Reisdagboek: uren in de bus over de Ruta 40 in Argentinië. Over die eerste bus lieg ik wel een beetje. Want die eerste busrit, van Punta ArenA naar Puerto Natales was helemaal niet zo heel fijn. Hij duurde maar een paar uurtjes weliswaar, maar er zat een vrouw naast me en zij was helemaal niet zo aardig.
REISDAGBOEK: UREN MET DE BUS OVER RUTA 40
Bovendien stonk ze. Haar kleren leken al in geen jaren gewassen. Hoe zou haar huis ruiken, vroeg ik me af. En eruit zien? Zou ze zich wel eens douchen? Ik besloot er verder niet over na te denken, want ik wilde mezelf er niet mee pijnigen. Afijn. Stoelen zelf uitzoeken is geen optie. Je krijgt er een toegewezen. Maar omdat de bus verder vrijwel leeg was, zag ik niet in waarom de vrouw naast me bleef zitten. Ik verwachtte eigenlijk wel dat ze op zou staan om elders te gaan zitten – ze was notabene met iemand anders en er was ruimte genoeg voor hun twee om samen te gaan zitten. Maar dat deed ze niet.
De tweede rit over de Ruta 40 was eigenlijk alleen maar fijn
Die tweede busrit was eigenlijk alleen maar fijn. Ik ging van Chileens Puerto Natales naar Argentijns El Calafate. Er was zelfs een USB-poort waar ik mijn telefoon kon opladen. Tot twee keer toe moesten mijn medepassagiers (het waren er maar een paar) en ik de bus uit. Een keer om een Chileense exitstempel in het paspoort te halen en later nog een keer om een Argentijnse stempel te krijgen Gedoe? Zou je denken, maar het viel reuze mee. Dat beloofde heel wat goeds voor de ritten die nog zouden komen.
Maar dat bleek een illusie. De allergrootste rit kwam een paar dagen later al toen ik van El Calafate naar Bariloche ging. Bijna 1500 kilometer. Volgens Google Maps is het in 18 uur te doen, maar bussen rijden 1. niet zo hard, 2. maken veel stops en 3. pikken onderweg mensen op. Zesentwintig uur was de verwachting. Dat is inderdaad meer dan een dag een nacht bij elkaar. Ik gaf me er maar aan over, want anders maakte ik het mezelf zo lastig, niewaar.
27 uur met de bus over de Ruta 40
Maar ik was naïef. Het begin ging redelijk goed. De bus zat bij lange na niet vol, dus het was lekker rustig. Ik koos zelfs een andere stoel, omdat boven mij uit een enorm rond gat ijskoude lucht geblazen werd. Mooi niet dat ik 26 uur in die kou ging zitten, ik zou doodziek worden! Maar ik was een beetje naïef. Want we stopten al gauw bij een groot busstation in de plaats El Chaltén. En daar stonden mensen te wachten, heel veel mensen. En al die mensen, die hele horde, kwamen allemaal mijn bus in.
Het bleken vooral jongeren. Backpackers. De bus zat met al deze mensen bommetje vol en dus moest ik terug verkassen naar mijn eigen toegewezen plek waar de temperatuur rond het vriespunt lag en zat ik de volgende meer dan 20 uur met ál die mensen opgescheept. The horror was on.
Ik vond weliswaar een oplossing voor de blazer. Ik dauwde mijn muts in het gat waaruit geblazen werd en ik voelde er vervolgens niks meer van. Sloot de gordijntjes en sliep gek genoeg ook nog. De dame naast mij, met wie ik uit pure chagrijnigheid geen woord heb gewisseld, hoewel we meer dan een volle dag bijna lepeltje lepeltje naast elkaar hebben gezeten en geslapen, was gelukkig rustig. Ze snurkte niet en bewoog nauwelijks, waardoor ik gelukkig me niet ook nog eens dáár aan hoefde te ergeren.
Het werden er uiteindelijk 27. Zevenentwintig lange uren in een bus vól vreemden. ’s Avonds kregen we een stukje brood (of was het alleen bloem vermengd met water?) met een bekertje water en ’s ochtends bestond het ontbijt uit een koekje met een drankje dat koffie moest voorstellen, maar meer naar een hele vieze bruinige soep smaakte. ’s Middags kregen we nog eens eenzelfde broodje met een bekertje water en in ál die zevenentwintig uren kwamen ze twee keer met een vuilniszak. Al mijn afval heb ik dus gewoon op de vloer van de bus gemieterd. Ik was er, zoals je begrijpt, behoorlijk klaar mee.
In Bariloche sliep ik eerst uit
Toen ik in Bariloche aankwam, het was al bijna nacht, sliep ik de volgende dag eerst uit. Ik zat pas om kwart voor tien aan het ontbijt; volgens hotelpolicy kon het nog net. Die dag deed ik het rustig aan en wilde ik een auto huren om een paar dagen later van daaruit richting de volgende bestemming, Mendoza te gaan. Anderhalve dag ben ik uiteindelijk op zoek geweest naar een auto, maar er waren er of geen meer beschikbaar of het was ongelooflijk duur. Maar geen haar op mijn hoofd dat er aan dacht om nog eens in zo’n bus te stappen.
Uiteindelijk deed ik dat toch. Want 1100 euro betalen voor een weekje autohuur vond ik echt te veel. En dus was wederom reizen met de bus een noodzaak. Ik bleef iets langer in Bariloche dan de bedoeling was, want die bus ging pas na Pasen. En dus stapte ik dinsdagmiddag om 14 uur weer vol goede moed in een bus. De eerste rit zou maar zes uur duren. Een overstapje van anderhalf uur en dan weer door. Die rit was al stukken beter dan al die uren in de horrorbus, maar de tweede bus, lieve mensen, die sloeg echt alles. Het was luxe! Lúxe! Megod, wat een weelde!
Luxe bus: zo kan het ook
Toen ik binnenstapte begon het al. Ik kreeg een snoepje op een sjiek presenteerblaadje aangeboden. Toen ik boven kwam – het was een dubbeldekker – lag er een keurig mahoniehouten vloertje op de grond en leken de stoelen uit het jaar 2030 te komen. Groot en breed. Met een vakje voor een flesje drinken en een USB-poort om mijn telefoon op te laden. Een schermpje waar een film op werd vertoond en op andere momenten muziekvideo’s voorbij kwamen.
Het eten werd in twee keer opgediend en mijn water kreeg ik gewoon in een glas. De bestelling voor het ontbijt werd ’s avonds al netjes opgenomen en elke keer als de ‘ober’ langs was geweest kwam hij later met een dweiltje het mahoniehout schoonpoetsen. Ik wist niet wat me overkwam. ’s Ochtends werd mijn koffietje netjes in een kopje geserveerd – wel met veel te veel niet bestelde suiker, maar dat nam ik voor lief. De temperatuur was de hele rit goed en ik sliep die nacht gewoon als een roosje in mijn uitgeklapte stoel. Het bleef natuurlijk maar gewoon een bus, maar na al die horror, was ik gewoon perplex. Zo kon het dus ook.
Del Sur Y Media Agua
Lang verhaal kort. Mocht je dus ooit, net als ik, zo gek zijn om een rondreis door Zuid-Amerika te maken en grote afstanden per bus te willen afleggen, dan komt hier de maatschappij waar je je busticket moet boeken: Del Sur Y Media Agua. Genoteerd? Nee? Nog een keer: Del Sur Y Media Agua. Als je op de link klinkt, kom je rechtstreeks op hun website. Alleen maar lof en hulde voor deze busmaatschappij. Ze rijden volgens mij door het hele land en met zulke obers en zulke service is het echt goed vol te houden. Del Sur Y Media Agua, mensen. In godsnaam. Del Sur Y Media Agua.
Amen.
Meer uit m’n travel journal? Lees ook:
- Lief reisdagboek #3. Zuid-Amerika: Torres del Paine
- Lief reisdagboek #2. Zuid-Amerika: Einde van de wereld
- Reisdagboek #1 Zuid-Amerika: Van Rio naar Buenos Aires
- Next trip: Rondreis door Zuid-Amerika!
- Waarom een (verre rond)reis geen vakantie is
- Het roer om: baan opgezegd, huis verkocht en op reis!
- Grootse plannen: mijn reizen voor 2018
