Ik ben enorm aan het genieten aan deze kant van de wereld en dat is niet zo gek, want ik hou van deze kant van de wereld. Tijd voor een update! Nee, geen suf reisverslag – geen en toen en toen en toen -, maar gewoon een reisdagboek met verhalen over mijn mijn Grote Reis. Deel 1 gaat over wat ik de afgelopen bijna twee weken heb gedaan. Ready? Let’s go! Dit is m’n reisdagboek: van Rio naar Buenos Aires.

Volgen op social media? Hier vind je mijn Facebookpagina en hier mijn Instagram

REISDAGBOEK: VAN RIO DE JANEIRO NAAR BUENOS AIRES

Van Rio naar Buenos Aires in een paar dagen tijd. De dag voor mijn vertrek paste ik nog op mijn lieve nichtjes en kon ik me niet voorstellen dat ik een dag later zou gaan, nu kan ik me niet meer voorstellen dat dat nog geen twee weken geleden is. Ook raar dat ik een week geleden nog in Rio was. Het voelt alsof dat een eeuwigheid geleden is. Tijd doet echt iets raars met je als je in korte tijd op verschillende plekken bent.

Welke plek wint? Hoewel Rio volgens mij en volgens velen de meest magische plek op aarde is, gaat mijn voorkeur toch uit naar Buenos Aires. Hoe ik dat moet uitleggen weet ik niet. Ik hóú gewoon van deze plek waar ik op 22e al voor het eerst kwam. Misschien ook juist wel daardoor. Maar joh, ik maak er geen wedstrijd van. Ik ga nog zoveel mooie plekken zien de komende weken, ik ben pas nét begonnen.

Meer over deze rondreis door Zuid-Amerika? Hier vind je alle artikelen

Rio de Janeiro

De eerste blog over Rio is al in de maak. Hij gaat over 10 dingen die je zou moeten doen tijdens een bezoek aan deze stad. De Copacabana en Cristo Redentor spreken misschien voor zich, omdat ze wereldberoemd zijn, maar Rio heeft nog veel meer. De wijk Leblon bijvoorbeeld waar ik verbleef of het oude centrum waar ik de eerste ochtend meteen een wandeltour met een gids – de übertoerist – maakte.

Mijn bedje stond thuis bij een oud-collega slash vriendin die ik ken uit mijn tijd op Curaçao. Een geboren Braziliaanse na omzwervingen in acht landen terug bij haar roots. Zij werkt nog steeds voor Hilton waar zij destijds manager was en ik gewoon een guest service agent, maar who cares? We zijn gewoon mensen en gelukkig ziet zij dat niet anders. Bijzonder om haar na zeven jaar – ik zocht haar in 2011 ook al eens op, toen in Costa Rica – weer te zien. De tijd staat niet stil, maar dat voelt op zo’n moment dan wel zo.

De warmte in de stad overviel me als nooit tevoren. Ik zweette me een week lang letterlijk bijna de pleuris en wist soms niet waar ik het zoeken moest. Zelfs stilstaand gutste het van mijn lijf en aan het einde van elke dag waren mijn kleren kletsnat. Ik dronk water als een malle en pas vrijdags – ik was zondags gearriveerd – moest ik voor het eerst overdag plassen. Echt lekker voelde ik me er niet bij. Alsof ik opnieuw moest leren ademen viel de warmte als een warme deken over mij heen. Mijn lichaam protesteerde overduidelijk. Veel zweten dus, weinig trek en het allergrootste dieptepunt een flinke kotsbui, meteen de eerste avond. Het moest er gewoon even uit, denk ik.

En dan Buenos Aires

En dan Buenos Aires. Tien jaar geleden was ik hier voor het laatst, vier jaar daarvoor voor het eerst. Vaak was ik hier, destijds nog vooral op familiebezoek (iets met een Argentijnse ex). En juist daarom wilde ik altijd nog eens terug naar deze geweldige metropool. Toen werd ik vooral geleefd en werd voor mij bepaald waar we naar toe gingen, waar we sliepen en waar we aten. Juist omdat ik zoveel plekken daarna in mijn eentje ontdekte en ik onbewust ging vergelijken met Buenos Aires, wilde ik per se deze stad ook in mijn eentje ondervinden.

Struinend over de vele avenida’s die deze stad rijk is, laat ik al het geweld, de herrie, de mensen en het verkeer al de hele week over me heen komen. Ik laat gewoon maar alles gebeuren, terwijl ik ogen en oren van voren en achteren heb. Geen idee hoeveel kilometer ik de afgelopen dagen heb afgelegd, maar zo’n tien per dag komt denk ik redelijk in de buurt. Mijn Nikejes houden zich gelukkig goed. Een bezoek aan deze stad – en elke andere metropool op deze wereld – is letterlijk topsport en ik kan met trots zeggen dat ik geen spierpijn meer voel na een dag slenteren. ’s Ochtends sta ik fris en fruitig op, dus maatje 36 will it be wanneer ik terugkom. Haha!

Ik hou van de straten van Buenos Aires, van de gebouwen, de mensen, de sfeer. Het zonnetje schijnt, maar niet meer al te fel nu dat de herfst eraan komt. De drukte van het verkeer vind ik heerlijk, het eten is geweldig (ik durf het bijna niet te zeggen in deze tijd, maar I love meat!) en ik voel me hier echt als een vis in het water. Ik ging de afgelopen dagen naar plekken waar ik nog niet eerder was geweest. De wijk La Boca bijvoorbeeld, maar ook het oude centrum waar ik een spotgoedkoop appartement vond via Airbnb (BA Studio Apartment). Ik maakte vele foto’s van de obelisk en stak de breedste avenida ter wereld over, la Avenida 9 de Julio. Struinde langs de Avenida Santa Fé en ontbijt elke ochtend bij de Starbucks aan de Avenida Córdoba. Ik kan niet anders zeggen. I love BA!

Maar het allerbijzonderst zijn de ontmoetingen met oude bekenden

Maar het allerbijzonderst aan Buenos Aires zijn de ontmoetingen met oude bekenden hier. Mijn nichtje van toen woont inmiddels op zichzelf in deze drukte en maandag zagen we elkaar voor het eerst weer sinds tien jaar. Ze belde met haar vriendinnen om te vertellen dat haar tia de Holanda er was. Haar tante, zo voel ik me ook echt. Nog steeds. Toen we elkaar voor het eerst zagen was ik 22, nu is zij 22. De tijd heeft wederom niet stil gestaan, maar dat voelde maandag wel weer even zo, ook al is ze allang niet meer dat meisje van acht.

En gisteren gebeurde hetzelfde toen ik bij een tante, neef en nicht en alle aanhang op bezoek was. Alsof ik een dag eerder nog aan hun keukentafel zat. Eén iemand ontbrak echter. Neef die drie jaar geleden verongelukte. Zijn energie werd voelbaar gemist. Alsof hij ieder moment kon binnenlopen, wat eigenlijk ook moest gebeuren. Maar het gebeurde niet. Ik schreef hier destijds een blog over hem. Desalniettemin kan ik niet geloven hoe hartelijk ik verwelkomd werd. Ik kan niet beschrijven hoe bijzonder het was. Als een warme deken. Maar dan een waarvan ik niet hoefde over te geven.

Vandaag deed ik het even rustig aan

Vandaag had ik een relaxdag. Na al het gewandel deed ik het even rustig aan. Wel zo prettig voor mijn voeten en benen. Ik hing een beetje rond in het heerlijke centrum van de stad en bezocht ook nog even de wijk Palermo. Morgen is mijn laatste dag in Buenos Aires en die ga ik doorbrengen met mijn nichtje van weleer. Mits de plannen niet veranderen uiteraard, want er niets zo veranderlijk als een Argentijn. Gelukkig kan ik me er nu aan overgeven en zit ik er niet meer aan vast. Hallelujah!

Een update volgt vanzelfsprekend gauw, maar hou vooral mijn social media in de gaten. O! En als laatste wil ik nog even dit zeggen. Bij alles wat ik doe en bij alles wat ik meemaak wil ik mijn moeder bellen. Of appen. Ik wil haar alles vertellen wat ik meemaak, omdat zij altijd zo met mij meeleefde in de jaren dat ik het buitenland verbleef. Mijn moeder was er áltijd en wist álles van mij. En dat is niet alleen tijdens deze reis het moeilijkst, maar in het hele leven zonder haar. Niet haar ziekte of haar dood an sich zijn het moeilijkst. Het leven zonder haar is het moeilijkst. En dan gewoon alles. Ik denk dat ik er gauw over ga schrijven.

Maná klinkt inmiddels uit mijn speakers. Een Mexicaanse Spaanstalige band die ik hier in Argentinië destijds goed leerde kennen en een paar jaar geleden zelfs live heb gezien op Curaçao. Toevallig. Nee. Toeval bestaat niet.

Dit was hem, mijn reisdagboek van Rio naar Buenos Aires. Tot de volgende update!

Meer uit m’n travel journal? Lees ook:

• Het roer om: baan opgezegd, huis verkocht en op reis!
• Next trip: Rondreis door Zuid-Amerika!
• Grootse plannen: mijn reizen voor 2018

MEER UIT M’N TRAVEL JOURNAL