Ik ben terug van achte weken reizen! Eerst was er een warm familiair onthaal met drop en stroopwafels op het treinstation van Hengelo, daarna een dikke frikandel speciaal met ketchup die ik in het Zuid-Amerikaanse enorm had gemist. Toen was er een dag uitrusten, Koningsdag toen iedereen me vroeg wat ik nu ging doen, een avondje met mijn familie, een ziek nichtje om twee dagen op te passen (tante Kim is terug!), een poetsbeurt bij broerlief die bijna klaar is met zijn verbouwing, nog een oppasdagje en toen kwam het moment waarop ik het niet meer kon uitstellen. En ik er echt aan moest gaan geloven.

TERUG VAN ACHT WEKEN REIZEN

Zoals ik al eerder schreef in mijn reisdagboek nummer zeven in Zuid-Amerika: mijn huis is verkocht. Het is een van de redenen dat ik terug ben gekomen uit Zuid-Amerika. Op 1 juni is het over en uit en gedaan met de pret; dan is het huis dat ik 35 jaar lang als thuis heb mogen beschouwen, verleden tijd. En terwijl ik dit schrijf, voel ik meteen verwarring. Omdat het als thuis voelt, maar ook weer niet. Exact de reden waarom ik besloot het te verkopen. Ik groeide hier op, samen met mijn broers. Maar het is niet mijn huis. En dus verkoop ik het. Simpel toch?

Nou. Was het maar zo. De keuze maakte ik uiteraard weloverwogen, maar ik sta er zeker niet 100% achter. Dat is ook niet zo raar. Er is zoveel gebeurd op deze plek, in al die jaren, tussen deze vier muren, dat ik onmogelijk alles kan wegwuiven. Dat gaat gewoon niet. Het was wikken en wegen, maar uiteindelijk weet ik dat het de juiste beslissing is om het van de hand te doen. En eergisteren ben ik eindelijk begonnen. Begonnen met inpakken, opruimen en voor de derde keer sinds het overlijden van mijn moeder spullen aan het weggooien.

De zolder is inmiddels leeg. Van lego tot barbiepoppen en van borduurpatronen tot knijpbeertjes. Van schriftjes met mijn eerste geschreven woordjes tot mijn eigen babyjurkjes en carnavalspakjes en van kerstballen tot gekleurde paaseitjes. Sommige dingen gooide ik weg, andere bewaarde ik. Spullen van mijn ouders. Van hun jeugd, Ajax-plakboeken uit de jaren ’60, een postzegelverzameling, agenda’s en uiteindelijk ook foto-albums van hen samen; alles glipte weer door mijn vingers de afgelopen dagen en is nu netjes opgeborgen in de dozen die ik voor ze maakte.

Reizen, reizen, reizen

Moeilijk? Zeker. Maar ook goed. Want het is klaar. Ik moet verder. Naar de toekomst en het verleden laten voor wat het is. Ik heb er de tijd voor genomen en ben er nu meer dan klaar voor. Wat ik dan ga doen? Het zal niemand verbazen dat ik nog meer ga reizen. In ieder geval dit jaar. Reishonger is onverzadigbaar zoals wereldreiziger Michael Palin ooit al zei: “Once the travelbug bites, there is no known antidote, and I know that I shall be happily infected until the end of my life.” Nu ik niet werk, heb ik de vrijheid om dat te doen. En nu ik mijn huis heb verkocht, kan het ook financieel.

Alles staat ermee op z’n kop. Maar och man, dat had ik juist echt nodig. In de acht weken dat ik inmiddels al weg ben geweest heb ik mijn Hollandse leven geen moment gemist en dat terwijl ik hier toch echt een heel fijn leven heb. Maar de verandering, het rondtrekken, het even geen vaste verblijfplaats hebben, het telkens weer opnieuw acclimatiseren en ontdekken, mensen ontmoeten… het vrije leven. Sjonge, wat is dat fijn. Niet omdat ik het ‘gewone’ dagelijkse leven niet leuk vind, maar omdat het rondreizen nog gewoon zoveel leuker is. En je er een ander mens van wordt.

Het voelt op dit moment echt als een verrijking voor mezelf en als ik denk aan alle reizen die ik dit jaar nog wil maken, dan voel ik me spontaan gelukkig. En bevoorrecht. Zodra ik de deur van dit huis achter me dicht heb getrokken, ga ik niet meer aan deze bak stenen denken. Let maar op.

Living like a gypsy

Goed. Nog meer reizen dus. Zuid-Amerika was werkelijk onvergetelijk en de volgende trip moet van goede huize komen om daar aan te tippen, maar niets is onmogelijk. Waar ik dan naar toe ga? Ik schreef al eens eerder over mijn grootste reisplannen voor 2018, maar die zijn wel iets gewijzigd. Wat ik in ieder geval ga doen is een roadtrip door Europa komende zomer en de Transsiberië Express in het najaar. Frankrijk, Zwitersland, Italië, Slovenië, Kroatië, Oostenrijk en Duitsland. En dan daarna het hele Russische land door om via Mongolië in China uit te komen. Bejing, Shanghai, Hongkong en de beroemde muur natuurlijk.

Ik ga niet onafgebroken. Ik blijf niet maandenlang achtereen weg. Omdat ik dan mijn nichtjes veel te veel ga missen en dat wil ik niet. Nergens heb ik zoveel clarity over als daarover. Ik vind het veel te leuk om tante Kim te zijn en die kleintjes zijn veel te leuk om te missen. Dus zo doe ik het. Omdat ik van mijn vrijheid wil genieten nu ik nog jong en vooral gezond ben. Ik lijk wel een zigeuner en ik had nooit, maar dan ook echt nooit van mijn leven verwacht dat ik ooit voor deze levensstijl zou kiezen. Al is het waarschijnlijk maar voor tijdelijk. En toch doe ik het.

Lees ook: Grootse plannen: mijn reizen voor 2018

Meer reisinspiratie, dagboekverhalen en Kimspiratie? Lees ook:

• Het roer om: baan opgezegd, huis verkocht en op reis!
• Grootse plannen: mijn reizen voor 2018
• Next trip: Rondreis door Zuid-Amerika!
• Lief reisdagboek #8: Zuid-Amerika. Adios!
• Waarom een (verre rond)reis geen vakantie is
• Dit is waarom ik zo van Buenos Aires hou

MEER KIMSPIRATIE