En zo is zomaar opeens mijn laatste avondje van twee weken Sicilië aangebroken. Was ik in eerste instantie niet van plan om er heel veel bijzonders van te maken – want ja, ik ben toch alleen hè – werd het dat uiteindelijk toch best wel. Niet eens doelbewust, maar meer een geval van, nou ja, te grote wijnglazen. En die heb je nou eenmaal niet altijd helemaal zelf in de hand.
Update uit Sicilië
Even voor de goede orde: opstaan ging goed en ik kwam weer goed ‘thuis’, zelfs de achthonderdvijftig traptreden van mijn B&B trotseerde ik zonder problemen; ik heb ze speciaal geteld om dat ik wist dat ik dit blogje zou gaan schrijven. Ik was niet eens buiten adem toen ik boven kwam. Misschien moet ik me de volgende keer als ik de Torres del Paine ga beklimmen eerst laten vollopen met wijn. Dat dat het makkelijker maakt. Je zou toch denken van niet, maar joh, bij mij werken wel meer dingen anders dan anders, dus wie weet.
Anyway, de laatste avond op Sicilië. Lijkt het nog gisteren dat ik in die ellendige monsterfile stond om het vliegtuig te halen lijkt het tegelijkertijd een een eeuwigheid geleden dat ik bijvoorbeeld in Siracuse, Noto en de tempelvallei was. Ik ga uiteraard binnenkort bloggen over de route die ik aflegde – moest ik niet ook nog over de route in Zuid-Amerika schrijven? – de hoogtepunten van Sicilië, de hoofdstad Palermo en de aangename verrassing Cefalù, maar eerst dit.
Twee weken Sicilië
Twee weken Sicilië voelen als twee uren en als twee jaren tegelijkertijd. En dat is raar. Het is meestal of het een of het ander, of in ieder geval heeft het één meestal de overhand ten opzichte van het ander. Maar dat kan ik nu niet zozeer zeggen. Twee weken geleden ging ik gewoon; ik stapte gewoon op dat vliegtuig, ik had wel wat voorbereid, maar verder ging ik gewoon. Ik wist welke route ik zou nemen en wat ik zou gaan zien, wat de highlights waren en de places to be, want dat had ik netjes uitgestippeld en toch ontbreekt er iets. Een gevoel. Of misschien wel hét gevoel.
Ik kan het niet zo goed uitleggen, en het heeft niets met het eiland te maken, want dit eiland, lieve mensen, is echt heerlijk. En als het het eiland zelf niet is, dan is het het eten wel. Nee, het ligt aan mezelf. Alsof ik er niet helemaal in kwam, alsof ik hier niet helemaal was. Ik was er wel, maar ook weer niet. Het was allemaal een beetje dof, van binnen dan, maar dat komt vást door alles wat er de weken hiervoor allemaal plaatsvond. O ja, dáár wil ik ook nog over bloggen, over die weken voordat ik naar Sicilië vertrok.
Back to reality
Goed. Zetten we nu beide benen weer op de grond en doen we de zweefmuziek weer uit. Morgen terug naar huis. Naar het alledaagse. Back to everyday life. En terwijl ik dit schrijf besef ik me iets. Dat huis, dat alledaagse, dat every day life… dat is er dus niet meer. En misschien moet dát juist nog wel even bij mij binnenkomen.
Anyway, Sicilië was aangenaam. Meer dan aangenaam zelfs. Dikke vette aanrader.
