Op zich was het in eerste instantie niet eens de bedoeling om naar Curaçao te komen. Ik had eigenlijk op dit moment in de trein richting China willen zitten, maar ergens along the way ging er in mijn gedachten en in mijn planning iets anders. En maakte ik andere keuzes. Want die trein naar China en alles wat ik daarna wilde doen (naar Vietnam bijvoorbeeld) vergt zoveel voorbereiding, dat ik die grote reis heb uitgesteld. Tot volgend voorjaar. Ik wist niet dat ik zo veranderlijk kon zijn, nu ik helemaal zelf aan het roer van mijn leven sta (dat is even food for thought, mensen). Maar blijkbaar kan ik dat dus zijn.
Head over heals
In plaats van die trein besloot ik ergens tijdens mijn Eurotrip van afgelopen zomer terug te gaan naar Zuid-Amerika. Peru, Colombia, Ecuador, Panama. En om in die landen te komen, kreeg ik opeens het sublieme idee om via Curaçao te gaan. Waarom? Omdat ik hier dit jaar nog niet was geweest en nu is het ook weer niet zo dat ik vind dat ik elk jaar naar Curaçao moet, het idee om even in mijn eentje op dit heerlijke eiland te zijn en gewoon even mijn eigen gang te kunnen gaan vond ik een heerlijk vooruitzicht. En dus boekte ik een (spotgoedkoop!) ticket en ging.
Lees ook: alles over mijn Eurotrip 2018
Dat was vorige week dinsdag en nu is het alweer donderdagavond en is mijn laatste avond op het eiland aangebroken. Ik wilde eigenlijk maar tot maandag blijven, zeg maar Curaçao in sneltreinvaart, maar ik vond het hier zo heerlijk dat ik besloot nog langer te blijven. En met geen vast plan en geen ticket naar huis kán dat gewoon. Enig idee hoe fijn dat is? Dat alles open ligt en dus alles mogelijk is? Nou, ik kan je zeggen dat dat ongekend is en ik kan het íédereen aanraden.
Maar goed, terug naar Curaçao. Want zoals ik net al zei voelen die negen dagen als negen weken en dat bedoel ik in de positieve zin van het woord. Ik zal er even geen doekjes om winden: ik ben in de afgelopen dagen compleet onverwacht helemaal opnieuw head over heals verliefd geworden op dit eiland, als nooit tevoren. Ik moet zeggen dat de afgelopen twee keren dat ik hier was het eiland me al behoorlijk teruggreep en het roer enigszins begon te draaien, het lijkt wel alsof deze derde keer het roer helemaal om is.
Geworteld
Riep ik een paar weken geleden in Nederland nog steevast dat ik niet van plan was wederom weg te gaan uit Nederland – want dat werd me door meerdere mensen gevraagd nu ik zoveel reis -, nu ik weer hier op Curaçao ben en het eiland helemaal op mijn dooie gemakje op me in heb kunnen laten werken, weet ik dat niet meer zo zeker. Ik hou van Curaçao, ik spendeerde vijf jaren van mijn early twenties hier, dus een stukje van mij ligt voor altijd geworteld op dit hele kleine ieniemienie stukje aarde.
En hoe normaal ik het ook vind om door de Curaçaose straten te rijden en oude bekenden op straat en in de supermarkt tegen te komen, ik realiseer me meer dan tien jaar na dato juist hoe bijzonder dat is. Dat een plekje zo ver van huis ook gewoon als thuis voelt en dat bedoel ik niet stoer of zweverig of cliché, hoewel dat misschien wel zo klinkt, het is écht zo. En nu ik een sabbatical en geen vaste woon- of verblijfplaats heb, overweeg ik om misschien binnenkort een maandje hier naar toe te gaan, gewoon om te kijken of het bevalt en misschien ga ik dat daarna dan nog wel vaker doen.
Liefde voor Curaçao
Goed. Dat was mijn update over mijn liefde voor Curaçao, die ik nu dus echt veel meer voel dan vroeger, want joh, toen was ik jong en wist ik toen veel. Ik verhuisde hier naar toe voor de liefde en baalde na een paar jaar als een stekker en wilde alleen maar terug naar Nederland. En al die tijd blamede ik het eiland voor mijn onrustige en unhappy gevoel, zonder dat ik wist dat de oorzaak daarvan bij iets heel anders lag. Gelukkig is die tijd voorbij en het rare is dat ik toen nóóit had kunnen denken hoeveel impact het op een mens kan hebben om een paar jaar in het buitenland door te brengen.
Tot zover Curaçao en tot zover mijn update. Morgenochtend vertrek ik. Eerst richting Caracas om daarna door te vliegen naar… Lima! Ja mensen, ik ga ein-de-lijk naar Peru en daar ga ik weer als een malloot uit een tas en van de ene plek naar de andere leven, dus grote kans dat ik binnenkort weer ga updaten over een inkakmoment, maar dat hoort erbij als je una vida loca leeft. En nu wil ik zeggen dat ik in tussentijd even alles op me in ga laten werken, maar als ik eerlijk ben gaat dat natuurlijk niet gebeuren. Want eenmaal in Peru, ben ik dáár en niet meer hier, maar dat kan juist ook wel weer verhelderend zijn.
Zucht… Oké doei.
