Het is vandaag alweer 25 oktober en dat betekent dat ik inmiddels al twee weken in Peru ben. De tijd vliegt en ook al klinkt dat enorm cliché, het is wel gewoon waar. En ook al gaat het allemaal supersnel, ik heb inmiddels in etappes wel alweer zo’n 1500 kilometer afgelegd en dat is toch weer behoorlijk wat. Hoe en wat en wanneer en waarom? Ik vertel alles wat ik tot nu toe gedaan heb in dit Peru reisverslag.
PERU REISVERSLAG
Update uit Zuid-Amerika
Maar eerst even dit. Vorige week werd mij door een andere reiziger gevraagd hoe ik naar Peru was gereisd en of ik tussenstops had gehad en toen viel ik even stil. Hoe was ik hier ook alweer gekomen? Ik verander zo vaak dat ik soms gewoon niet meer weet waar ik ben of hoe ik er gekomen ben. Hoezo is de wifi hier zo kut, ik ben toch gewoon in Europa, denk ik dan. Nee Kim, die rondreis door Europa is al even geleden; je bent nu in Peru. Niet normaal, toch? Zucht, maar oké, hier komt mijn Peru reisverslag tot nu toe.
Lima
Ondanks deze milde vorm van dementie ben ik wel degelijk nog steeds enorm bezig met het in het hier en nu te leven en dat gaat me na ál die maanden reizen nog steeds verwonderlijk goed af. Maar goed, Lima dus. Daar vloog ik naar toe via een van de gevaarlijkste steden ter wereld, Caracas. Maar voordat ik in Caracas kwam, was ik negen dagen op Curaçao en dat lijkt inmiddels alweer een eeuwigheid geleden. In Lima moest ik wel even wennen. Het was weer even een nieuwe omgeving en dat doet toch altijd iets met je, zeker als je de weg weer opnieuw moet vinden en dat allemaal maar weer in je eentje moet doen.
Lees ook: Lief reisdagboek: Curaçao in a nutshell
Die eerste zaterdagmiddag werd ik aangesproken door een Peruaan waar ik vervolgens onmogelijk weer van af kwam. Zeker een uur liep hij met me mee en hij blééf maar praten over zijn leven en zijn boeken en zijn hobby’s en zijn weet ik veel wat. Wat ik wel weet is dat het mij allemaal geen moer kon schelen en ik wimpelde hem uiteindelijk af door te zeggen dat ik niet wilde dat hij wist waar ik verbleef. Zo vervelend.
Ik verbleef in de wijk Miraflores en dat was prima te doen. De stad en deze wijk specifiek liggen aan de Pacifische kust en dat geeft geweldig mooie uitzichten, ook al was het bewolkt en mistig. De lucht was constant grijswit, waardoor de stad een grauwe uitstraling kreeg en dat vond ik best een beetje jammer. Ik ging ook nog naar de oude binnenstad, maar het kon me allemaal niet echt enorm bekoren. Misschien moest ik er even inkomen of misschien is Lima gewoon niet mijn stad. Drie dagen waren genoeg in ieder geval, daarna ging ik door.
Ica – Huacachina
En wel naar Ica. Vier uurtjes zat ik in de bus en toen ik uitstapte was ik in de woestijn. Een compleet andere omgeving in maar een paar uurtjes; ik blijf me erover verbazen dat dat gewoon kan. Toen ik er aankwam, kwam er een gladpratende taxichauffeur naar me toe en toen ik tien minuten later bij mijn lodge in het nabijgelegen Huacachina uit zijn taxi stapte, had hij twee tours aan mij verkocht en over de derde twijfelde ik nog. Ik complimenteerde hem met zijn saleskwaliteiten en dacht aan mijn moeder die zichzelf soms zo idioot grappig belachelijk kon maken door te zeggen dat ze zichzelf altijd van alles aan liet smeren. Check mam, same here.
Maar spijt had ik allerminst van wat ik met deze Rudy overeengekomen was. Hij had alles goed voor me geregeld. Ik ging de volgende ochtend op wijntour en had daar in mijn eentje een rondleiding en om 11 uur ’s ochtends had ik al een pleur alcohol op, maar érgens op deze planeet was het toen heus al wel vijf uur.
Diezelfde middag ging ik de woestijn in met een soort van woestijnsafari in buggy’s en dat was echt Heel. Erg. Leuk. Na het crossen door het mulle zand ging ik samen met de vier andere mensen van mijn groepje sandboardend de zandheuvels af en dat was het leukste van alles. Ik wilde serieus niet dat het zou stoppen en als ik nog langer was gebleven, had ik de volgende dag nog zo’n tour gedaan, zó leuk was het.
Lees ook: Doen! Sandboarden in de woestijn van Huacachina in Peru
Nazca
Maar ik bleef dus niet langer, want de derde tour waar ik in eerste instantie over twijfelde liet ik doorgaan, want het zou veel te gaaf zijn om te laten schieten. Ik ging naar de Nazca-lijnen, een van ’s werelds grootste mysteries. Duizenden jaren geleden gemaakt door mensen en niemand weet waarom en tegenwoordig kun je ze bewonderen door er in een mini-vliegtuigje overheen te vliegen. Dát wilde ik niet laten schieten.
Dus toog ik mezelf ’s ochtends weer in een bus en een paar uurtjes later was ik over en rond een uur of twee vloog ik vol verwondering over de eeuwenoude lijnen die door de makers zelf nooit gezien zijn, tenzij ze toen al konden vliegen. Ik werd misselijk en moest spugen, maar eenmaal terug op aarde viel het allemaal wel weer mee. Na de vlucht bracht ik de rest van de dag door in een hotel en in Nazca zelf (het is een stad).
Die middag struinde ik wat door de straten van Nazca, ging zitten op een bank je in het park, waar een mannetje van tachtig mij vergezelde en mij zo ongeveer zijn hele levensverhaal vertelde en ook van alles over mij en mijn land wilde weten, at een salade en toen het donker werd was ik weer terug in het hotel. Mijn bedoeling was om de laptop aan te slingeren, maar twee Nazca-lijnen-piloten die voor hun werk in het hotel wonen schoten mij aan om een biertje te drinken en zo was het voor ik het wist al laat en brachten ze mij naar het busstation, zodat ik de nachtbus naar Arequipa kon pakken.
Arequipa + Colca Canyon
Zo’n tien uur later kwam ik in Arequipa aan en ongeveer een half uur voor aankomst spuugde ik nogmaals en de drie dagen daarna bracht ik door in het hotelbed dat gelukkig erg comfortabel was. Ik at nauwelijks en dronk alleen maar water, want ik was op z’n zachts gezegd niet fit. Op dag 3 deed ik toch een poging de stad te ontdekken, maar ging al snel weer terug mijn bed in, want het ging gewoon niet. Toch boekte ik voor de volgende dag een tour naar de Colca Canyon.
Lees ook: Lief reisdagboek. Voor alles een eerste keer. Ziek op reis in Peru
En dat ging verbazingwekkend goed. Ik voelde me eigenlijk gewoon fit en dat was fijn. Tijdens de tour ontmoette ik een Peruaanse familie die me met heel veel enthousiasme over hun land vertelde. En ik ontmoette er een jong Nederlands stel dat me af en toe het gevoel gaf dat ik stokoud ben, maar gelukkig schatten ze me op 28 en dat was ik toch echt in 2010 al, dus zó erg was het ook weer niet.
De Colca Canyon was overigens prachtig en ik spotte er de condor, de een na grootste vogel ter wereld en dat was echt zo magisch. Nou, en verder werd er gedanst in folklore, inclusief ikzelf met een gewaad aan en een hoed op en o ja, voordat de folkore-avond begon plonste ik met mijn nieuwbakken Nederlandse vrienden nog in drie hotsprings. Ondanks dat er af en toe een lange zwarte haar tussen mijn vingers door glipte, was het heerlijk ontspannend.
Peru reisverslag
En na de tour naar de Colca Canyon werden we weer afgezet in Arequipa. Inmiddels had ik er twee nachtjes bijgeboekt, omdat ik door alle kotsbuien door nog weinig van de stad had gezien en dat vond ik zónde. Wel in een andere accommodatie, namelijk een heel mooi boutique hotel en toen ik daar binnenkwam, liep er een jongeman binnen waar ik diréct enorm van onder de indruk was. Ken je dat? Dat je iemand ziet en denkt: Wow. Gewoon wow? Nou, ik wel en dit was zo’n moment.
Ik kletste met hem die avond en de dagen erop ook en dat was gewoon leuk. Het moest wederom woensdagavond worden om weer in een nachtbus te stappen naar de volgende bestemming en daar kwam ik gisterochtend in alle vroegte aan. Het eerste wat ik deed was op de klok kijken, de tijd omrekenen en skypen met mijn liefjes thuis. En ik kan je vertellen dat ik oprecht zielsgelukkig word van de skype-kusjes van m’n nichtjes.
In Cuzco ben ik nu overigens en het regent hier de hele dag al onafgebroken en het is nog koud ook. Maar het leuke is dat ik vanmiddag mijn tour naar Machu Picchu heb geboekt en daar heb ik ontzettend veel zin in. Vier dagen ga ik een jungle trek doen door de zogenaamde Sacred Valley en dat houdt in dat er wordt gefietst, geraft, geziplined en gehiked en dat vier dagen lang. Ik voel de spierpijn nu al, terwijl ik nu nog gewoon heel comfortabel in m’n thermo-onderbroek in weer een nieuw hotelbed lig.
Tot zover deze update uit Peru. Tot de volgende! Hasta la próxima!
