Reisdagboek: adios Zuid-Amerika! Het was inmiddels half zeven. De dag was goed begonnen op Paaseiland. Zonnig, warm. Ik besloot in de middag naar het strand te gaan. Ik was er al eerder eventjes geweest en besloot dat ik op mijn ‘vrije’ zaterdag terug zou gaan. In mijn hotel hadden ze me gezegd dat ik een taxi kon nemen. En dat ik met de chauffeur kon afspreken dat hij me ook weer zou komen halen. Blijkbaar is dat normaal hier op Paaseiland. Bij gebrek aan openbaar vervoer.

REISDAGBOEK: ADIOS ZUID-AMERIKA

Paaseiland

Aan de serveerster bij wie ik het biertje bestelde, vroeg ik of ik ook iets kon eten, maar door de enorme leegte aan alle andere tafels had ik het antwoord al wel kunnen raden. Ze schudde haar hoofd en keek oprecht verontschuldigend. Dat ze gesloten zijn, zei ze. Toen ik hier om drie uur ’s middags aankwam zaten de drie tentjes bomvol. Maar zo vol als de terrasjes leken, zo vol bleek het strand uiteindelijk helemaal niet te zijn.

Bij aankomst waren het niet alleen de volle eettentjes die mij opvielen. Wat ook opvallend was, was dat het begon te regenen. De hele dag was het droog en zonnig geweest en eenmaal hier aan de kust van Paaseiland begon het opeens te plenzen. Ik ging zitten en wachtte af, want ik had niet zoveel keus. Ik had met de taxichauffeur namelijk afgesproken dat hij me pas om acht uur weer zou komen ophalen, zodat ik de zonsondergang kon zien. Het duurde gelukkig maar even, die bui. In no time was het droog en zocht en vond ik een mooi plekje in het zand van Anakena Beach.

Genieten van het moment

Ik las wat en ik luisterde naar muziek terwijl ik op mijn hamamdoekje lag te chillen. Maakte ondertussen foto’s van het adembenemende strand van Paaseiland – Anakena schijnt zelfs het mooiste strand van heel Chili te zijn. Palmbomen wuifden, golven deinsden, kinderen speelden op het strand en jongelui paradeerden door het zand. De zon scheen, ik smeerde mijn lijf zoals altijd elk uur opnieuw in – waardoor ik niet alleen niet verbrandde, maar ook gewoon wit bleef – en ik genoot van het moment.

Toen de zon begon met het afsluiten van de dag en bovendien plaatsmaakte voor een heel pak wolken, besloot ik naar de eettentjes te gaan om een hapje te eten. Ik zou ruim een uur de tijd hebben om te eten en de zonsondergang die ik zo graag wilde zien, zou hem door het wolkenpak waarschijnlijk toch niet meer worden. Maar dat eten, dat was er dus niet meer. Het biertje kon ik nog wel krijgen, ook al waren ze gesloten. En toen ik aan het biertje zipte en ik richting het strand keek overviel het me opeens.

De laatste avond

De laatste avond van mijn reis. Het was warempel weer opgeklaard. De zon scheen vanachter een heuvel. Dat kon ik zien omdat het zand van het strand door zijn stralen weer belicht werd. Het heet niet voor niets golden hour. Hij staat lager – logisch want hij gaat onder – waardoor zijn licht anders valt dan wanneer je er met je volle lijf in ligt te bakken. Ik slokte het bier weg, betaalde aan de serveerster en liep terug naar het strand, dat inmiddels nagenoeg leeg was. Als ik nog een zonsondergang wilde zien, dan moest het nu.

Ik keek uit over de enorme oceaan die voor me lag en beeldde me weer even in waar ter wereld ik me bevond. Precies in het midden, zei iemand me een dezer dagen. Maar hoe kun je op een ronde bol precies in het midden zijn? Ergens middenin de oceaan, dat was zeker. Ik was op een eilandje, zo groot als Texel. Ontstaan uit vulkanische explosies en beroemd geworden door de mysterieuze moai-beelden die het eiland versieren. Rapa Nui heet het eiland, maar de naam Paaseiland klinkt bekender.

De golven deinsden door. Zoals ze dat altijd al deden en altijd zullen blijven doen. Nooit is een golf hetzelfde als een andere. Het is telkens ander water, ander zout. Telkens een ander geluid en toch is het steeds hetzelfde. De een na de andere. Het gaat maar door tot in de oneindigheid of tot er iets gebeurt waardoor de golven ermee stoppen. Zoals dit stukje land in de oceaan ooit is ontstaan, zo zal het misschien ook weer kunnen verdwijnen.

Oranje bol

Ik kijk naar de oranje bol die achter de heuvel verdwijnt. Maak foto’s van het prachtige uitzicht en de reflectie van het oranje licht op het blauwe water. Ik voel de wind door mijn haren, mijn voeten in het zand. Ik hoor de golven deinzen. En ik realiseer me dat niets meer wordt zoals nu. Dat niks meer zo gaat zijn zoals mijn reis van de afgelopen acht weken. Acht weken waarin ik zo ontzettend veel heb meegemaakt, heb gedaan en ervaren. Het komt tot een eind en het eindigt hier met deze zonsondergang.

Wat de mooiste ervaring was, vraag ik mezelf. Ik denk als vanzelf aan Ushuaia en aan de cruise die ik er maakte. Aan Torres del Paine natuurlijk. De bergen bij Bariloche en alle mooie meren. De wijn in Mendoza en ook aan mijn liefde voor Buenos Aires. Aan alle mensen die ik ontmoette. Hoe bijzonder het allemaal was en nog steeds is en nog zoveel meer. En dat het allemaal opeens binnenkomt en ik tranen over mijn wangen voel stromen.

Ik veeg ze weg. De zon gaat steeds een beetje meer onder. Ik schiet mijn laatste foto en loop terug. De taxi zal er vast al staan.

Meer uit m’n travel journal? Lees ook:

• Lief reisdagboek #7: Zuid-Amerika. Het einde in zicht
• Lief reisdagboek #6: Zuid-Amerika. Stuck in Santiago
• Lief reisdagboek #5: Zuid-Amerika. Verhaal van de sleutel
• Lief reisdagboek #4: Zuid-Amerika: Uúúúren in de bus
• Lief reisdagboek #3. Zuid-Amerika: Torres del Paine
• Lief reisdagboek #2. Zuid-Amerika: Einde van de wereld
• Reisdagboek #1 Zuid-Amerika: Van Rio naar Buenos Aires
• Waarom een (verre rond)reis geen vakantie is
• Het roer om: baan opgezegd, huis verkocht en op reis!

MEER UIT M’N TRAVEL JOURNAL