Maar eerst dit. Want waarom wilde ik eigenlijk helemaal niet mee op deze cruise? Dat zal ik vertellen. Wisten jullie nog dat ik afgelopen april meeging op de Nomad Cruise? Dat was weliswaar de achtste editie, maar voor mij de eerste keer. Hij duurde maar zes dagen, maar ik vond het allemaal zo intens en overweldigend dat geen haar op mijn hoofd overwoog om mee te gaan op de volgende cruise die bijna drie keer zo lang ging duren. En tóch ga ik deze keer weer mee. Nomad Cruise X is about to take off.
Meer weten over Nomad Cruise 8? Hier lees je mijn review over deze bijzondere ervaring
NEXT TRIP NOMAD CRUISE X
Het kwam op mijn pad, ergens vorige maand. Een vriendin van de vorige editie van de NC vroeg of ik niet toch van gedachten te veranderen was en na een telefoontje – zij vanuit Tanzania in Afrika en ik vanuit Vietnam in Azië, een gegeven waar we allebei eerst vijf minuten schaapachtig om moesten lachen, want mocht je denken dat we het allemaal de normaalste zaak van de wereld vinden om vanuit allerlei continenten met elkaar in contact te komen, niets is minder waar – was ik erover uit. Ik ging toch mee.
Want ik bedacht me dat ik dit toch echt niet kon overslaan. Mijn initiële bedoeling voor deze tijd van het jaar was om in Indonesië te zijn en daar de boel te ontdekken, maar vooral om me een week of twee, drie te gaan ‘settelen’ op Bali om daar eindelijk weer eens fatsoenlijk achter die laptop te kruipen om alles wat er in mij borrelt er eens goed uit te laten komen, maar dat kan natuurlijk net zo goed – zo niet beter – op een schip waar ik met geen mogelijkheid van af kan.
Want 2019 is op een paar weken na alweer ten einde en ik reis nog steeds in volle glorie de wereld rond, maar ik merk steeds meer dat ik het productief zijn mis, hoewel dat niet helemaal de juiste bewoording is. Want productief voel ik me nagenoeg elke dag enórm; het is een onwijze onderneming, zo in je eentje met een tasje de wereld rond en dat zorgt dat ik bijna elke dag met een flink voldaan gevoel in telkens weer een ander bed plof, dus dat is het niet zozeer. Het is meer dat, ondanks dat ik mezelf enorm ontwikkel en daardoor dus heus bijdraag aan alles, ik het gevoel heb dat het tijd is om meer te gaan delen. Mijn ervaringen, levenslessen, you name it. Om terug te gaan geven.
Delen dus
Delen dus. Want ik heb een best bijzonder leven en dat leef ik op een heel unieke manier en de enige manier waarop ik dat kan is één: doordat ik naar mijn hart luister en dat áltijd opvolg en twee: doordat ik voor mezelf een vrijheid heb gecreëerd die me in staat stelt om te doen wat ik doe. En hoewel dat twee losse dingen lijken te zijn, is niets minder waar, want het een is inherent aan het ander. Vrijheid = je hart kunnen en durven volgen en wanneer je je hart volgt, zul je vrijheid ervaren en zo is de cirkel rond.
Het is mijn overtuiging dat die vrijheid de basis is voor alles in het leven. Zonder vrijheid kun je nooit volledig je eigen koers varen (woordspeling!) en ik merk dat velen worstelen met het vinden ervan. Vrijheid is een state of mind, een gevoel. Je integreert het in je ‘systeem’, het is waar je op vaart. Je gevoel is je geleidesysteem en als je dat kunt volgen, dan kun je zijn wie je wil zijn en doen wat je wil doen. De uiting daarvan is voor iedereen anders, maar de basis is voor iedereen hetzelfde. Je bent pas vrij als jij zelf bepaalt dat je vrij bent en alleen op die manier kun je je nergens meer door laten tegenhouden en kun je de beste versie van jezelf zijn én dus je mooiste leven creëren.
Een hele mond vol en omdat ik inmiddels de belichaming van vrijheid ben, wil ik ook anderen hiermee helpen, ondersteunen en inspireren. Want we struggelen wat af met z’n allen, sodeju, wat een strijd is het soms voor mensen om zichzelf te zijn, terwijl jezelf eigenlijk de enige is die je kúnt zijn. Om inzichten te krijgen, om bewustwording te creëren, patronen te zien en eventueel te doorbreken, limited beliefs te ontrafelen om er zo achter te komen waarom je niet je beste leven leidt. A waste of life, noem ik dat en dat mag je gewoon niet accepteren.
Hoewel ik coaching een veel te hippe modeterm vind
Hoewel ik coaching een veel te hippe modeterm vind en iedereen tegenwoordig een coach lijkt te zijn of te hebben (ikzelf inclusief), kan het wel enorm waardevol zijn om er een te hebben. Want een coach kan je spiegelen en je op plekken laten kijken waar je zelf nog niet aan gedacht had of misschien niet durft te kijken. Een belangrijk inzicht is dat we het met z’n allen samen doen hier op aard en dat we elkaar zo mooi kunnen helpen en ondersteunen en dat is zoveel constructiever en maakt de wereld zoveel mooier, dan handelen vanuit onderscheid en competitie. We zijn gewoon allemaal één en samen maken we dat grotere geheel en er is geen onderscheid.
En hoewel ik niet hou van labels, nooit gedaan, want dingen ZIJN soms gewoon, zonder dat het onder een noemer hoeft te vallen, voel ik wel heel veel bij de term lifecoach. Dat wanneer iemand op een verjaardag aan mij vraagt, goh wat doe jij voor de kost, dat ik dan antwoord: ik ben lifecoach, ik coach vrijheid en ondersteun mensen om vanuit hun hart te leven om zo hun allermooiste leven te creëren en ondertussen reis ik de hele wereld over om van die vrijheid te genieten, en wat doe jij?
Maar dat is natuurlijk niet waar het om gaat. Er zit natuurlijk een diepere motivatie achter en dat heeft uiteindelijk niet zoveel met mijzelf te maken, maar meer met mijn bijdrage aan het creëren van die mooiere wereld waarin mensen beter tot hun recht komen en lekkerder in hun vel zitten, want de wereld heeft het zo nodig. Echt! Ik zal daar in een ander blog wat meer over schrijven, want als je het eenmaal doorhebt, als je het eenmaal ziet, kun je het niet meer niet zien en dat gun ik iedereen, want het is leuk!
Als ik dat allemaal wil bewerkstelligen moet ik in actie komen
Feit is dat als ik dat allemaal wil bewerkstelligen, ik in actie moet komen en dan op een andere manier dan ik de afgelopen tijd heb gedaan en dat vind ik nog bést een dingetje. Ik durf het bijna niet toe te geven, maar mijn god, wat vínd ik het lastig om weer in de actie-modus te komen, laat staan om daar een ritme in te vinden. Ik merk dat focus vaak ontbreekt en op sommige momenten word ik overspoeld met ideeën en schrijf ik mijn halve journal vol en dan gebeurt er weer drie weken niks. Bizár gewoon.
En dus daarom toch. Ga ik mee op cruise. Ik heb een peper in mijn reet nodig (pardon my French), in ieder geval een andere dan die er nu in zit, om weer in de doe-stand te komen. Een plan maken, niet te concreet, want er moet ruimte zijn en blijven om dingen te laten ontstaan. De stam staat, zoals mijn eigen coach laatst zei, het is nu tijd om te takjes te laten groeien, zodat de blaadjes kunnen gaan bloeien. Nou, is dat niet mooi gezegd. En een boot waarop ik letterlijk geen kant op kan, boordevol energie van al die mensen met zoveel bijzondere levens, lijkt mij de uitgelezen plek om die takjes te laten groeien. Zodat 2020 kan bloeien!
Nou, is dat geen mooi streven? Tot nu toe had ik nog niet helder wat mijn intentie voor de cruise zou zijn, maar die heb ik dus met het schrijven van dit stuk mooi helder gekregen. Ondanks dat ik er lichtelijk tegenop zie om zoveel dagen op een boot door te brengen met zoooooooveel mensen, heb ik er ook heel veel zin in. En o! Voordat ik het vergeet, we komen ook bij Petra, een van de zeven wereldwonderen en dat is toch ook weer zo’n ding, want dat wordt al het vijfde wonder dat ik mag bewonderen (woordspeling, check) en dat maakt het allemaal extra leuk.
Schip ahoy!
Wil je updates zien van de cruise? Hier vind je Instagram en Facebook van Nomad Cruise
Meer weten over Nomad Cruise? Dit is de website van Nomad Cruise
Wil je de cruise/het schip volgen? Dat kan via deze link: www.cruisemapper.com/?imo=8807088
Meer over m’n wereldreis en nomadenleven? Lees ook:
- Om vier uur ‘s nachts in de regen op straat belanden? Dat ging zo.
- Bijzonder reisverhaal: Nomad Cruise 8 (review)
- Al een jaar zonder huis. Hóé dan?
- Een jaar op reis! En… hoe gaat het nu met me?
- Al een half jaar op reis: de tussenstand
- Time flies! Dat was hem al: 2019 deel één
