Ik zou een jaar lang vrij nemen. Een sabbatical. Stoppen met werken, huis verkopen en genieten van ultieme vrijheid. Niks moeten, alleen maar mogen. Geen verwachtingen, maar gewoon alles maar laten gebeuren. Geen zorgen, geen druk, geen oordelen en wijzende vingertjes. Gewoon dat doen waar ik zin in heb en waar ik blij van word. Op reis dus. Want dat wilde ik al zo lang. De wereld over, naar Zuid-Amerika en wie wist waar nog maar naar toe. De wereld lag aan mijn voeten. En na een jaar kan ik vertellen: die wereld ligt nog steeds meer dan ooit aan mijn voeten.
EEN JAAR REIZEN
Hoe gaat het nu met me?
Want wat het afgelopen jaar mij heeft gebracht, dat is bijna niet te beschrijven en ik zou eerlijk gezegd ook niet weten waar ik zou moeten beginnen. Dat ik door jungles ben getrokken, over gletsjers ben gewandeld, dat ik door miljoenensteden heb gestruind, dat ik de mooiste stranden heb gezien, dat ik drie van de zeven nieuwe wereldwonderen heb bezocht, dat ik de meest bijzondere mensen heb ontmoet en dat ik de meest magische gesprekken heb gehad, dat is allemaal al wel bekend. Maar reizen is zoveel meer dan dat.
Reizen is ervaren. Reizen is jezelf op de proef stellen. Reizen is een continue uitdaging voor jezelf, zeker als je alleen bent. Reizen maakt je flexibel, het verandert je kijk op de wereld. Op landen, grenzen, dat wat normaal is, op religies, op racisme, op spiritualiteit. Ik heb ontdekt dat reizen tweeledig is. Want reizen is brengt je in contact met verre culturen, landschappen, mensen, gewoontes en gebruiken, maar het brengt je ook in contact met jezelf. Of misschien juist wel voornamelijk in contact met jezelf. En dat klinkt een beetje zweverig, en dat is het ook, maar dat is wat het is.
Reizen is zo enorm levensverrijkend, niet alleen door de indrukken die van buitenaf op je af komen, maar vooral door álles wat er in jezelf gebeurt en plaatsvindt. Het is zo’n enorme ontdekkingstocht, net als het leven zelf. En vooral als je de hele wereld in je eentje trotseert, man man man, het is on-be-schrijf-lijk te weten waartoe je in staat bent en hoeveel je kunt manifesteren met alleen maar een klein beetje wilskracht. Een mens kan zóveel en is zó krachtig en powerful; als je niet reist of niet een tijdje van je leven alleen doorbrengt, kom je er nooit achter hoe geweldig en fantastisch JIJ bent.
“Reizen is enorm levensverrijkend. Niet alleen door indrukken van buitenaf, maar vooral door alles wat er in jezelf gebeurt en plaatsvindt”
Op wereldreis: Hoe kwam dat ook alweer?
Maar goed, hoe kwam ik ook alweer tot het idee om op wereldreis te gaan? Welnu, dat zal ik even in een korte recap vertellen. Want om te begrijpen waar ik nu sta, is het misschien wel handig om te weten hoe ik hier gekomen ben. En dat was – en is nog steeds – a hell of a ride, die behoorlijk bumpy is geweest; altijd al. Mijn leven ging nooit in een rechte lijn en dat is ook helemaal niet de bedoeling. En een ‘normaal’ en ‘standaard’ leven is sowieso niet per se voor mij weggelegd.
Maar het overlijden van mijn moeder was wel écht het keerpunt. Het punt waarop ik niet meer voor mezelf kon tolereren wat ik zolang had gedaan. Leven in een ratrace, in een hamsterwiel. Vanuit m’n hoofd, dingen doen omdat ze ‘moeten’ (zoals het hebben van een baan) en niet omdat ze resoneren met WIE IK IN ESSENTIE BEN. En dat terwijl ik in mijn early twenties al buiten Nederland en dus buiten de ratrace van het systeem leefde. Tóch belandde ik er halverwege m’n twenties met beide benen vol in. Ik wist gewoon niet hoe anders. En ik dacht oprecht dat dit was wat ik wilde.
Dat gezegd hebbende: Er is altijd een persoon geweest die mij nooit in de steek heeft gelaten en mij de juiste weg heeft gewezen en die persoon ben ikzelf. Hoewel ik mezelf ook best wel eens ben kwijtgeraakt in de reis van het leven. It makes me human. Zo ook in de periode voorafgaand aan mijn Grote Beslissing om mijn baan op te zeggen, mijn huis te verkopen en voor onbepaalde tijd te gaan reizen. Want ik hield me bezig met dingen waar ik me niet mee bezig wilde houden. En ook niet meer kón houden. Het was geen kwestie van niet meer willen, het was een kwestie van NIET MEER KÚNNEN.
“Het was geen kwestie van niet meer willen, het was een kwestie van NIET MEER KUNNEN”
Terug naar de essentie van het leven
Die baan, dat salaris, een huis, mooie spullen… Het is allemaal leuk en aardig, maar dat is niet waar je de echte essentie van het leven vindt. Dat wat we aan de buitenkant succesvol zijn gaan vinden, slaat van binnen natuurlijk kant noch wal. Het leven kan ZOVEEL MEER zijn dan slechts die oppervlakkige dingen. Dat is wat je ontdekt wanneer je zo op jezelf teruggeworpen wordt. Ten tijde van het overlijden van een dierbare (niet slechts een dierbare, ze was mijn persoon) en ten tijde van in je eentje met een rugzak de wereld over zwerven.
En dat is het grootste goed wat ik heb geleerd van afgelopen jaar. En de periode daarvoor. Het feit dat ik dat nu weet, is iets wat ik natuurlijk niet voor mezelf kan houden. Want zo is het niet bedoeld. Wat ik ermee ga doen ben ik as we speak aan het uitzoeken. Ga ik coachen? Ga ik reisbloggen uitbreiden met lifestyle bloggen? Of beide? Ik weet het nog niet.
Gelukkig heb ik goeie hulp. Van een coach die mij helpt met het uitzoeken en uitvinden van wat ik te doen heb hier op aarde. Want dat het GROOTS is, dat voel ik aan alles. En dat is zich al aan het ontvouwen. Maar wát het precies is, dat zal de komende tijd blijken. Tot die tijd blijf ik lekker reizen (en misschien wel voor altijd) en de wereld ontdekken. De wereld daarbuiten, maar vooral ook de wereld in mijzelf.
Tot de volgende update!
