Achteraf gezien had ik die nachtbus beter niet kunnen pakken. Ik miste hem bijna en er ging vervolgens van alles mis en dat waren allemaal voortekenen voor deze onfortuinlijke ervaring. Toch nam ik die bus wel en ik zal eerst vertellen waardoor ik hem bijna miste, voordat ik ga vertellen dat ik vervolgens midden in de nacht bepakt en bezakt in de regen op straat stond.
OM VIER UUR ‘S NACHTS OP STRAAT
Bepakt en bezakt met al mijn spullen in de regen met no place to sleep
Ik was in Sapa, een plaatsje in het noorden van Vietnam. Was naar de hoogste berg van het land geweest, had rijstvelden gezien en genoten van de schoonheid van de Vietnamese hooglanden. Ik kwam er twee dagen ervoor om vier uur ‘s nachts aan vanuit hoofdstad Hanoi en bij aankomst liet de chauffeur mij en mijn medepassagiers rustig slapen. Om zes uur werden we gewekt door mensen die ons kwamen halen en om half negen was ik ingecheckt in mijn hotelletje, had ik me omgekleed en begon ik aan de hike door typisch Aziatische rijstvelden die de hele ochtend zou duren.
Niets aan de hand so far. Het hotelletje was prima, de mensen die er werkten waren supervriendelijk, tijdens elke maaltijd kon ik zomaar aanschuiven want alles was inbegrepen, dus wat wenste ik nog meer. Inderdaad, niets. Maar toen ik terug naar Hanoi wilde gaan, ging het abrupt toch mis. Want wat gebeurde er? Vanuit het hotelletje werd ik per taxi naar het kantoor van de busmaatschappij gebracht, maar eenmaal daar aangekomen bleek er geen bus te gaan. Ze hadden me bij de verkeerde busmaatschappij gedropt.
Dat betekende dus dat ik in actie moest komen om uiteindelijk wél bij de juiste maatschappij te komen, maar dat bleek nog niet zo einfach. Want in Azië heb ik geen internet op mijn telefoon en dat bemoeilijkt alles natuurlijk enorm. Maar gelukkig kon ik er een lenen van iemand en zo kwam ik achter de juiste naam van de busmaatschappij. Ik had deze trip in Hanoi laten regelen door iemand en dat doe ik eigenlijk nooit en ik wist meteen weer waarom.
Een nieuwe taxi zou me naar de juiste busmaatschappij brengen
Enfin. Een nieuwe taxi zou me naar de juiste busmaatschappij brengen. De chauffeur (die geen woord Engels sprak, but then again, ik spreek geen woord Vietnamees en we waren toch echt in Vietnam) kende de maatschappij niet en reed via Google Maps richting de bestemming die erop werd aangegeven en vijf minuten later stond ik weer voor mijn hotel waar ik juist was uitgecheckt. Ik snapte niet wat er gebeurde, was volledig in de war en de chauffeur reed door.
Richting het centrum van Sapa vroeg hij via Google Translate waar ik naar toe wilde en toen gebeurde er iets heel raars. Ik. Werd. Woest. Serieus. Iets dat echt nooit gebeurt, gebeurde nu. Ik werd zó kwaad, want ik had al honderd keer aangegeven dat ik naar de busmaatschappij moest, dus hoezo vroeg hij me nu waar ik naar toe wilde? Naar de bus natuurlijk! Naar de bus!
Maar wat bleek nou? Wat was mij nou ontgaan zo tussen alle miscommunicatie door? Die hele busmaatschappij bestond niet. En de naam waarvan ik dacht dat die van de busmaatschappij was en die ik aan de chauffeur had doorgegeven was eigenlijk het hotelletje waarin ik was verbleven. Later zag ik er via Google dat die naam inderdaad daar gelokaliseerd is en tot op de dag van vandaag snap ik niet waarom, want het hotel heette anders, dus ja, zeg het maar.
Ik stapte midden op straat boos uit de taxi
Ik stapte in ieder geval midden op straat boos uit de taxi, in de veronderstelling dat m’n chauffeur de domste man op aarde was. Sommeerde hem om de kofferbak open te maken zodat ik mijn tas kon pakken, gaf hem wat geld, maar dat bleek niet genoeg, dus hij kwam me achterna gerend en ik schreeuwde dat hij me met rust moest laten. Wat een scene, jongens, wát een toestand. Ik was bóós!
Maar dat deed hij niet en hij wilde me overduidelijk niet in deze toestand zomaar achterlaten en ik liet hem me weer afzetten bij het hotel waar ik juist zo’n heerlijke tweedaagse retreat had gehad. Bij de receptie was er niemand, dus ik riep een paar keer en toen een van de meiden van de receptie aankwam vertelde ik dat werkelijk álles mis was gegaan. Zij pleegde vervolgens wat telefoontjes en uiteindelijk kwam er wéér een nieuwe taxi die me naar de juiste busmaatschappij moest brengen, maar je snapt dat ik alle vertrouwen daarin inmiddels grandioos was verloren.
Toch stapte ik weer in
Toch stapte ik weer in, maar achteraf gezien had ik op dat moment beter kunnen besluiten dat de bus maar zonder mij moest vertrekken. Dat ik nog een nacht zou blijven en dat ik de volgende dag wel zou gaan, maar dat deed ik dus niet. Deze chauffeur zette me uiteindelijk wél af bij een bus en ook nog de juiste en waarin ik met gevaar voor mijn leven uiteindelijk door stromende regen terug naar Hanoi gebracht werd.
Om vier uur waren we terug in Hanoi en stopte de bus. Op zo’n manier dat hij niet meer in beweging zou komen. Ik keek op mijn klok en dacht dat ik nu eindelijk kon slapen. Net zoals op de heenweg het geval was, maar dat bleek dus nu niet zo. Iedereen moest uitstappen en allerlei taxichauffeurs kwamen binnen om een ritje te scoren. Ik snapte inmiddels dat dit het was. Ik liet me door een van de taxi’s afzetten bij het hostel waar ik die week ervoor al een paar nachten was verbleven en komende twee nachten opnieuw zou blijven.
En daar stond ik. Op de hoek van de straat. Ik gaf de chauffeur een paar dong, hij hielp me met het omdoen van de tas op mijn rug, het motregende en ik werd zeiknat. Ik liep naar het hostel. Klopte op de voordeur en na een paar minuten deden een paar slaperige ogen de deur open. Maar je raadt het al: voor deze nacht, die inmiddels al flink gevorderd was, was er geen bed voor me. Mijn reservering was voor de dag erna – en dat wist ik uiteraard -, ik had er alleen niet op gerekend dat ik midden in déze nacht zou aankomen.
Ik wandelde de pikkedonkere straat in waar bijna niemand was
Ik liet mijn grote tas achter in het hostel en wandelde de pikkedonkere straat in. De Old Quater van Hanoi was in diepe rust. Ik liep een ander hostel in en hoopte dat ik daar een bed zou vinden, maar kwam wederom bedrogen uit. Liep vervolgens wat heen en weer en merkte dat er op een terrasje wat leven was en sprak met mezelf af om nog één keer de hele straat terug te lopen om ergens een leeg bed te vinden, en anders ik me de rest van de nacht bij deze mensen zou voegen.
Maar dat hoefde uiteindelijk niet. Want toen ik helemaal terug gelopen was naar het begin van de straat en vervolgens weer terugliep, zag ik opeens beweging. Een man stapte uit een gebouw en dit bleek een hotel te zijn en omdat hij de deur niet sloot, kon ik er zo naar binnen glippen en aan de receptionist vragen of hij een bed voor me had en driewerf hoera, ik kon wel een gat in de lucht springen, want dat had hij!
Hij registreerde me als een early check in (voor de volgende dag dus), waardoor ik niet eens die hele nacht hoefde te betalen, ik liep terug naar mijn oude hostel om mijn grote tas op te halen en toen ik mijn kamertje binnen stapte en dat heerlijke, mooi opgemaakte, zachte bed zag kon ik wel huilen van geluk, maar ik was zo sleep deprived dat ik dat uiteindelijk niet deed. Het was al zes uur geweest toen ik in een enorm diepe slaap doezelde waar ik zó aan toe was, dat ik zelfs dróómde over de lakens en het heerlijke dekbed.
En dat was dat. Hoe ik om vier uur ‘s nachts in de regen op straat belandde. Mooi verhaal weer, hè?
Meer uit m’n travel journal? Lees ook:
Hey Kim,
Weer mooi om je reisverslag te lezen?
Geweldig om te lezen wat je allemaal doet en super mooi beschreven.
Hartelijke groet Jolande?
Hi Jolande, jeetje ik had helemaal niet gereageerd op je reactie, oeps. Dank je wel en groetjes terug!