De Dikke van Dale heeft zo’n 240.000 Nederlandse woorden, maar geen enkele kan beschrijven wat ik de afgelopen tijd heb meegemaakt en gevoeld. Van zinderende stad Rio de Janeiro in Brazilië naar het warme altijd fijne Buenos Aires door naar het prachtige, koude zuiden. Vier weken geleden begon mijn grote reis en de eerste twee bracht ik in de warme, grootste steden, wat zeg ik, metropolen van het Zuid-Amerikaanse continent door. Je kunt er hier over lezen in mijn eerste verslag in mijn reisdagboek.
En nu ben ik sinds twee weken in de prachtige, overweldigende, koude natuur van het zuiden van Zuid-Amerika. Zelfs het allerzuidelijkste stuk van de wereld. Volgers van mijn social media-kanalen kunnen zien waar ik ben en wat ik doe door de updates die ik plaats, maar dat komt niet in de buurt met beschrijven hoe het is om hier te zijn en uitleggen wat ik allemaal heb meegemaakt. Toch ga ik een poging wagen.
Volgen via social media? Hier vind je mijn Facebookpagina en hier mijn Instagram!
REISDAGBOEK: EINDE VAN DE WERELD
Fin del Mundo
Het einde van de wereld. Zo wordt de plek genoemd en zo voelt het meteen als je het vliegveld van Ushuaia uitloopt. Omgeven door bergen met witte toppen weet je meteen dat je op een compleet andere plek bent dan waar je net vandaan komt – Buenos Aires – en de realisatie dat je nog steeds in hetzelfde land bent, is heel raar.
Ushuaia
Ushuaia. De meest zuidelijke stad, zo ver van alles verwijderd. Nog steeds in Argentinië, maar 1000 kilometer verwijderd van Antarctica, terwijl thuis – Nederland – 13.000 kilometer ver weg is. Ushuaia zelf stelt niet veel voor, het is vooral de Avenida San Mártin waar het meeste gebeurt, maar de omgeving is des te mooier.
Weet je trouwens wat ik raar vond? En waar ik echt even aan moest wennen? Dat er in Ushuaia Spaans wordt gesproken. Helemaal niet raar natuurlijk, want het ligt in Argentinië, maar het is er zo kóúd! En Spaans hoort bij wárme landen! Het klopte voor mijn gevoel gewoon niet. Het duurde eventjes, maar de knop ging uiteindelijk wel om.
Tierra del Fuego
Het nationale park Tierra del Fuego (Vuurland) waar ik met gids Violeta wandelingen maakte, het Beaglekanaal waarover ik een boottochtje maakte en ik niet alleen pinguïns, zeeleeuwen en een prachtige vuurtoren aanschouwde, maar ook hele leuke mensen ontmoette en uiteindelijk met een andere boot het stadje weer verliet. Alles zit evengoed in mijn geheugen geprent en ik maakte alles even bewust mee. Ik verliet het einde van de wereld met een mini-cruise – waar ik weer geweldige mensen ontmoette – van Ushuaia naar Punta Arenas en ging deinend op de golven de Chileense grens over.
Cruise Stella Australis
Een cruise zó bijzonder, niet in de laatste plaats door het gebied waar we doorheen voeren, maar ook door de mensen aan boord. Van de jongens van de crew tot mijn tafelgenoten van 70 en zelfs 80 plus. We wisselden adressen en telefoonnummers uit, ik werd uitgenodigd door een Française om deze zomer naar Parijs te komen en kwam aan land op een paar heel bijzondere plekken van moeder natuur.
Tijdens de cruise gingen we af en toe aan land. De eerste ochtend was dat op Kaap Hoorn. Terwijl de zon heel langzaam opkwam en ik de slaap uit mijn ogen wreef, bracht de zodiac mij en mijn reisgenoten aan land. Ooit ontdekt door Nederlandse ontdekkingsreizigers met het schip de Eendracht is de kaap naar ons aller Hoorn vernoemd. Zuidelijker dan dit eiland bestaat niet. Het állerlaatste stukje land voor Antarctica. Helemaal aan het einde van de wereld. Ik was er. En kan het eigenlijk nog niet geloven.
Wulaia Bay is een baai en ligt op het Zuid-Chileense eiland Isla Navarino en is werkelijk adembenemend beeldschoon. De zon straalde die middag, wat ongekend is: kans van 1 op 5, de rest van de tijd regent en waait het er veel. Met zo’n tien mensen liepen we naar het uitzichtpunt en eenmaal daar aangekomen besloten we met z’n allen even stil te zijn. We maakten het ons gemakkelijk. Ik zat op een steen en vergat even alles om me heen. Keek alleen maar uit over het water en het land dat erachter ligt. Zó stil, zó stralend, zó fris, zó schoon. En zó puur. Wat een moment.
Glacier Alberto de Agostini
Dan door. De dag erna zag ik voor het eerst in mijn leven een gletsjer van dichtbij. Wat een spektakel. Een immens grote ijsmassa op een berg, omgeven door wit beslagen fjorden en andere natuurpracht. Bloemen, planten, ze bloeiden nog net voordat de herfst zou beginnen. Weer waren we er even stil. Gewoon om te genieten van het moment. En om even te realiseren waar we ons eigenlijk bevonden. De wereldkaart kwam in me op. En zag dat verre, puntige land voor me. Daar ben ik nu, dacht ik. Onderaan die punt. Precies daar. Daar ben ik nu.
Ik had ze al eerder die week vanaf de boot op het Beaglekanaal mogen aanschouwen, maar nu mochten we écht bij ze op bezoek. Het duurde maar even, want het weer was genadeloos, maar hoe bijzonder was het om bij echte pinguïns op bezoek te zijn. En met echte bedoel ik pinguïns in hun natuurlijke habitat, geen pinguïns in een dierentuin. Ik dacht steeds aan mijn moeder, omdat zij ooit enorm onder de indruk was van de March of the Penguins en de hele dvd-serie vervolgens bestelde (en omdat ze het woord pinguïn niet kon uitspreken (ze zei altijd pinkwin) en wij haar dan altijd uitlachten). De beestjes zijn zo schattig en zo grappig, ik vond het geweldig. Deze plek op aarde, dit einde van de wereld, is meest bijzondere plek waar ik ooit ben geweest.
Torres del Paine
En toen kwam hetgeen ik het meest naar uitkeek deze reis, maar tegelijkertijd hetgeen ik het meest tegenop zag. Hiken in het nationale park Torres del Paine in Chili. Vanuit Punta Arenas waar ik uit de cruiseboot stapte nam ik een bus naar Puerto Natales en vanuit Puerto Natales ging ik naar het nationale park. Ik beklom bergen, liep door beekjes, door adembenemende bossen en werd smerig door modder. Trotseerde regen, brandende zon en zelfs een beetje sneeuw. Terwijl watervallen langs me heen raasden beklom ik rotsen en kwam ik zomaar uit op een vallei met witte bergtoppen en een stromende rivier.
Hoe dat was? De hel. En terwijl het woord ‘hel’ als eerste in mij opkomt denk ik meteen: nee! Hoe kan een plek zó beeldschoon in hemelsnaam de hel zijn? Het paradijs dan? Ja, dát was het. Maar het was ook de hel. De hel en het paradijs tegelijkertijd. Hoe tegenstrijdig. Hoe dat kwam? Ik schrijf erover in mijn volgende reisdagboek-update. Stay tuned.
Tot de volgende! Hasta la próxima!
Meer uit m’n travel journal? Lees ook:
- Reisdagboek #1 Zuid-Amerika: Van Rio naar Buenos Aires
- Next trip: Rondreis door Zuid-Amerika!
- Het roer om: baan opgezegd, huis verkocht en op reis!
