Een jaar op reis. Zeventien landen bezoeken in slechts iets meer dan een jaar tijd. Het kan. Want ik deed het. En hoe meer statistieken ik erop nasla, hoe bizarder het allemaal wordt. Het aantal kilometers dat ik aflegde bijvoorbeeld (zo’n honderdduizend) of het aantal bedden waarin ik sliep (misschien een stuk of vijftig?). Of de hoeveelheid mensen die ik heb ontmoet. Of… nou ja, eigenlijk gewoon alles. Het is werkelijk ongelooflijk wat je in een jaar kunt doen en manifesteren. Maar los van alle fysieke reizen die ik het afgelopen jaar maakte, is er ook een journey within gestart. Maar eerst dit.

Een jaar op reis. De tussenstand

Want hoe kwam ik ook alweer op het idee om een wereldreis te maken? Nou, eigenlijk is het moment dat ik besloot om alles wat ik had op te geven, tevens het begin van mijn inner journey geweest. Want die keuze maakte ik namelijk met mijn hart, vól met mijn hart, omdat ik wist dat het de enige juiste keuze voor mij was. Mijn hoofd dat me allerlei belemmeringen en ja maars toewierp, zette ik uit. Ik besefte het toen nog niet. Ja, ik vóélde het wel, maar kon het niet uitleggen. En dat kan ik nu inmiddels wel.

Maar waarom besloot ik het leven dat ik had op te geven? Daar is een heel simpel antwoord op. Omdat ik een leven leidde dat niet het mijne was. Een keer eerder voelde ik dat al, zo’n tien jaar geleden en ook toen heb ik uit liefde voor mezelf het roer omgegooid en nu deed ik dat weer. Mijn baan klopte niet, mijn huis klopte niet. Mijn hele leven en de manier waarop ik het leefde klopten gewoon niet. Wat er dan niet aan klopte? Het was niet zo dat ik een leven leidde dat door anderen werd bepaald en het was ook niet zo dat ik niet aan het roer stond. Dat stond ik juist wel, al die tijd al. Maar het waren emoties die me blokkeerden om verder te gaan.

Want in a nutshell nog even wat er er ook alweer aan vooraf ging. Mijn moeder overleed begin 2016, terwijl mijn vader 22 jaar eerder al stierf. Dat was heftig. En niet alleen heftig, haar laten gaan was het allermoeilijkste dat ik ooit heb gedaan en dat ik ooit zal doen. Ze was negen weken ziek en dat is de waardevolste periode van mijn leven geweest, omdat we nog zoveel konden bespreken met elkaar en we spraken onder andere met elkaar af dat ik in haar huis zou gaan wonen (“Kiek ma hoe lang a’j ‘t volhoaldt. Om mie hoof ie ‘t nich te doon). Toen ze dood was kocht ik mijn broers uit, schoof een beetje met de meubels, zette mijn eigen spullen in het huis, kocht een pot verf, maar… het werd niet van mij.

Een likje verf en een paar mooie meubels deden wel iets, maar zorgden er niet voor dat ik het huis als van NU ging voelen, laat staan van de toekomst.

Want het huis is tevens mijn ouderlijk huis, dus de eerste twintig jaar van mijn leven groeide ik er op. Het was in het begin allemaal zo bekend en emotioneel dat ik er in eerste instantie never nooit afstand van kon doen. Het raakte me zo diep en het was zo ontzettend moeilijk allemaal, dat kan ik echt met de beste wil van de wereld niet beschrijven. Het voelde zó goed om in het huis te wonen dat mijn ouders zelf ooit bouwden, maar langzaamaan ebde dat gevoel weg en maakte het plaats voor iets anders.

Als ik uit het raam keek, dan zag ik datgene wat ik mijn hele jeugd had gezien. De carport, de voordeur, de trap, het metselwerk in de gang, de berging, de garage, alles ademde vroeger. Een likje verf en een paar mooie meubels deden wel iets, maar zorgden er niet voor dat ik het huis als van NU ging voelen, laat staan van de toekomst. Want nooit eerder, ook niet als kind, bedacht ik me dat ik ‘later als ik groot was’ ooit in mijn ouderlijk huis zou gaan wonen. Sterker nog, toen ik twintig was rénde ik letterlijk mijn dorp uit en ging ik stagelopen aan de andere kant van de wereld, vastbesloten de wereld te veroveren en nooit meer terug te komen naar Denekamp. Ik voelde dat ik er niets te zoeken had.

Toch deed ik dat wel. Want ik bleef uiteindelijk vijf jaar aan die andere kant van de wereld, waarin ik voor het eerst mezelf een beetje kwijtraakte, waardoor ik het dus maar wat fijn vond om weer op het oude vertrouwde nest te zijn en ik me realiseerde dat het leven overal goed en mooi kan zijn en dus ook gewoon thuis in Denekamp. Ik huurde voor een habbekrats een huisje en woonde daar zó fijn en al die tijd was ik vlakbij mijn moeder en brachten we Heel Veel tijd samen door. Nu achteraf snap ik waarom dat ging zoals het ging.

Zes weken later zat ik in het vliegtuig

Anyway, long story short. Dat huurhuis zegde ik op en ik verkaste naar mam’s huis en dat voelde in het begin supergoed, maar na verloop van tijd dus niet meer. Mijn vuur doofde elke dag een beetje meer totdat er nog een waakvlammetje overbleef waaruit ik elke dag, de hele dag energie moest putten. Reorganisatie op reorganisatie op mijn werk droegen ook niet bepaald bij aan mijn levensgeluk of het aanvullen van mijn energievoorraad en tijdens een ziektewetperiode van drie maanden besefte ik me: Dit. Moet. Anders.

En dus hakte ik tijdens mijn reïntegratietraject de knoop door. Ik kap ermee, dacht ik. Met alles. Want wáár ben ik mee bezig? Slapeloze nachten voor een werkgever die mij op geen enkele manier een gevoel van waardering geeft, terwijl ik me de hele dag bezig hou met onzinnige dingen als processen en tachtig keer per dag de telefoon opnemen in de wetenschap dat het leven in a split second voorbij kan zijn. No way dat ik dat bleef doen. Gewoon niet. Maar omdat ik een hypotheek te betalen had, was ontslag nemen geen optie, totdat ik me besefte dat ik die hypotheek eigenlijk ook helemaal niet wilde (althans niet op het betreffende huis) en ik de hele zooi op z’n kop gooide.

Zes weken later zat ik in het vliegtuig. En nu, een jaar en twee weken later, reis ik nog steeds. De keuze om het roer om te gooien vorig jaar was zó pittig, want het was allemaal zo dubbel, maar nu ik zo’n tijd verder ben en me daadwerkelijk realiseer dat het besluit uit het diepste van mijn tenen kwam, voel ik me zó bevrijd. Zo gelukkig en zo ontzettend goed. Ik voel me weer zoals ik hoor te zijn. Als herboren. Dat klinkt allemaal zoetsappig, maar je kunt je echt niet voorstellen hoe fantastisch ik mijn leven op dit moment vind en dat komt echt niet alleen door die 17 landen die ik aandeed.

Mijn gód, wat hóú ik van mezelf en wat ik vind ik mezelf een ontzettend dikke baas

Want zoals ik zei is er ook een inner journey gestart en die reis is minstens zo waardevol als het bezoeken van andere landen. De wereld over reizen is iets wat iedereen in z’n leven eens zou moeten doen. Het is zó’n verrijking, zo’n enorme aaneenschakeling van momenten, bijzonderheden en gebeurtenissen. Het is zo’n onwijze leerschool, het geeft je zoveel inzichten en het verandert je kijk op het leven en op de wereld zelf. Zeker als je die journey in je eentje maakt, mijn gód, wat hóú ik van mezelf en wat ik vind ik mezelf een ontzettend dikke baas.

Als je reist met een tasje van 15 kilo op je rug, waarin zo ongeveer al je bezittingen zitten, dan realiseer je je dat je eigenlijk niets nodig hebt. Als je reist en je kijkt om je heen en je ontmoet mensen die je ook daadwerkelijk ziet en je bezoekt gebieden die zó anders zijn dan wat je gewend bent en je bent zó enorm op jezelf teruggeworpen dan gebeurt er iets magisch in je binnenste. Je gaat van het leven houden, je gaat van de wereld houden en je gaat van jezelf houden. En tja… als je eenmaal op dat punt bent, dan is er geen weg meer terug.

De wereld is een nóg magischere plek geworden dan ik hem al vond

Het feit dat ik dit allemaal zo haarfijn kan uitleggen, daar is wel even wat voor nodig geweest. Want iets voelen en ondergaan is een ding, maar vervolgens ook begrijpen hoe het werkt, da’s wat anders. Alles in het leven gaat precies zoals het moet gaan en toeval heeft nog nooit bestaan en halverwege 2018 kwam er iemand op mijn pad die later mijn coach zou worden. In eerste instantie werd ze mijn businesscoach om mijn blog tot een succesvol bedrijf te maken en verwachtte ik dat ik na een half jaar honderdduizend lezers zou hebben en minstens zoveel schrijfopdrachten, maar dat gebeurde niet. Integendeel. Er gebeurde namelijk nog iets veel mooiers.

Zonder al te zweverig te worden ben ik de afgelopen maanden awakened, zoals ze dat noemen. Mijn licht is aangegaan en het schijnt inmiddels zo fel dat ik het niet meer kan doven en niet meer voor mezelf kan houden. Na een half jaar in een traject met mijn coach is mij zóveel duidelijk geworden, heb ik zoveel helderheid gekregen en is de wereld een nóg magischere plek geworden dan ik hem al vond, dat is echt nauwelijks uit te leggen gewoon. En het mooie is dat die wereld in mijzelf zit en dat die magie in iedereen zit.

Dat ik best spiritueel ben, dat wist ik al best een tijd. Ik heb daar alleen nooit echt over gesproken of überhaupt iets mee gedaan. Maar dat ik op mijn twintigste naar de andere kant van de wereld vertrok en dat ik nu deze wereldreis maak bijvoorbeeld, of dat ik in staat was mijn moeder zo bij te staan tijdens haar ziekte, dat zijn onwijs spirituele daden geweest. Maar hoe dan? Omdat ik die keuzes vanuit mijn hart maakte, vanuit mijn spirit, voor mijzelf en uit liefde voor mijzelf. Het is ons ego dat ons telkens weerhoudt onze full potential te leven door ons steeds terug te roepen en terug te brengen naar het oude bekende, maar het oude bekende is zeker niet altijd de plek waar onze schatten liggen. In mijn geval was dit dus letterlijk zo.

Deze reis van afgelopen jaar is lifechanging gebleken en dat komt niet alleen maar doordat ik in mijn eentje met een rugzakje de wereld trotseerde

Zonder er al teveel over uit te wijden nu, zul je je misschien afvragen wat ik de afgelopen maanden in Zuid-Amerika allemaal gerookt en gesnoven heb, waardoor ik nu zulke gekke dingen uitkraam en dat begrijp ik. Want dit is een kant die niet iedereen van mij kent en ik ben zelf nog een beetje zoekende wat ik er precies mee ga doen en hoe ik dat ga doen. Spannend vind ik het, maar ik ben tegelijkertijd enthousiast, want deze reis van afgelopen jaar is dus echt lifechanging gebleken. En dat komt niet alleen maar doordat ik in mijn eentje met een rugzakje de wereld trotseerde.

The fire is dus on! Wil je meer weten hierover? Dat kan ik begrijpen. Wanneer ik de inspiratie voel ga ik er meer over schrijven om met jou te delen wat er in mij heeft plaatsgevonden. En voor iedereen die denkt dat ik het afgelopen jaar ‘op vakantie’ ben geweest… ik heb zonder er vermoeid van te raken bijna nog nooit zó hard gezwoegd als afgelopen jaar. Het was een sabbatical, een reis in volle vrijheid waarin er heel veel gebeurde.

Voel je dat hierop wil reageren? Doe dat vooral! O, en wil je meer weten over mijn coach Dianne? Hier vind je de website van Dianne Meijer, spirit business coach.

MEER KIMSPIRATIE