Ik stuitte op een artikel geschreven door een fervent reisliefhebber, die ontdekte dat reizen een keerzijde heeft. Ja, je verwacht het niet, want mocht je nog nooit een echte reis hebben gemaakt en denken dat het allemaal hosanna is, dan zou je er dus zomaar eens flink naast kunnen zitten. Want het is niet ‘even’ op reis, lekker relaxen, mooie dingen zien en weer naar huis. Nee, het is veel meer van dat en daar kwam zij ook achter. Na haar wereldreis van tien maanden, terug in het Nederlandse leven komt ze erachter dat reizen ervoor zorgt dat thuis anders is dan wat het ooit was. Maar, is reizen een vloek of een zegen?
IS REIZEN EEN VLOEK OF EEN ZEGEN?
Alles ‘thuis’ gaat door en staat tegelijkertijd stil en dat geeft een soort koude douche. Ze vertelt dat ze moeite heeft met landen in Nederland, omdat ze veel op onbegrip van haar omgeving stuit, hoewel ze zich op veel momenten tijdens haar reis heel erg Nederlands heeft gevoeld. Ze beseft zich hoe goed we het in Nederland hebben. Misschien wel te goed en dat de meesten van ons Hollanders zich dat niet eens realiseren.
Toen ik buiten Nederland woonde (ik gebruik serieus waar expres het woord ‘buitenland’ niet, omdat ik mij niet per se in het buitenland voel wanneer ik niet in Nederland ben) wilde ik alleen maar terug naar Nederland. Dat kwam niet zozeer door het land waar ik in woonde, maar meer door de leefomstandigheden die ik er voor mezelf creëerde, maar los daarvan, miste ik Nederland. En ik dacht dat als ik eenmaal weer voet op Hollandse bodem zou zetten, ik zo hupsakee mijn leventje weer kon oppakken. Ha! Boy was I wrong.
Nu moet ik wel even een nuanceverschil maken, want buiten Nederland wonen op een vaste plek is natuurlijk wel wat anders dan op wereldreis gaan, zoals degene in het artikel. En ik kan mij voorstellen dat beide ervaringen ieder op z’n eigen manier impact hebben, maar een ding is sowieso helemaal compleet onoverkomelijk (tenzij je van steen of ijs bent gemaakt): je leven in Nederland wordt nooit meer zoals het voor die tijd was. Punt. Gewoon niet. Het is onmogelijk dat als je je leven voor lange tijd ver van de omgeving die je normaal gesproken ‘thuis’ noemt laat plaatsvinden, dat je dan met dezelfde ogen naar het leven kijkt. Impossible.
Nooit meer zoals het was
Zomaar de draad weer oppakken gaat dus niet. En dat is wennen. Je moet letterlijk een nieuwe manier vinden om je ‘oude’ leven weer vorm te geven in het nieuwe jasje dat je bent gaan dragen. Zeker als je op plekken bent geweest waar andere levensstandaarden gelden (waar geld en materiële dingen bijvoorbeeld veel minder belangrijk zijn dan in de westerse wereld en juist veel meer aandacht is voor de mens zelf), dan is het soms maar wat moeilijk om je weer aan te passen aan een leven dat zich bezighoudt met zaken waarvan jij inmiddels weet dat ze helemaal niet belangrijk zijn.
Jemig, wat een zin. Maar het is waar. Bovendien verander je zelf. Je leert dingen over jezelf, je ervaart van alles. Je komt jezelf heel vaak tegen als je ver van huis bent en dat schept een band met jezelf. Jezelf leren kennen, zoals je dat nooit had gekund als je altijd alleen maar thuis op de bank tv had gekeken, je braaf je studie had gevolgd, een partner had gekregen en een huisje was gaan bouwen. En dat is het derde punt waar je tegenaan loopt: je voelt je minder geconnect met de mensen om je heen die niet in het diepe zijn gesprongen.
Voor hen is het leven nog precies zoals het was. Gaan ze van hun verleden in hun heden en vloeien ze zonder hapering door naar hun toekomst, terwijl jij af en toe de hele boel door elkaar wil schudden. Maar dat dat geen zin heeft, dat weet je ook, want iedereen heeft zijn eigen levenspad te bewandelen en het jouwe is niet hetzelfde als die van je buurman en dat is helemaal OK. Maar toch, als je nooit ergens komt, weet je niet dat het ook anders kan. Als je niet uit je comfort zone stapt, weet je nooit wat je kunt, wat je echt voelt en wie je zelf echt bent.
Toeschouwer
Die inzichten, dat geluk. Dat is ontzettend waardevol voor jou als mens en voor de invulling voor de rest van je leven. En dat is goed. Dat is wat reizen zo mooi maakt. Reizen is even in een andere wereld vertoeven. Dat ik soms het gevoel heb niet altijd een onderdeel te zijn van, maar als het ware een toeschouwer ben van de omgeving waarin ik standaard leef, dat zie ik nu als een voorrecht. Misschien zelfs wel een voorsprong. Ik heb geleerd me niet te laten leven in de zogenaamde drukte, waarvan wij allemaal geloven dat die bestaat.
Alsof de beleving van het reizen niet meer stopt en thuis doorgaat en ik op die manier dingen aan mijn thuisomgeving ontdek die mij anders nooit opgevallen waren. Of alsof de beleving van het leven zelf totaal anders is geworden. Dat ik nooit meer echt helemaal thuis ben zoals het ooit was en me dat tegelijkertijd juist overal kan voelen. En dat ik alles wat ik hier thuis heb ontzettend ben gaan waarderen, zelfs ook soms het onbegrip vanuit mijn omgeving. Maar ik begrijp heel goed dat de vraag rijst of reizen een vloek of een zegen is, want het is soms echt verdomd moeilijk.
Is reizen een vloek of een zegen?
Dat heb ik geaccepteerd. Hoewel ik nergens zo thuis ben als bij mijn familie en vrienden, zal er altijd een deel van mij zijn dat zij niet kennen. Het deel waarin ik een zijweg nam, die zij nooit namen. Maar het is goed. Meer dan goed zelfs. Want reizen brengt me zoveel. Reizen een vloek? Welnee. Reizen is een zegen! Hoe zie jij dat?
Meer reisinspiratie? Lees ook:
