Ik was in verschillende Aziatische en Zuid-Amerikaanse landen, maar nog nooit overkwam het me. Ook al at en eet ik compleet andere dingen dan thuis, ik word er nooit ziek van. Vooral dit jaar spendeer ik al máánden in het buitenland en mijn maag rommelt wel eens en ook heb ik wel eens diarree, maar dat valt te verwaarlozen. Van streetfood en eten in vieze restaurants, het is altijd goed gegaan, maar het moest er nu toch echt een keer van komen: ik werd ziek op reis.
ZIEK OP REIS
Twee dagen ziek in Peru
Maar ik denk dat voedsel niet de oorzaak van mijn ziek-zijn was. Vorige week woensdag vloog ik namelijk over de Nazcalijnen hier in Peru en tijdens de vlucht schommelde het behoorlijk, waardoor ik niet meer te houden was. Alles wat ik die dag gegeten had – en dat was niet bizar veel, sterker nog, ik was achteraf blij dat ik niet had geluncht – kwam er weer uit. Het duurde maar even, voor ik het wist kon ik verder genieten van alles, maar ik was toch wel heel blij dat we weer met beide wielen op de grond stonden.
Lees ook: Bijzondere ervaring: vliegen over de Nazca lijnen in Peru
Die middag ging het verder goed. Ik strolde een beetje door Nazca, at een salade en voelde me verder gewoon fit. Die avond pakte ik de nachtbus naar Arequipa die tien uur zou duren en ’s avonds ontmoette ik twee piloten met wie ik notabene nog een biertje dronk. Geen vuiltje aan de lucht en tijdens de rit naar Arequipa ging het ook gewoon goed. Ik at in de bus voordat ik ging slapen nog een bak rijst die ik kreeg van de busmaatschappij en toen kon de nacht beginnen. Ik was kapoet, dus ik sliep als een malle.
Maar toen werd het ochtend. We waren veel meters gestegen (tot 2300 meter!), de slaap was uit en de eindbestemming kwam steeds verder in zicht. De meneer naast mij legde me uit waar in Arequipa de hoogtepunten waren, maar toen wist ik nog niet dat mijn eerste dagen in de stad aan me voorbij zouden gaan, zonder ook maar een glimp van Arequipa op te vangen. In een opwelling voelde ik misselijkheid opkomen en voor ik het wist had ik de deken waaronder ik vlak daarvoor wakker was geworden, he-le-maal onder gespuugd.
Twee dagen ziek op reis
Het hotel waar ik zou slapen was spotgoedkoop, de kamer stelde niet veel voor, maar gelukkig was het bed goed. Het was een uur of tien ’s ochtends toen ik incheckte, kocht twee literflessen water van de beste man achter de receptie en ging linea recta naar bed. Ik werd om zes uur pas weer wakker en alles deed pijn. Mijn benen voelden zwaar, mijn huid deed pijn. Gewoon álles. Zoals wanneer je griep hebt. Ik was niet vooruit te branden, zelfs douchen was teveel gevraagd en naar mijn telefoon kon ik niet eens kíjken. Het was een feit: voor het eerst was ik ziek op reis.
Rond een uur of tien ben ik weer gaan slapen en twaalf uur later werd ik wakker van geklop op de deur. Of ik nog kwam ontbijten, vroeg de mevrouw. Ik antwoordde dat ik zo zou komen en toen ik de deur weer dicht deed, realiseerde ik me dat ik in mum van tijd uit bed was gesprongen en naar de deur was gelopen. De avond ervoor had dat nog een marathon geleken en nu deed ik het gewoon. Fijn, dacht ik. Ik voelde me dus fitter.
Het ontbijt ging bijna op en bleef gelukkig binnen. En ikzelf ook, die dag. Het eerste wat ik deed toen ik terugkwam op de kamer was onder de douche springen en daarna sprong ik weer terug in het hotelbed. Ik bingete alle afleveringen van GTST van die week en de volgende dag deed ik een poging om de stad in te gaan. Ik pakte een taxi, at een bak fruit in een leuk tentje en struinde wat rond, maar dat bleek al snel teveel gevraagd. Voor ik het wist hield ik weer een taxi aan om me terug te brengen.
Ziek op reis
Toch besloot ik voor de volgende dag een tour te boeken naar de Colca Canyon die in de buurt van Arequipa ligt. Die een na diepste kloof ter wereld was namelijk een van de redenen om Arequipa überhaupt aan te doen. Ik zou de volgende ochtend tussen zeven en acht opgehaald worden en ik besloot dat ik maar even moest doorbijten. Het ontbijt ging er wederom gewoon in, om half acht werd ik opgehaald door de tourguide, we stegen nog weer heel wat meters (tot 5000 meter!) en alles ging verbazingwekkend goed.
Ik werd niet wagenziek in de minivan, ik werd niet ziek van de hoogte, ik voelde me zelfs beter dan al die dagen ervoor bij elkaar opgeteld. Conclusie: ik was weer beter en kon warempel gewoon van de tour genieten. Die avond at ik voor het eerst weer warm (spaghetti met alpacavlees) en danste ik zelfs mee op de folklore-avond en de dag erna spotte ik zelfs een paar condors in de canyon en zo beschouwde ik mezelf als beter. Er hoefde gelukkig geen dokter aan te pas te komen en achteraf viel het allemaal dus best mee.
En zo geschiedde. Voor alles een eerste keer. Ziek op reis. Hebben we dat ook weer meegemaakt. Check!
Meer uit m’n travel journal? Lees ook:
