Al een jaar heb ik een leven zonder huis. Ik zie mezelf nog zitten. Op de vensterbank van het achterraam, tranen biggelend over mijn wangen. Het besef dat ik nooit meer naar dit huis zou kunnen brak mijn hart. Gebouwd door mijn ouders eind jaren ’70, waar we opgroeiden en tandjes kregen en onze eerste stapjes zetten en kinderfeestjes gaven en logeerpartijtjes en waar we thuiskwamen met onze rapporten, terwijl mama gehaktballen met bloemkool op het vuur had staan. Maar ook het huis waar we veel ellende meemaakten wat ons allemaal aangreep. Dat huis.

LEVEN ZONDER HUIS

Al een jaar huisloos. Het kan!

Het enige huis, waar ik al vroeg ‘uit’ ging om mijn vleugels uit te slaan, maar waar ik altijd naar terug kon gaan, omdat mama er was of in ieder geval altijd iets van ‘ons’ aanwezig was. En nu werd het van andere mensen. Van vreemden. Het deed pijn. Maar het was ook goed. Want ik moest door, dat vóélde ik in alles. En vanaf het moment dat ik de knoop doorhakte om het te verkopen, viel er een last van m’n schouders waarvan ik niet eens wist dat ik hem met me mee droeg. Het huis ademde vroeger en de verkoop gaf mij mijn adem terug.

En wat is er in dat jaar veel gebeurd en wat heb ik veel gedaan. Ik was al begonnen met mijn wereldreis. Sterker nog, toen ik in maart in Argentijns Mendoza aan een wijntje zipte, appte de makelaar dat de verkoop definitief was. Dat was even moeilijk en vooral toen ik terugkwam. In een huis dat van mij was, maar niet meer voor lang. Waarvan je weet dat je het helemaal moet gaan leegpakken en ook weet dat je al die spullen sowieso niet kunt houden. Omdat er geen huis voor in de plaats komt. Omdat je een tijdje huisloos wordt. Slechts een opslagbox van vijf vierkante meter. Wat niet past, gaat weg.

En sindsdien heb ik een leven zonder huis

Ging ik in het begin nog wel eens op bezoek bij mijn spulletjes, het laatste half jaar ben ik er niet meer geweest. Of ik ze mis? Nee. Of ik het huis mis? In het begin heel erg en droomde ik er steeds over (zat ik verstopt in een hoekje op zolder, terwijl de nieuwe bewoners beneden aan het klussen waren, haha), maar inmiddels niet meer. Gek hè? Hoe je soms denkt dat je iets nóóit zou kunnen en als je het dan eenmaal gedaan hebt, je je niet meer kunt voorstellen dat je ooit anders dacht.

Hoe het dan daadwerkelijk is om te leven zonder huis? Bevrijdend, los, rijk. Ongebonden, vól! Zomaar wat termen die in mij opkomen. Want ik geloof dat wij niet per se zijn gemaakt om ons op één plek te vestigen. Wij hebben benen en voeten en die hebben een doel: onszelf verplaatsen. In de oertijd hadden we geen huizen en trokken we van vruchtbare plek naar vruchtbare plek. Als we dat niet deden, gingen we dood. Toen leefden we weliswaar in een overlevingsstand en nu niet meer, maar het verplaatsen zit in onze natuur. Anders waren we wel bomen.

Denk er maar eens over na. Je verplaatst je steeds. Je stapt uit bed, gaat naar de badkamer, naar de keuken, je loopt naar je auto en laat je auto je op je bestemming van die dag brengen. Niet alleen een lange wereldreis is een uiting van jezelf verplaatsen, alleen al in je huis verplaats je jezelf steeds. Als je van bovenaf op de wereld kijkt, dan zie je ons als mieren constant door elkaar heen krioelen met maar één doel: onszelf verplaatsen.

Moderne nomade

Maar we zijn geëvolueerd. Voedsel hebben we naar ons toegehaald, we bouwden huizen en gingen er in wonen. Steeds meer hechtten we ons aan één plek. Een stad of dorp. Emotioneel gezien voel je je thuis op die plek omdat dat is wat je kent vanuit je past, maar feitelijk gezien zit je nooit vast aan één plek. Je hebt immers benen en voeten. Alles beweegt, verandert en groeit. Dus de gedachtes dat dingen ‘voor vast’, ‘eeuwig’ of ‘voor altijd’ zijn, zijn niets anders dan verzinsels. Niets is vast; alles verandert continue. Alles is tijdelijk.

Voordat iedereen denkt dat ik de evolutie heb overgeslagen, is niets minder waar; sterker nog, ik geloof dat het leven – de toekomst – steeds meer locatie-onafhankelijk wordt. Losser, vrijer, minder gebonden. Nomadischer. Ik reis veel. En hoe meer je van de wereld ziet, hoe meer je je realiseert dat een huis niets anders is dan een dak boven je hoofd en hoewel iedereen een dak boven zijn hoofd nodig heeft, hoeft dat heus niet altijd hetzelfde dak te zijn.

Of ik me in Amsterdam ga settelen nu ik een tijdje in onze hoofdstad verblijf, wordt me vaak gevraagd. Of Curaçao of Denekamp waar ik beide eerder woonde. Mensen zijn zó gefocust op het idee dat je ergens moet wonen, dat geen huis hebben simpelweg niet kán, maar het kan heus. Ze vragen me nauwelijks naar mijn reizen en mijn ervaringen, mensen willen alleen maar weten waar ik me weer ga settelen. Om het te begrijpen. Het is zit zo in onze systemen, dat velen maar niet kunnen begrijpen dat het ook heus anders kan. En dat kan het.

Leven zonder huis: thuis zonder huis

En dat brengt me bij de échte boodschap van dit stuk. Probeer vooral even te vóélen wat ik zeg, ook al zegt je verstand misschien iets anders en vind je het zelfs awkward. Thuiskomen doe je niet in een huis, het is niet iets fysieks; thuiskomen doe je bij jezelf. Het maakt niet uit waar je fysiek bent, als je thuis kunt komen in jezelf, dan kun je overal ter wereld zijn en leven. Als jij volledige vrijheid in jezelf voelt, dan voel je liefde, vrede en harmonie en als je je realiseert dat wij allemaal met elkaar en met de aarde zijn verbonden, dan breng je een stukje vrede, liefde en harmonie de wereld in. Thuiskomen betekent ZIJN. Niet anders dan dat. Je BENT. Niets meer of minder. Je bent slechts.

Al op jonge leeftijd werd ik op mezelf teruggeworpen waardoor ik een basis of fundering legde met mezelf. Daar had ik op dat moment uiteraard nog geen flauw benul van en ondanks dat de gebeurtenissen die dat hebben veroorzaakt heel verschrikkelijk waren, ben ik wel enorm dankbaar voor wat het me heeft opgeleverd. Dat ik het nu kan zien en omarmen. En daardoor vanuit mijn hart kan leven en m’n innerlijke kompas meestal zonder belemmeringen kan volgen.

In je eentje de wereld trotseren, sowieso in je eentje het hele leven trotseren, versterkt dat gevoel enorm. Jij staat aan het roer, jij bepaalt. Dag in dag uit ben jij de regisseur van jouw leven en ben jij de enige die aan de knoppen kan draaien. Alles in dit leven draait om jou; jij bent de hoofdrolspeler. Als jij balans vindt tussen je mind, body en soul, dan verander je in liefde, vrede en harmonie. Het systeem waarvan we denken dat het ons helpt weerhoudt ons er juist van om die diepe connectie met onszelf – en daarmee ook met de rest van de wereld – te ervaren, waardoor je onmogelijk jouw eigen unieke pad kunt bewandelen.

Sleutel tot geluk

Dit besef is de sleutel tot een gelukkig, vredig en liefdevol leven.  Je kijk op het leven, op de wereld verandert in iets vredigs en liefdevols. Er is geen haat, er zijn geen tekortkomingen, geen jaloezie en geen angst; er is alleen maar volledigheid, positiviteit, overvloed en harmonie. En terwijl ik door snikhete jungles en over steenkoude bergen op afgelegen continenten sjouwde en deze realisatie steeds meer bij me binnenkwam, besefte ik dat ik hier ‘iets mee moet doen’.

Het leven is kort en bovendien een cadeau. Je hoeft er niets voor te doen, je kreeg het en nu is het er gewoon. Het is iets waar je vaak niet bij stil staat en dat is eigenlijk raar. Want er zijn zoveel dingen waar je dagelijks bij stilstaat – geld, het feit dat je zoveel móét, je werk, je fomo – en die je de doorslag geeft voor je keuzes, dat je bent vergeten wat de échte waarde van het leven is. Alsof je ervan gedisconnect bent. Je hebt het, maar je bént het niet.

People often forget that it is their own choice how they manifest their life. Maar het kan ook anders, echt. Dat betekent niet per se dat je je hele hebben en houden op moet zeggen, huisloos moet worden en met een tas op je rug de wereld over moet gaan trekken. Dat is wat werkt voor mij, op dit moment. Maar alles verandert en niemand is hetzelfde, de kunst is om te vinden waarvan jouw waakvlam een enorme steekvlam wordt, los te komen om vervolgens die vlam te laten ontstaan.

Meer levensinzichten? Lees ook:

• Het roer om: baan opgezegd, huis verkocht en op reis!
• Waarom een (verre rond)reis geen vakantie is
• Al een half jaar op reis: de tussenstand
• Een jaar op reis! En… hoe gaat het nu met me?
• Het leven is een cadeautje en ik ben jarig!
• Duurzaam reizen: mijn kijk op de veranderingen in de wereld
• Reizen. Is het een vloek of een zegen?
• Less is more: slapen in een tiny house

MEER KIMSPIRATIE