs het kanaal en ook vandaag is het verbazingwekkend zonnig op het dek. In eerste instantie zit ik binnen, maar ik heb al gauw aanspraak met een stel uit België en een groepje Argentijns/Italiaanse jongens buiten.
Fjorden
Terwijl de haven van Ushuaia achter ons steeds kleiner wordt, wordt het uitzicht vanaf de boot steeds weidser. De grens van Argentinië en Chili loopt dwars over het kanaal en het idee dat we misschien wel recht over deze grens varen is een raar idee. De fjorden op rechts staan in Argentinië, die op links in Chili. Zo op het water voel je werkelijk niets van de grens en zo blijkt maar weer hoe rijk de menselijke fantasie is. Grenzen bestaan helemaal niet; het zijn verzinsels en hoe zou de wereld eruit zien zónder grenzen?
Er zouden geen landen zijn, alleen maar mensen. Alleen maar aarde. Deze fjorden en het water op deze zeestraat zouden van iedereen zijn. Er zou niet om gevochten kunnen worden, er zouden geen imaginary lijntjes getrokken worden, het zou gewoon zijn. Een fjord weet niet in welk land hij staat en een koe weet niet in welk land ze graast, ze graast gewoon. Waarom maken mensen alles zo onnodig gecompliceerd? Zittend op het dek met de zon op mijn snoet gaan al deze vragen door mij hoofd. Plots kijk ik naar beneden recht in de ogen van de Argentijn. Of ik een biertje wil. Daar hoef ik niet lang over na te denken. Even loskomen uit deze spontane meditatie.
Eilandjes, zeeleeuwen, aalscholvers, pinguïns en de vuurtoren
Onderweg varen we langs talloze minuscule eilandjes die bevolkt (of bezocht) worden door allerlei dieren en stoppen we geregeld om ze te bewonderen. De zwart-wit gekleurde aalscholvers die op bijna alle eilandjes liggen te chillen lijken op pinguïns, maar zijn het niet, maar daar kom ik na een paar eilandjes pas achter. Iets met blond en een beetje wereldvreemd zijn, ook al vind ik mezelf toch best een doorgewinterde reiziger. Ook zeeleeuwen zie ik veel en hoe bijzonder is het toch dat dat hier allemaal leeft, terwijl ’thuis’ in Nederland het leven zo ongeveer aan je voorbij raast.
Wanneer de boot weer vaart mindert en ik opmerk dat alle passagiers naar een kant van de boot lopen, realiseer ik me dat er weer iets te zien valt. Als de boot bijdraait krijg ik hem ook in beeld: de Les Éclaireurs vuurtoren. Op een heel klein stukje land midden op het kanaal staat dit beroemde rood met witte schoonheidje te shinen alsof ze de enige op de wereld is. Dag in dag uit, in weer en wind, in kou en storm, in regen en met zon op haar snoet, staat ze er onafgebroken, hier aan het einde van de wereld. Het is maar een vuurtoren, denk ik, maar tegelijkertijd is ze echt niet zomaar een vuurtoren.
Het sentimentele dat ik voel terwijl ik over deze zeestraat vaar, voel ik al de hele sinds het begin van deze fantastische reis door Zuid-Amerika en dan heb ik de pinguïns nog niet eens gezien. Maar bij het laatste eiland stopt de boot en aan dek zie ik tientallen schattige, lieflijke en grappige pinguïns langs elkaar heen waggelen. Sommigen nemen een duik, anderen staan gewoon stil. In een dierentuin zijn ze leuk, maar in het echt nog veel leuker.
En weer terug
De wetenschap dat de pinguïns de laatste stop van de middag zijn, betekent dus dat we in een streep weer terug naar Ushuaia gaan. En dat is jammer, want ik hoopte nog veel meer te zien, maar het is ook weer niet jammer, want het wordt onverhoopt gezellig op de boot met mijn vanmiddag gemaakte nieuwe vrienden. Eenmaal weer binnen worden we ook nog eens vergezeld door een Spaans meisje dat in haar eentje liftend(!) door Zuid-Amerika reist. Dacht je dat ik stoer was door alleen naar het einde van de wereld te reizen, nou haha, ik kom niet eens in de buurt.
Het eerste biertje had ik al op en tijdens de terugreis neem ik er nog een en als we van de boot afstappen vragen de jongens aan ons of we meegaan voor nóg een paar drankjes. Ergens in het centrum van Ushuaia. Want daar zou een Irish Pub zijn en dat is vragen om gezelligheid. Ik ga met ze mee en hoewel het misschien lichtelijk overdreven is het de avond van mijn leven te noemen, heb ik het wel enorm naar mijn zin. Het voelt fijn om voor even bij deze mensen te horen.
Ook al weet ik dat ik ze nooit meer ga zien en ook al zijn we elkaar inmiddels via Instagram gaan volgen, ik weet dat het contact uiteindelijk minder gaat worden, want zo gaat dat. Maar de herinnering aan deze dag op het bijzondere kanaal die eindigt met bier en gezelligheid in de kroeg, vergeet ik van mijn lang zal ze leven niet meer. Reizen, nee sorry, soloreizen is het állermooiste, verrijkendste en meest fantastische dat er zo ongeveer is. Amen.
Meer over het Beaglekanaal
- Het Beaglekanaal is een zeestraat en ligt in zowel Chili als Argentinië;
- Het Beaglekanaal heet in het Engels Beagle Channel;
- Steden (of beter gezegd: nederzettingen) langs het kanaal zijn Ushuaia in Argentinië en Puerto Williams in Chili;
- Het Beaglekanaal loopt feitelijk van de Pacific op west tot de Atlantische Oceaan op oost. Hoe bijzonder;
- Het kanaal is vernoemd naar het schip waarmee de zeestraat werd ontdekt: de HMS Beagle. Deze vertrok in 1826 vanuit Groot Brittanië op zijn eerste expeditie naar Patagonië. Vijf jaar later maakte het schip zijn tweede reis naar Patagonië en deze tocht werd geleid door kapitein Fitz Roy en Charles Darwin was als natuurkundige aan boord. Deze tocht was letterlijk een wereldreis, omdat ze via de Galapagos en Australië via Zuid-Afrika terug naar Groot Brittanië gingen (bron: Wikipedia);
- In Australië is een stad vernoemd naar Charles Darwin;
- In 2009 en 2010 heeft de VPRO de tweede Beagletocht nagedaan (de wereldreis dus) in het kader van het Darwinjaar;
- Ik was in maart 2018 in Patagonië en van alle reizen die ik maakte, was dit bij uitstek de bijzonderste.
Dit artikel bevat een affiliatelink.
Meer Argentinië, Chili en Patagonië? Lees ook:
- De mooiste natuur ter wereld: 10x hoogtpunten in Patagonië
- 15x de allermooiste plekken van Zuid-Amerika
- Fotoblog: 50x puur en prachtig Patagonië
- Torres del Paine: een paar dingen die je moet weten
- De W-route in Torres del Paine: wandelen, klimmen en afzien
- Passioneel Buenos Aires: 20x doen en zien
- Argentinië: 10x typisch eten en drinken
- 13x waarom Argentinië op je bucketlist hoort
