Kijk, ik ben niet zo heel groot. En het is ook een feit dat Nederlanders over het algemeen dat wel zijn. Ze zijn zelfs de langste mensen ter wereld en ik ben graag de uitzondering op de regel. Op plekken waar veel mensen zijn is het weleens onhandig en zo ook tijdens de vliegvelddrukte van gisteren.

 

 

Vliegvelddrukte

Nu kwam ik gisteren in de vertrekhal van het vliegveld. Veel te vroeg, want jullie kennen het verhaal van dat ik bijna mijn vliegtuig miste van twee weken geleden vast nog. Liever te vroeg dan te laat dus en zeker nu. Ik struinde door de winkeltjes, kocht een parfumpje en ging vervolgens ergens zitten. Op een bankje, te wachten tot we konden gaan boarden.

Bij de gate zelf was geen plek voor mij, sterker nog, het was er afgeladen met mensen. Er gingen meerdere vluchten rond dezelfde tijd en dus was het een drukte van jewelste bij al die gates. Er stonden mensen in rijen de doorgang te blokkeren voor passanten wat een chaotische situatie opleverde. Ik snap wel dat iedereen wil meekomen in het vliegtuig, maar door met z’n alleen hutjemutje in een rijtje te gaan, daar gaat het echt niet opeens sneller van.

 

Maar dat is helemaal niet wat ik wilde vertellen

Maar dat is helemaal niet wat ik wilde vertellen. Want nu komt het pas. Toen de rij mensen minder werd, omdat de meeste mensen inmiddels door het poortje waren, besloot ik aan te sluiten. En daar stond ik, met mijn tasje om mijn schouders achter een jong stel. En wat er vervolgens gebeurde was het volgende.

Ik zag ze aan komen lopen, de mensen die op de heenweg naast mij zaten in het vliegtuig. Een man en een vrouw. De vrouw volgde haar man die overduidelijk op weg was naar het poortje van de gate. Ze leken niet onsympathiek, integendeel. Het was gewoon een heel normaal stel van ergens in de zestig, schat ik. De man droeg een brilletje, de vrouw had een beetje kromme rug en ze waren allebei heel groot, maar verder hadden het zomaar mijn ouders kunnen zijn. Heel gewoon. Maar wat deed die man nou?

Ze sloten aan de rechterkant aan in de rij, want zo gaat dat soms, dat rijen onverklaarbare aftakkingen krijgen en er opeens twee of drie ‘ingangen’ ontstaan. De man had het door. En hij besloot dat hij in het middelste gedeelte van de rij wilde staan. En dus liep hij richting mij en de mensen voor mij. Hij keek door zijn brillenglaasjes rond – en hij zag ongetwijfeld veel meer dan ik, want hij kon vast over de mensenmassa heen kijken – en hij bleef staan. Schuin naast mij. Of hij mij opmerkte? Neen.

 

En toen gebeurde het

En toen gebeurde het. Mevrouw kwam hem vervolgens achterna. En mensen je gelooft het niet, maar het gebeurde echt. Zij ging naast haar man staan, wat op zich natuurlijk niet heel raar is. Maar omdat ze waarschijnlijk zo druk was met het volgen van haar man, wist ze volgens mij niet meer wat ze aan het doen was en hoe ze plaats nam in de rij. Want… ze ging pál voor mij staan. Maar echt, pál. Mijn neus raakte nog nét niet haar kobaltblauwe trui aan, gewoon helemaal pal. Zonder gekheid. Paller kon gewoon niet.

Twee dingen: ze kropen voor. Ook al zagen ze mij over het hoofd, achter mij ging de rij gewoon verder, dus dat hadden ze prima kunnen opmerken. En dan het tweede: ze zagen mij over het hoofd! Hoe dan?? Nu ben ik wel wat gewend, maar jemig, hoe raar ben je dat je pal voor mij gaat staan, mij zo ongeveer aanraakt en dat vervolgens niet in de gaten hebt? Dan ben je misschien niet zozeer asociaal, maar vooral niet aanwezig (afgeleid door het volgen van haar man?) en daardoor totaal niet bewust van je gedrag en de omgeving waarin je je bevindt. Ik vond het een bijzondere ervaring.

 

Meer verhalen uit m’n travel journal? Lees ook:

 

MEER UIT M’N TRAVEL JOURNAL

Share via
Copy link
Powered by Social Snap