Een decennium geleden, in twintig-tien, zat ik er behoorlijk anders bij dan nu. Feitelijk en statistisch gezien was het niet eens zo heel anders; destijds was ik na m’n eerste echte baan van een jaar werkloos en op een paar cent na hartstikke blut. Tegenwoordig ben ik niet alleen werkloos en weliswaar niet zozeer blut, maar wel ook nog eens dakloos.
Op papier sta ik er dus zo begin 2020 op z’n zachts gezegd behoorlijk slecht voor, zelfs slechter dan tien jaar geleden, maar dat zijn maar statistieken en ik leef niet (meer) naar statistieken. Die zogenaamde slechte score op de ladder van ogenschijnlijk succes is geheel mijn eigen vrije keuze en dat is een keuze die ik elke dag opnieuw maak.
IT’S 2020!
Terugblik op een enerverend decennium
Nu denk je vast dat ik glad gek ben om zélf te kiezen voor deze op het eerste oog lijkende misère (haha!) en dat zou je zo kunnen zien en is misschien zelfs ook wel deels waar. Ik geef toe: in de bubbel van het systeem waarin wij allemaal zijn opgegroeid en ons best doen to fit in lijkt het alsof je op z’n minst een beetje gek moet zijn om daarbuiten te stappen. Maar al die zogenaamde zekerheden en vastigheden waarvan wij onszelf hebben wijsgemaakt dat we ze nodig hebben, zijn grote illusies. We hebben het zó belangrijk gemaakt dat we zelfs ons eigen welzijn en levensgeluk eraan ondergeschikt hebben gemaakt.
Read that again.
2010
In twintig-tien was ik nog niet zo ver. Ik was wel al op weg, want ik ging altijd al wel behoorlijk m’n eigen weg, maar het stukje bewustzijn en awareness, dat ontbrak nog. Ik deed mee aan de ratrace en vond het heerlijk. Want ik had net een paar jaar in de Caribbean gewoond en dus wilde ik, ambitieus als ik was meedoen in de hectiek van het westerse leven. Een baan, drukke agenda, hapjes eten hier, drankjes drinken daar, feestjes, een eigen huis, een flinke spaarrekening en maar door, door en door. Ik snákte er zelfs naar.
Maar wat ik niet wilde toegeven (want stél je voor) is dat ik het maar wat moeilijk vond. Om mee te doen in de ratrace van het dagelijkse leven. Geleefd worden. Ik voelde op sommige momenten letterlijk alsof ik niet vrij was, alsof iets of iemand anders aan het roer van mijn leven stond. En dat resoneerde niet met wie ik was. Na het eindigen van een lange relatie werd ik overvallen door een gevoel van enorme vrijheid en ik nam me voor dat vast te houden, maar gaandeweg was ik het toch weer uit handen gaan geven. Ik voelde dat er iets niet goed zat, maar… hoe moest het dan wel?
2012
Al sinds ik 26 was, zag ik op tegen dertig worden. Ik dacht werkelijk dat het leven voorbij zou zijn na de big three zero, maar hoe dichterbij die elfde juni in 2012 kwam, hoe relaxter ik werd. En ik kreeg gelijk, want de volgende ochtend werd ik gewoon weer wakker en het jaar erop werd ik gewoon 31 en dus hield het leven allesbehalve op. Sterker nog, ik moest er zelfs dertig plus voor worden om voor het eerst met een backpack naar de andere kant van de wereld te gaan – tot dan toe reisde ik alleen hooggehakt met een koffer – en sindsdien ben ik helemaal om. In plaats van dat ik de druk op de ketel opvoerde, liet ik de touwtjes juist steeds meer vieren.
Struggelen met een quaterlifecrisis of het dertigersdilemma waar leeftijdsgenoten mee zaten, daar begreep ik niets van. Dat was niet in mijn leven, het was er gewoon niet. Ik dacht nooit dat ik een boot miste, ik voelde nooit de urge om dingen vanuit ‘moeten’ te doen, ik vertrouwde veelal op mijn intuïtie en gevoel en dat doe ik nog steeds. Ik heb nooit behoefte gevoeld om dingen buiten mezelf te zoeken of vinden. Ik zag mensen in mijn omgeving andere mensen van straat plukken om huisje, boompje, beestje mee te spelen uit angst om alleen over te blijven, terwijl ik juist toen ik dertig werd voor het sololeven koos. De basis, de fundering voor het volle leven dat ik een paar jaar later echt zou gaan omarmen legde ik toen al.
2015
En als je dan zo ongeveer halverwege dat decennium keihard geconfronteerd wordt met de kwetsbaarheid van het leven en de eindigheid ervan, dan gebeurt er iets met je. Ik verloor de meest dierbare persoon in mijn leven en op dat moment stierf er ook een deel van mezelf. Afscheid nemen van mijn moeder was niet iets wat ik graag wilde doen op mijn 33e, maar het lot bepaalde anders en daar moesten we het maar gewoon mee doen. Machteloos zag ik hoe ze werd overgenomen door haar ziekte, totdat ik haar haar laatste adem zag uitblazen. Vanaf dat moment was ik écht on my own en kon ik de rol die ik het állerbeste vervulde niet meer uitoefenen. Ik was goed in dochter-zijn, maar nu was ik opeens niemands kind meer.
Het was de allermoeilijkste tijd van mijn leven, die ik in m’n eentje doorleefde, maar het was ook heel mooi en het heeft me gek genoeg heel veel opgeleverd. Meer dan ik ooit had kunnen krijgen. Ik kwam in die periode helemaal in vrede met mezelf. Ik steeg en ik had het gevoel dat ik letterlijk alles aan kon. Alsof ik in een compleet andere dimensie leefde, leek het wel. Ik realiseerde me dat er veel meer was dan wat ik tot dan toe voor ‘waar’ en ‘echt’ had aangezien. Ik ontwaakte.
2018
Dat wat op de achtergrond altijd was blijven sluimeren kwam er na een periode van diepe rouw uit. Ik kon me simpelweg niet meer bezighouden met de oppervlakkigheden van het leven in de wetenschap dat het allemaal in een split second voorbij kon zijn. Dat we worden geboren is een gegeven en dat we ergens along the way zullen gaan is een tweede feit, maar alles wat daar tussenin ligt is up to you.
Er zijn geen handleidingen, normen of condities. Alles wat er tussen punt A en B ligt is vrij. Als je leert om los te komen van alles wat buiten jezelf ligt, dan gaat letterlijk het licht aan en dat licht wil je vervolgens nooit meer uit doen. En zo leef ik zoals ik leef, rock solid met mijn eigen inner peace, meestal totaal connected met m’n eigen zelf en daar kan geen drukke, stressvolle ratrace tegenop.
Elke dag opnieuw maak ik de keuze voor een vrij leven. Mentale, spirituele en uiteindelijk fysieke vrijheid om zo de mooiste versie te kunnen leven, want er is echt geen tijd om genoegen te nemen met minder. Dat kán ik gewoon niet meer accepteren. Er is geen enkele mogelijkheid waarop je je mooiste leven kunt leiden, aan het roer kunt staan van je eigen reis, breaking out of the system, als je niet firm met beide benen op de grond staat, hoe zweverig het juist ook allemaal mag klinken.
2020
En dus voel ik me in 2020, hoezeer de statistieken ook tegen me zijn, beter dan ooit. Het was een enerverend en veelbewogen decennium en wat mij betreft gaat komend decennium gewoon zo door. Crazy highs bestaan alleen als er real deep lows tegenover staan en als je rust in jezelf hebt, kun je een rollercoaster life gewoon aan. Dan kun je de magie en de uitdagingen die in de dagen van het leven verscholen liggen gewoon handelen en hoef je je niet te verschuilen achter de materiële zaken die buiten jezelf liggen. Het is allemaal veel te mooi en precious om te verspillen.
Nou, tot zover. En dan heb ik nog niet eens over die fantastische wereldreis gesproken. Er komt overigens nog een jaaroverzicht van 2019 of van 2019 en 2018 samen, want weet je hoeveel 79.451 + 65.589 is? Dat is volgens Google het totaal aantal kilometers dat ik heb afgelegd sinds ik ben gaan reizen en die kilometers gingen de hele wereld over en mijn god, wat ben ik daar ultiem, ongelooflijk en bizar dankbaar voor. Het kan! Het kan allemaal. Enfin, thank you for listening to my Ted Talk.
Happy 2020!
Meer over de reis in mezelf? Lees ook:
- Het hield niet op en ging maar door: mijn jaaroverzicht 2019
- Een jaar op reis! En… hoe gaat het nu met me?
- Al een jaar zonder huis. Hóé dan?
- Het leven is een cadeautje en ik ben jarig!
- Time flies! Dat was hem al: 2019 deel één
- Reizen. Een vloek of een zegen?
