Reisdagboek: stuck in Santiago. Toen ik nog thuis was had ik het me al bedacht. Als ik nou over land vanuit het zuiden via allerlei mooie plaatsen en steden omhoog ga, dan kom ik uit in Mendoza. Op de kaart zag ik dat deze Argentijnse wijnstad niet ver van Santiago ligt. Ik zou een westelijke afslag nemen, Santiago in een dag of twee ontdekken en dan naar Paaseiland. Vanuit Paaseiland zou ik weer terugvliegen naar Santiago en van daaruit zou ik verder zien. Zo zou ik het doen.
REISDAGBOEK: STUCK IN SANTIAGO
Ik had al hier en daar gelezen dat Santiago niet heel mooi was. Maar reviews zijn de smaken van anderen en smaken verschillen immers en misschien vind ik er juist wel iets wat iemand anders niet voelt of ziet. Maar toen ik hier in Santiago de eerste ochtend de deur uit ging en de straat op liep voelde ik het al meteen. Ik weet niet of grimmig het juiste woord is, maar ik kan zo snel even niets anders bedenken. Het is niet per se een heel fijne plek in ieder geval.
Dus ik sleurde mezelf naar een terrasje, bestelde een café con leche – en ik kreeg voor de zoveelste keer een bak met oploskoffie – en was vastberaden mijn plannen concreet te maken. Ik pakte mijn telefoon erbij (waarom heet dat ding eigenlijk nog een telefoon? Alles doe ik ermee, behalve bellen) en ging aan de slag. Ik vond een ticket naar Paaseiland voor een leuk prijsje via Momondo.nl. Het vliegtuig zou de dertiende vertrekken – ik postte op Facebook de vraag of iemand op vrijdag de dertiende in een vliegtuig zou stappen – en dan rond de 19e weer terugkomen. Maar vandaag is het de 15e en… ik ben nog steeds in Santiago.
Tijdens het boeken van het ticket ging alles nog goed
Hoe dan? Nou, dat zal ik je vertellen. Tijdens het boeken van het ticket ging alles goed. Tot ik op het allerlaatste moment de melding kreeg dat er geen beschikbaarheid meer was. Ik probeerde het nog twee keer, maar het lukte niet. Omdat ik telkens opnieuw mijn creditcardgegevens moest invullen durfde ik het niet nog vaker te proberen. De dag verstreek, het werd al laat. Ik besloot het te laten en het later terug in mijn appartement nog eens te proberen. Je snapt. Een paar uurtjes later lukte het nog steeds niet.
In mijn hoofd veranderde ik mijn plannen al. En ik besloot de volgende dag, donderdag, naar de airline zelf te stappen om alsnog een ticket te regelen. En dus deed ik dat. Een alleraardigste jongedame stond me te woord en vertelde me dat ze pas de 19e beschikbaarheid had. Ik bedacht me meteen dat dat helemaal niet erg zou zijn. Want dan had ik nog een paar dagen de tijd om andere dingen te doen. Ik wilde toch nog naar Valparaíso? En de Atacama-woestijn, die in eerste instantie niet in mijn planning zat, zou ik dan ook kunnen bezoeken! “Doe maar!” riep ik.
Met mijn tickets onder mijn arm liep ik vervolgens fier richting de avenida en hield een taxi aan. Mijn volgende missie was het regelen van bustickets voor een dagtrip naar Valparaíso en een meerdaagse trip naar de Atacama-woestijn. Want wat er ook gebeurde, ik was niet van plan om al die dagen in Santiago te blijven.
De taxi bracht me naar de busterminal, ik kocht een kaartje voor de eerste bestemming (slechts twee uurtjes met de bus) en bij het regelen van de woestijn sloeg de twijfel toe. De Atacama-woestijn in vier dagen, waarvan twee keer 24 uur in een bus. Zaterdagochtend vroeg vertrekken, zondagochtend aankomen en maandagavond alweer terug om dinsdagavond pas weer in Santiago aan te komen. Dat kon niet anders, want woensdagochtend ging ik al naar Paaseiland.
Zal ik het doen of is het echt total madness?
Ik appte mijn familie. Zal ik het doen of is het echt total madness? Zoveel uren in een bus en dan maar hopen dat er niets gebeurt wat de strakke planning overhoop gooit. Ik kon ook vliegen, bedacht ik me. Dat kon ook. En dus besloot ik de bustickets naar de woestijn niet te kopen. Ik ging weer terug naar het centrum van de stad, terug naar de airline, waar een andere iets minder aardige dame mij vertelde dat er geen beschikbaarheid meer was op de vluchten naar de woestijn. Niet op zaterdag, noch op zondag of welke andere dag dan ook in die week.
Maar! Ietsje verderop zat een travel agency, vertelde ze. Er zijn namelijk meerdere airlines die naar de woestijn vliegen en misschien konden ze me daar helpen. Ik bedachte me geen moment en haastte me er naar toe. Daar werd ik geholpen door een dame op leeftijd die in mijn beleving niet vooraan in de rij stond toen intelligentie werd uitgedeeld, maar ik weet niet of ik dat mag zeggen. Op een of andere manier had ik in ieder geval geen goed gevoel bij haar en wist ik dat als het ingewikkeld zou worden, het niet goed zou komen.
En ingewikkeld werd het. O, er was beschikbaarheid, dat was er. Dus in eerste instantie was ik opgelucht. Maar van de prijs die ze me liet zien, schrok ik. Het zou maar voor vier dagen zijn en ik moest ook nog ergens overnachten én excursies boeken. Een rib uit mijn lijf, zoals het spreekwoord gaat. Ik moest er even over nadenken. Dus ging ik naar buiten, liep een paar rondjes door de sombere, niet zo fijne binnenstad van Santiago en bedacht me: f*ck it. Ik heb al zoveel uitgegeven deze reis, dit kan er ook nog wel bij. Hier in deze stad blijven, wil ik sowieso niet. En dus liep ik terug.
Maak het maar in orde, zei ik op mijn beste Spaans
Maak het maar in orde, zei ik op mijn beste Spaans tegen dezelfde vrouw. Maar dat ging nog niet zo gemakkelijk. Ze vulde al mijn gegevens in het systeem in en toen… toen kwam het. De betaling. Je zou verwachten dat een reisbureau een betaalautomaat heeft om betalingen mee te verrichten, maar dat bleek niet zo logisch als ik met mijn westerse verstand dacht. Ze vulde mijn creditcardgegevens in haar systeem in en de betaling mislukte. Tot vijf keer toe probeerde ze het en het mislukte telkens. Het ging hem niet worden. Met een paar sombere ogen keek ze me aan.
Of contant een optie was, vroeg ze me. Op zich wel, maar er is geen ATM hier in Santiago die mij zo’n bedrag in een keer laat opnemen met mijn Hollandse bankpas. Overmaken dan? Ik keek haar aan en bedacht me dat dat nog best een goed idee was voor iemand die ik tamelijk laag had ingeschat. We spraken af dat ik het bedrag in dollars over zou maken op de dollarrekening van het reisbureau. Vol goede moed deed ik dat, maakte het bedrag over en stuurde haar een bewijs van de overboeking via de mail.
Het werd inmiddels vrijdag. Ik ging die dag naar Valparaíso en was dus niet goed bereikbaar. En al helemaal niet in staat om bij het reisbureau langs te gaan. Telkens als ik ergens even wifi had, keek ik of ze me mijn tickets al had gestuurd. En telkens niets. Aan het einde van de middag zag ik dat ze me gemaild had. Dat het geld nog niet binnen was en ze me daarom niet kon helpen. Ze begreep het niet, ze begreep niet eens wat er op de overboeking stond die ik haar stuurde.
Ze had het geld niet ontvangen
Toen ik die avond terugkwam in mijn appartement zag ik dat ze me gemaild had met de definitieve mededeling dat ze het geld niet had ontvangen en dat ze geen ticket voor mij had kunnen regelen. En dat was dat. Wereldschokkend was het niet, want ik had het al wel verwacht. Ik zou eerder verbaasd zijn als het wél was gelukt. Ik zei toch, als het ingewikkeld zou worden, zou het niet goed komen met deze mevrouw. En dat kwam het dus ook niet.
Ik appte de verhuurder van mijn appartement of ik tot woensdag kon blijven. Hij appte gelukkig snel terug dat dat kon en ik was opgelucht dat ik in ieder geval a place to stay had, ook al was het op de minst mooie bestemming van mijn reis. Of ik na Paaseiland nog naar de woestijn kan? Zeker, alles kan. Maar dat ga ik niet doen. Ik ga dan namelijk naar huis. Na mijn avontuur op het eiland middenin de Pacific zit mijn Grote Reis erop en ga ik weer richting Denekamp. En tot aanstaande woensdag ben ik stuck in Santiago.
Waarom ik niet nog alsnog naar de woestijn ga? En waarom ik Peru oversla? Ik schrijf erover in mijn volgende reisdagboek-update. Tot zover m’n reisdagboek: stuck in Santiago. Hasta la próxima!
Meer uit m’n travel journal? Lees ook:
- Lief reisdagboek #5: Zuid-Amerika. Verhaal van de sleutel
- Lief reisdagboek #4: Zuid-Amerika: Uúúúren in de bus
- Lief reisdagboek #3. Zuid-Amerika: Torres del Paine
- Lief reisdagboek #2. Zuid-Amerika: Einde van de wereld
- Reisdagboek #1 Zuid-Amerika: Van Rio naar Buenos Aires
- Waarom een (verre rond)reis geen vakantie is
- Grootse plannen: mijn reizen voor 2018
- Het roer om: baan opgezegd, huis verkocht en op reis!
