En Colombia is zo’n bestemming waar het niet erg is dat het een dag regent of dat juist de zon keihard schijnt of dat het bewolkt is of wat dan ook, Colombia is gewoon goed. Altijd. Twee weken geleden al kwam ik aan in de zinderde stad Medellín en daar bleef ik direct maar meteen een volle week, want ik had het er naar mijn zin. Bovendien kakte ik er een beetje in en ik leerde van de vorige keer dat ik dat had, om het dan vooral rustig aan te doen en niets te forceren. En dat is wel een beetje de kern van dit reisverslag Zuid-Amerika.
REISVERSLAG ZUID-AMERIKA DEEL ZOVEEL
Van Peru via Bolivia naar Colombia
Dus wat deed ik? Juist. Ik ging netflixen. Mijn verblijf in het hotelletje waar ik verbleef verlengde ik tot vier keer toe en ik moest drie keer van kamer verhuizen, maar dat maakte me geen moer uit, zolang er maar een tv was. Ik moest er helemaal voor naar Colombia, maar ik bingede 2,5 seizoen van Suits weg en ik heb nu alle afleveringen die ooit zijn uitgezonden gezien en ik ben er nog trots op ook. Want ik kwam erachter dat een portie Harvey precies datgene was wat ik nodig had.
Niet dat ik na ál die uren netflixen opeens het licht gezien had en ontzettende zin had om van alles te ondernemen, hoor. Ik pakte af en toe de metro, die gelukkig dichtbij was, en ging naar de stad en liep er wat rond en liet al het geweld van het verkeer en de mensen op me af komen en pakte daarna de metro weer terug en ging dan nog ergens in het wijkje waar ik verbleef ergens zitten koffie drinken. Of ik ging gewoon terug naar mijn kamer en zette netflix opnieuw op om een film te kijken.
En zo kwam ik mijn dagen in Medellín door. Niet dat het heel moeilijk was om Medellín door te komen, want zoals ik zei had ik het er heus naar mijn zin en dat komt echt door de stad. Want die is namelijk geweldig en terwijl ik er rondliep en rustig koffiedronk en door zo ongeveer iedereen op straat werd gegroet, kon ik me maar moeilijk voorstellen dat het er nog geen twintig jaar geleden levensgevaarlijk was. Dat het er nu opeens veilig zou zijn ten opzichte van toen is bizar, maar dat het er ooit zo gevaarlijk geweest is ten opzichte van nu is helemaal, compleet onbegrijpelijk.
Ik had een inkakmomentje tijdens mijn weekje Medellín
Een inkakmomentje had ik dus tijdens mijn weekje Medellín, maar dat was helemaal niet erg, want ik deed gewoon de dingen die ik thuis ook zou doen en dat kon op geen enkele plek beter dan daar, want ik zou er zo kunnen wonen. Zonder gekheid. Er is een aantal plekken op deze wereld waar ik zo (weer) naar toe zou verhuizen en Medellín is er een van. Ik zou niet eens hoeven acclimatiseren; ik doe zo mee met het leven daar. Grote kans dus dat ik ooit nog wel weer eens in de stad kom, want het is gewoon fijn om er te zijn.
En ondertussen gebeurde er thuis in Nederland van alles, waardoor ik me af en toe niet helemaal lekker voelde. Niet omdat het alleen maar slechte berichten waren, integendeel, want er werd zelfs een wolk van een baby geboren, maar omdat je er dan wilt zijn en het besef dat je er niet bent, is dan even de keiharde realiteit. Daarbij had ik zelf een fysiek kwaaltje, waarvan ik zó ongelooflijk veel pijn heb gehad dat ik echt wens dat ik het nooit meer krijg en dan maak je vanzelf pas op de plaats.
En dat terwijl ik het deze reis toch echt al een stúk rustiger aandoe dan tijdens mijn vorige reizen en mijn vida loca een stuk minder loca is dan dat het ooit was. Ik kijk bijvoorbeeld gewoon elke dag mijn grootste guilty pleasure GTST, dus Ludo en Janine en al hun sores komen netjes elke dag in mijn hotelkamer – waar die dan ook is – voorbij. Bovendien videobel ik élke week met mijn nichtjes en zit ik op een schermpje gezellig bij ze op de bank of bij ze aan tafel en zou hou ik thuis er heel gemakkelijk een beetje in.
Ondertussen ben ik helemaal kapot aan het genieten
En ondertussen ben ik natuurlijk helemaal kapot aan het genieten van álle mooie dingen die ik zie, ervaar en meemaak en alle mensen die ik ontmoet. Ik was bij de Machu Picchu (op een paar dagen na inmiddels al bijna een maand geleden) en dat was toch wel het meest magische moment van deze reis. De vierdaagse tocht er naar toe, het wereldwonder zelf, de omgeving, de natuur, alles was bijzonder aan de tour en ja, daar moet eigenlijk nog een apart verslag van komen. Want mijn god, wat heb ik veel gevoeld.
Een weekje later was ik diep in het binnenland van Bolivia, zelfs bijna op de grens van Chili en Argentinië en was ik dus vlakbij de plek waar ik een half jaar eerder ook al was. Ik ging naar de een na grootste zoutvlakte van de wereld en liet me omgeven door tienduizend vierkante kilometer aan zout. Ik ging drie dagen mee met een tour in een jeep en zag de prachtigste flamingo’s, was in een gortdroge woestijn, stond bovenop een actieve vulkaan en bevond me in de meest afgelegen landschappen. Hoe bijzonder!
En zo ben ik inmiddels alweer bijna acht weken aan het reizen. Acht weken! Dat is alweer bijna twee maanden en dus zit deze fantástische trip er ook alweer bijna op en dat kan ik eigenlijk nog steeds niet geloven. Misschien komt het omdat ik gewend raak aan ‘weg zijn’, maar de eerste acht weken dat ik weg was (in februari, maart en april) voelen terugkijkend als acht maanden, terwijl deze acht weken voelen als acht dagen. Bizar allemaal wat het reizen met je doet. Echt bizar.
Maar goed. Dit was m’n reisverslag Zuid-Amerika weer voor nu. Tot de volgende! Hasta la próxima!
Meer uit m’n travel journal? Lees ook:
- Lief reisdagboek: Update uit Peru, mijn reis tot nu toe
- Reisdagboek: Voor alles een eerste keer. Ziek op reis in Peru
- Lief reisdagboek: Curaçao in a nutshell
- Ben ik weer! Update over mijn komende reisplannen
