Hoe ik zwanger ben geraakt.
Die vraag is me niet gesteld (gelukkig maar! Het zou behoorlijk onbeschoft zijn), maar ik weet zeker dat veel mensen deze vraag wel in zichzelf gesteld hebben.
Want hoe dan?
Ik heb geen partner. Geen relatie. Niet eens iets wat in de buurt komt.
Heb ik dan iemand opgeduikeld uit de kroeg?
De buurman om een gunst gevraagd?
Of de delivery guy?
Ben ik een traject ingegaan dat jarenlang duurde?
Heb ik een ‘rietje’ besteld bij die ene Deense bank?
Of zit het toch ietsje anders?
Euh, ja.
Dat ik moeder wilde worden is nooit een vraag geweest.
Waar sommige vrouwen zich op een gegeven moment de vraag stellen of ze wel of geen kinderen willen, heb ik mezelf die vraag nog nooit gesteld.
Ik heb het altijd geweten.
Als kind al.
Een diep innerlijk weten.
En daarom…
Daarom heb ik me er nooit druk om gemaakt.
Nooit stress om gehad.
Ook al had ik geen relatie. En nog steeds niet.
Die twee dingen zijn compleet verschillend.
Ik had nooit een plaatje in mijn hoofd van hoe het zou moeten zijn.
Ik wist dat het zou gebeuren.
Los van de hoe, wist ik simpelweg dát.
Als je iets zó kunt voelen dat het voor jou bestemd is, dan gáát het gebeuren.
Dat hoef je niet af te dwingen.
Daar hoef je niet met je hoofd een plan voor te maken.
Daar mag je in je hart op vertrouwen.
En dat deed ik al die jaren volop.
Het is ultiem manifesteren.
Moeilijk? Jup, voor velen is dit onbegonnen werk.
Maar voor mij was het dat (wat dit betreft) helemaal niet.
Ik liet los en vertrouwde.
En op het moment dat het blijkbaar zo moest zijn, kreeg ik rationeel gezien totaal onverwacht een appje.
Van een speciaal iemand.
Op een dieper level voelde het als: Ah, daar ben je. Dit is het. Ik kom eraan.
En nu is het zo ver.
Gek genoeg ben ik niet estatisch of euforisch of compleet in de wolken.
Ik ben niet als een malle aan het babyshoppen of luchtkastelen aan het bouwen.
Mijn wolkje is heus roze.
Hoewel dit een immense wens is die uitkomt, waarvan ik altijd al wist dat ie uit zou komen, ben ik de rust zelve.
Want het moet zo zijn.
Blijkbaar.
En het moet NU zo zijn.
Niet eerder. Niet later. Ik heb het de tijd gegeven om het te laten ontstaan.
Eerder was geen optie, want dan was ik mijn leven tot nu toe misgelopen.
En dan was ik nu niet de persoon geweest die ik nu blijkbaar heb te zijn om het (alleenstaande) moederschap aan te kunnen.
Het komt precies op het moment dat het er moet zijn.
Ik ben dólgelukkig.
Maar meer dan gelukkig ben ik vooral dól dankbaar.
Zo intens dankbaar, ik kan daar geen woorden voor vinden.
Ik geniet intens van mijn zwangerschap. Van het wonder. Want wat is het bijzonder en magisch.
Dat meen ik oprecht.
En ik vertrouw op het proces.
Van wat mijn lichaam aan het creëren is.
En wat er door mij heen tot leven aan het komen is.
Ik kan niet wáchten om kleine Koos te ontmoeten en samen het leven en de wereld te ontdekken!
Maar voorlopig geniet ik nog van mijn steeds dikker wordende buik.
Dikke dankbaarheid voor het leven, voor hem, voor de donor en voor mezelf.
Geen kind op de wereld gaat zoveel liefde ontvangen als dit kleine kereltje.
