Al zo lang voelde ik dat ik ‘meer’ wilde doen met schrijven en bloggen. Ik blogde al langer voordat ik met Kim around the World begon en dan vooral anekdotes over mijn dagelijkse leven. Eerst over m’n leven op Curaçao, toen terug in Nederland en toen een hele tijd niet. Af en toe pakte ik dat weer op, dan zat ik weer even in een flow en dan weer helemaal niet. Het waren verhalen die uit het leven gegrepen waren; leuk, grappig, maar ook aangrijpend. Gewoon zoals het was.
Kim around bestaat vier jaar!
Na m’n jaren op Curaçao was ik teruggegaan naar m’n Twentse dorpje en dat was precies de plek waar het allemaal niet gebeurde. Bovendien werkte ik bij een bank en die twee dingen waren niet bepaald ingrediënten voor spannende verhalen voor een vaste column of blog in een flitsend medium. Ik stuurde weleens wat in, maar kwam er nooit door. En dat terwijl ik zelf m’n leven allesbehalve saai vond.
Ik was hartstikke ondernemend, was bijna nooit thuis en vaak op reis. Bijna elk vrije uurtje dat ik had, was ik op pad. Nieuwe plekken ontdekken, lekker onderweg zijn. Een nieuwe stad ontdekken, een dag naar het strand, koffie drinken, uit eten en soms lekker stappen. Ik kende overal mensen en hing dan weer hier en dan weer daar uit en eigenlijk is dat nog steeds zo. Toen eenmaal het fenomeen reisblogs als paddenstoelen uit de grond schoten wist ik vrijwel meteen: dit wil ik ook! Schrijven over m’n dagelijkse leven, maar voorál over alle reizen die ik maakte.
Ik had zoveel te vertellen, had al zoveel gedaan en meegemaakt, ik had echt iets te délen. M’n schoonzus attendeerde me via Facebook op een cursus Reisjournalistiek en net toen ik besloot dat ik dat wilde gaan doen, kreeg ik het allerslechtste nieuws van m’n leven en stond heel m’n wereld op z’n kop.
Ik voelde me onoverwinnelijk
Mijn moeder was van de ene op de andere dag doodziek en negen weken later overleed ze. Het was de allerzwaarste, moeilijkste, bitterste en verdrietigste tijd van m’n leven, maar er ontstond ook iets enórms in mij. Ik wist dat als ik dit kon, als ik mijn moeder kon zien sterven en de volgende ochtend ‘gewoon’ weer op kon staan, als ik dat écht kon, dan kon ik werkelijk álles. Mijn god, ik voelde me onoverwinnelijk en wist meteen dat er zóveel meer in m’n leven was dan wat ik tot dat moment toeliet.
Ik pakte de cursus op een van de hoofdstukken ging over hoe je een professioneel blog maakt. En dan bedoel ik een praktisch stappenplan. Ik heb het eerst twee keer moeten doorlezen en het duurde even voordat ik alles snapte, maar na een paar weken had ik deze site opgebouwd, helemaal zelf. Je moet je voorstellen dat ik van niets wist. WordPress, een hosting, een cms; het was allemaal nieuw voor me en van Themeforest had ik nog nooit gehoord.
M’n reisblog zou uniek worden omdat ik uniek ben en mijn verhaal een bijzondere is. Vol enthousiasme ging ik schrijven over mooie reizen die ik al had gemaakt. Ik stortte me erop, hoewel ik wel nog heel erg zoekende was naar de stijl, wie nou precies mijn doelgroep was en wat mijn usp was. Het paste niet meteen, met als gevolg dat interactie uitbleef en zo zakte het weer weg, waardoor het niet echt professioneel werd.
Ik liet me weer verzanden in de waan van alle dag
Vervolgens liet ik me weer verzanden in de waan van alle dag. Ik rouwde nog en bovendien had ik een fulltime baan die nogal wat tijd en energie vrat. Als ik ’s avonds in het donker van m’n werk thuiskwam plofte ik met een bord eten op de bank en kwam er pas weer af wanneer ik naar bed ging. Energie om m’n blog verder op te bouwen was er niet. Het was een hele grote bak doffe ellende waar ik dwars doorheen ging (want dat is immers the only way out), totdat ik voelde dat het anders moest.
And the rest is history. Dat huis dat ik verkocht, die baan die ik opzegde en die wereld die ik fulltime ging over reizen. Ik blies m’n blog weer nieuw leven in en blogde wat af tijdens die wereldreis, maar aan de achterkant liet ik nog van alles liggen. En hoewel ik nu die consumerende baan en dat grote huis niet meer had, hield ik me nu vooral bezig met het genieten van alles wat onze prachtige planeet te bieden had en je snapt: er bleef alsnog weinig tijd over voor m’n blog. Maar dan nu wel in de goeie zin van het woord.
Vorig jaar woonde ik een tijdje in Amsterdam en tussen het rondjes fietsen langs de grachten door, besloot ik me echt even te focussen op m’n blog. Ik had me intussen heus verdiept in van alles – van het technische tot het strategische deel – en werkte eraan om m’n blog beter vindbaar te maken in de wirwar van het wereldwijde web. En dat was met succes want er kwamen langzaamaan steeds meer bezoekers naar m’n site. Inspireren en delen is wat ik wilde en dat gebeurde steeds meer. Zo leuk!
Maar het is nog lang niet wat het zou kunnen zijn
Maar toen ging ik weer op reis en raakte het blog weer een beetje ondergeschoven en werkte ik er soms wéken niet aan. En om je blog succesvol te maken en te houden is het nodig om te blijven schrijven, te blijven interacten en ermee bezig te blijven. Daardoor is het nog láng niet is wat het zou kunnen zijn, maar ben ik sinds dit jaar wel echt goed bezig met schrijven en content maken en dat merk ik meteen aan de statistieken en bezoekersaantallen. Jeej!
En toch, toch word ik er soms moedeloos van. Het kost onwijs veel tijd om een artikel te maken; het schrijven gaat vrij gemakkelijk, maar er komt veel meer bij kijken voordat een artikel online kan. Bovendien wil ik me ook focussen op andere dingen. Ik schrijf al vaak coachende blogs met levensinzichten en inspiratie, maar eigenlijk wil ik natuurlijk professioneel coachen en me daar volledig ook op focussen, maar dat blijft achter door m’n blog. En dan denk ik dat ik m’n blog maar moet laten voor wat het is.
Soms denk ik erover om te stoppen. Het verzadigt nooit. Voor elk artikel dat ik schrijf, krijg ik twee nieuwe artikelideeën. Het is een never ending story en omdat het nooit af is, blijft het altijd in m’n hoofd rondspoken. Ik maak mezelf wijs dat als ik maar blijf schrijven, m’n blog vanzelf groter gaat worden, waardoor het vast een keer klaar is en dat er dan vanzelf meer ruimte komt voor andere dingen. Maar zo werkt het niet. Het is nooit af. Er zijn áltijd ideeën. De to-do-lijst is nooit klaar. En dat kan soms zo overwhelming zijn dat ik dan even helemaal niks doe.
Schrijven hoort bij me
Maar hoeveel werk het ook is en hoeveel tijd er ook in gaat zitten, schrijven is iets dat bij me hoort. Het is meer dan een uitlaatklep, het is een manier van communiceren, inspireren en coachen. Ik vind het heerlijk om achter de laptop te kruipen en artikelen te schrijven waar m’n lezers echt iets aan hebben, of dat nou een lijstje met hoogtepunten van een mooie stad is, een anekdote over een bijzondere reiservaring of een coachend blog met waardevolle levensinzichten.
Dus stoppen, dat nooit. Ook al zou ik niet meer bloggen, dan zou ik wel op een andere manier schrijven, want dat is nou eenmaal wat ik doe. Welke ideeën ik nog heb? Wat er allemaal nog komt, waar ik nog over ga schrijven en meer? Uiteraard nog over plekken waar ik de afgelopen jaren was. Van Vietnam tot Patagonië, van Angkor Wat en Hong Kong tot landhuizen op Curaçao. En ook Europa, want ik heb ook zoveel van ons eigen continent ontdekt de afgelopen jaren.
Maar belangrijker is wel dat ik me nog meer ga focussen op m’n persoonlijke verhaal. Hoe ik in m’n eentje de wereld trotseer, hoe ik m’n baan opzegde en m’n huis verkocht en die wereld over ging reizen. En dat ik nu, na 2,5 jaar nog steeds als een soort nomade leef. Maar ook het verhaal wat daaraan vooraf ging. Want al die leuke lijstjes met hotspots, mooie stranden en fijne plekken ten spijt, m’n leven is best enerverend en kan zomaar een bron van inspiratie op zich zijn.
Anyway, Kim around the World bestaat vier jaar! Joepie! Op naar de volgende vier jaar!
