En dan lijkt het een beetje oppervlakkig om op te gaan sommen wat er per maand is gebeurd, waar ik was, met wie ik was en hoe vet en gaaf het allemaal was en dat vind ik dan weer niet helemaal bij me passen, omdat ik allesbehalve oppervlakkig ben. Maar toch maak ik een overzicht van alles wat ik in 2018 deed, want ik ging namelijk op wereldreis en dat is een van de meest indrukwekkende dingen die ik ooit deed. Nieuwsgierig geworden? Zet je schrap, want het is bijna duizelingwekkend: Dit is mijn jaaroverzicht 2018!
JAAROVERZICHT 2018
Voordat ik van maand tot maand ga vertellen wat ik deed en waar ik was wil ik eerst even zeggen dat het jaar er uiteindelijk toch anders uit is gaan zien dan vooraf bedacht. Zo belandde ik in juni op Sicilië, terwijl ik IJsland op mijn planning had staan en heb ik tot de dag van vandaag nog steeds de Transmongolië Express niet gedaan, terwijl die reis al zo lang op mijn verlanglijstje staat. Ik kwam zelfs helemaal niet in Azië, maar stapte wel twee keer op het vliegtuig richting Zuid-Amerika en dat was allemaal niet volgens plan.
Lees ook: Grootse plannen: mijn reizen voor 2018
Maar afwijken van plannen maakt het reizen en eigenlijk het hele leven juist zo leuk. Zo boekte ik alleen enkeltjes, omdat ik niet wilde vastzitten aan een einddatum en eindplaats. Spontane acties geven alles kleur en geven je onnoemelijk veel vrijheid. Zo belandde ik ergens op een berg in Oostenrijk tijdens mijn roadtrip door Europa in de zomer en bracht ik een dag door in Toronto, omdat ik daar een tussenlanding had.
Google Maps hield mijn afgelegde afstanden en plaatsen waar ik incheckte overigens bij en de statistieken van 2018 zijn nog duizelingwekkender dan de reizen an sich. Ik legde in totaal namelijk bijna 80.000 kilometer af en dat is ongeveer twee keer de wereld rond. Met de auto alleen al legde ik bijna 25.000 kilometer af, ik kwam in totaal in 15 landen, 59 steden en 111 plaatsen en nu ik gewoon weer aan de keukentafel zit, kan ik me niet voorstellen dat ik écht zoveel heb ondernomen. Hóé gaaf!
Maar goed. Hoe ik aan zoveel kilometers, plaatsen en landen kwam? Hier komt het jaaroverzicht 2018.
Januari: baan opgezegd
Januari was een maand zoals nooit tevoren en voerde ik de plannen uit die ik in december in mum van tijd maakte. Opeens was het allemaal binnengekomen en viel alles op zijn plek en de uitvoer ervan ging eigenlijk helemaal vanzelf. In december zegde ik hem op en in januari kwam het dan echt tot een einde: mijn baan. Op 18 januari 2018 had ik mijn laatste werkdag bij een bank waar ik op dat moment zeven jaar had gewerkt. Ik was er al een tijdje klaar mee, voelde me niet meer lekker met wat ik deed en dus gooide ik het roer rigoureus om. En hoe! Ik ging de wereld over reizen!
Februari: op naar Zuid-Amerika!
En die wereld over reizen, dat begon in februari. Nou ja, ik reisde altijd al veel, maar fulltime de wereld over reizen, dat was wel even iets anders dan een paar weekjes weg. Ik zou voor minstens acht weken naar Zuid-Amerika vertrekken. Naar plekken waar ik vroeger al eens was geweest, maar ook naar vele plekken waar ik in die tijd graag naar toe wilde maar het er niet van kwam. Altijd wilde ik al eens terug naar Argentinië, het land waar ik in mijn early twenties veel kwam en zelfs een tijdje woonde en ik besloot het te combineren met Rio de Janeiro en Chili.
Op 24 februari stapte ik op het vliegtuig en begon de reis van mijn leven. Er zaten zoveel elementen in die reis. Het was de eerste keer dat ik twee maanden wegging, vlak ervoor had ik mijn huis te koop gezet, ik moest mijn nichtjes missen wat me echt hartzeer gaf, ik bezocht vele oude bekenden, spendeerde een week in mijn lievelingsstad en bevond mezelf in overweldigende natuur. Ik trotseerde Rio, Buenos Aires, Patagonië en Paaseiland helemaal in mijn eentje en voor zover ik me nog niet onoverwinnelijk voelde, voelde ik me dat tijdens en na deze reis wel.
Maart: Argentinië en Chili
Begin maart vloog ik na een week Rio naar Buenos Aires, bleef daar een week en vond het er Heer-Lijk. Vanuit Buenos Aires vloog ik naar Ushuaia, de allerzuidelijkste stad ter wereld en maar 1000 kilometer verwijderd van Antarctica. Drie dagen genoot ik van de plaats en de omgeving en stapte toen op een boot die onder andere via het Beagle kanaal en de Straat Magellaan naar Chili voer.
We gingen aan land op Kaap Hoorn, het allerzuidelijkste stukje land voor Antarctica, bezochten pinguïns, zagen gletsjers en waren letterlijk aan het einde van de wereld. Ik ontmoette er mensen die in mijn hart zijn gaan zitten en ook al duurde de mini-cruise maar drie dagen, ik vond het ongelooflijk overweldigend. In Chili ging ik vervolgens naar Torres del Paine waar ik mezelf verbaasde door drie dagen lang door ruige natuur in een volledig isolaat en onherbergzaam gebied te wandelen en te klimmen.
Patagonië is wat je noemt bizarre natuurpracht en mijn ervaring op deze onwijs bijzondere plek vergeet ik nooit meer. Nog steeds kan ik niet geloven dat ik in mijn eentje door bergen en wildernis ben getrokken alsof het niets is. Terug in Argentinië bewandelde ik de Perito Moreno gletsjer, ontmoette daar een onwijs lieve vrouw die voor twee dagen echt even een vriendin was en vervolgens ging ik naar Bariloche, fietste er door de omgeving, huurde een auto, reed de Zeven Meren route en toen werd het april.
April: Argentinië, Chili, Paaseiland en Toronto
De eerste dagen van april was ik nog in Bariloche, maar al snel ging ik in noordelijke richting naar Mendoza. Het was het einde van mijn verblijf in Patagonië, maar in een nachtbus voel je daar niets van. In Mendoza ontmoette ik mijn ex, die nog altijd in Argentinië woont en brachten we een dag of vijf samen door. We gingen naar een bodega, liepen door wijnvelden, proefden heel veel wijn en dat had een fikse kater als gevolg.
Maar Mendoza is meer dan alleen maar wijn. We gingen ook naar de Valle de la Luna, waar we dinosaurusbotten zagen en deden een dagtour door de omgeving waar we onder andere de hoogste berg van Zuid-Amerika zagen. Nadat ik hem na vijf dagen meer dan zat was, ging ik weer de grens over naar Chili. Santiago ligt niet ver van Mendoza, maar de Chileense hoofdstad deed me niet zo heel veel. Wel bezocht ik Valparaíso en vanuit Santiago ging ik naar een van de hoogtepunten van 2018: Paaseiland.
Vijf uur vliegen vanuit Santiago, míddenin de Grote Oceaan ligt dit minuscule eilandje waar ik oog in oog stond met een van de grootste raadsels: de Moai beelden. Er is geen moer te doen op het eiland en tóch was het indrukwekkend, omdat de beelden zo typerend en mysterieus tegelijk zijn. Een onvergetelijke ervaring als je het mij vraagt. Drie dagen deed ik er van daaruit over om thuis te komen en vloog via Canada. In Toronto had ik een tussenstop en de hele dag de tijd om de stad te verkennen en op 25 april zette ik weer voet op Nederlandse bodem.
Mei: afscheid nemen van mijn ouderlijk huis
En toen werd het mei. Toen ik in Mendoza was kreeg ik bericht van de makelaar dat mijn huis was verkocht en 1 juni zou de overdracht zijn. Hoewel de datum werd verzet naar 4 juni moest ik in mei toch echt als de wiedeweerga aan de slag om het huis leeg te pakken. Mijn ouders zijn overleden, na het overlijden van mijn moeder ben ik in haar huis gaan wonen; het huis dat mijn ouders vroeger zelf hebben gebouwd. Ik groeide er op, samen met mijn broers en omdat mijn moeders overlijden in januari 2016 zo plotseling was, kon ik het niet over mijn hart verkrijgen meteen het huis te verkopen.
Het was gewoon teveel in een keer. Ik besloot er te gaan wonen en ondanks dat ik het op mijn manier inrichtte en ik er heel veel leuke oppasdagjes met mijn nichtjes heb gehad, kon ik mijn draai er niet echt vinden. Ik kocht het huis omdat ik wilde vasthouden aan dat wat ooit was, maar ik moest verder met mijn leven en mijn leven hoorde niet meer op die plek en in dat huis. Het huis helemaal leegruimen was een behoorlijke klus en heeft heel wat tranen gekost, maar de wetenschap dat ik daardoor de regie over mijn eigen leven terugkreeg, maakte alles goed.
Juni: Sicilië
In juni droeg ik de sleutel over aan de nieuwe eigenaren van mijn huis, trok ik in bij een van mijn broers en besloot ik er weer even tussenuit te gaan. Ik wilde naar de zon, niet te ver en wilde relaxen, maar ook ondernemen. Het werd Sicilië. Ik huurde er een auto en in twee weken tijd reed ik het hele eiland rond. Van oost naar zuid en van west naar noord weer terug naar oost. Ik vond het er heerlijk, maar kwam niet tot rust, want daarvoor ondernam ik veel te veel en toch maakte me dat niet uit. Ik genoot!
Juli en augustus: Eurotrip
Al sinds ik afgestudeerd was heb ik geen zomervakantie meer gehad. Ik woonde een hele tijd buiten Nederland, op een plek waar het altijd zomer was en eenmaal terug in Nederland kon ik me niet voorstellen dat iedereen juist in de zomer, juist wanneer het in ons land lekker warm is, iedereen wegtrekt. Ik snap dat de maatschappij zo in elkaar zit, dat vakanties zogenaamd vastliggen, maar pas als je eens anders doet dan anders, weet je dat dat een illusie is.
En toch heb ik me járenlang tijdens lange zomers waarin ik volop werkte afgevraagd hoe het zou zijn om eens de auto te pakken en gewoon te gaan rijden. Europa in. Niet zozeer om de toerist uit te hangen en vakantie te gaan vieren, maar meer om Europa te ontdekken tijdens de mooiste tijd van het jaar: de zomer. In 2018 was ik zo vrij als een vogel en dus kon ik het doen: ik maakte eindelijk de Eurotrip die ik al zo lang had willen maken.
Ik bezocht in zeven weken zeven landen, legde meer dan 10.000 kilometer af en bezocht vrienden en familie die in dezelfde periode op vakantie waren en zo vlógen de weken voorbij. Ik nam een tentje mee, maar sliep ook in B&B’s en in hotels en het was een groot avontuur dat ik echt nooit meer vergeet. De Tour de France kwam langs, ik beklom een berg in Oostenrijk, wandelde in de Dolomieten, was bij het Meer van Bled, in Venetië en eindigde in een kurhotel in het zuiden van Duitsland. Wát een trip.
September: thuis
Foei, dacht ik aan het einde van de idiote Eurotrip. De reis was indrukwekkend, maar tegelijkertijd ook doodvermoeiend en ik merkte dat ik de energie die ik eerder het jaar had in Zuid-Amerika aan het kwijtraken was. Ik zat echt aan mijn tax, ik ging maar door en nam weinig rust. Nu wil ik heus niet klagen hoor en het was heus niet zo dat ik er echt last van had, maar ik merkte wel dat ik moe was. En dus deed ik het even een maandje rustig aan om tijd met mijn familie te spenderen en te bedenken wat de volgende journey zou worden.
Ik paste veel op mijn nichtjes, stond aan het schoolplein om de oudste te brengen en te halen, zag mijn vriendinnen en zo vloog september voorbij. Een maand die ik normaal gesproken heel fijn vind en zo ook dit jaar. Het was nog lekker zomer, maar niet meer te heet en het vooruitzicht dat ik de herfst zou ontlopen en zo ook de periode van donkere dagen grotendeels zou mislopen, vond ik zalig. Maar ik voelde echt even niets voor de Transmongolië Express en hikkend tegen het laatste deel van het jaar besloot ik terug te gaan naar Zuid-Amerika. Ik was er nog niet helemaal klaar.
Oktober: Curaçao en Peru
Op 2 oktober stapte ik weer op het vliegtuig. Ik was nog steeds een beetje moe en waar kun je beter bijtanken dan op het allerfijnste eiland ter wereld? Ik lag echt niet alleen maar op het strand, maar was ook nog daadwerkelijk productief en dat was ook echt wel nodig. Met een heel fijn en voldaan gevoel vertrok ik tien dagen later van het eiland waar ik ooit vijf jaar woonde en ik had het gevoel dat ik echt weer was zoals ik wilde zijn.
Op 12 oktober landde ik in Lima in Peru en toen begon het knotsgekke leven van hot naar her weer van voor af aan. Drie dagen Lima waren voldoende, twee dagen in de woestijn rondom Huacachina waar ik ging buggyrijden en sandboarden ook en toen ging ik via Nazca naar Arequipa. Ik vloog over de Nazca-lijnen, lag twee dagen ziek op bed, ging naar de Colca Canyon waar ik de condor spotte om vervolgens richting Cusco te gaan.
En Cusco, lieve mensen, is de uitvalsbasis voor een van de zeven Nieuwe Wereldwonderen: Machu Picchu. In vier dagen tijd hikete ik me suf door de jungle om uiteindelijk op een van de meest magische plekken ter wereld aan te komen. Woorden kunnen niet beschrijven hoe het was om er te komen, laat staan om er te zijn, maar misschien dat het woord fenomenaal een beetje in de buurt komt. Wát een ervaring. En wat een voorrecht om daar te zijn geweest en het te mogen hebben ervaren. Ik voel een overload aan vreugde en blijheid als ik eraan terugdenk.
November: Bolivia en Colombia
Via het Titicacameer, het hoogst bevaarbare meer ter wereld ging ik op 2 november vanuit Peru de grens over naar Bolivia en dat was weer eens een spontane actie, want Bolivia stond niet op mijn planning. Wel zat het land al langer in mijn hoofd en tijdens mijn rondreis door Peru liet ik me door mede-reizigers overtuigen. Via het meer ging ik richting La Paz (wat een bijzondere stad!) en uiteindelijk naar de zoutvlaktes van Uyuni.
Drie dagen zonder wifi, zonder douche en leven in de middle of nowhere kwam ik op de mooiste plekken. Niet alleen de zoutvlakte was indrukwekkend, ook de woestijn waarin de zoutvlakte ligt kwam heel hard binnen, om nog maar te zwijgen van de vulkaan met kokend lava en omliggende geisers. De laatste nacht vroren mijn tenen er bijna af (we waren op ongeveer 5000 meter hoogte!) en deed ik geen oog dicht, maar wat was het enorm bijzonder en indrukwekkend. Het woord fenomenaal is ook hier weer op z’n plek.
En toen kwam toch wel een land waar ik enorm naar uit had gekeken: Colombia. Ik bleef in totaal vier weken, deed het in het begin heel erg rustig aan en liet me vervolgens weer onderdompelen in indrukwekkende belevenissen. Medellín, Bogotá, koffieplantages, kleurrijke dorpjes, Cartagena en de Caribische kust; Colombia is ontzettend modern en geavanceerd en wij kunnen enorm veel leren van de manier waarop Colombianen met elkaar en met anderen samen leven.
December: thuis, Breda en Amsterdam
De eerste dagen van december lag ik nog aan een bloedheet strand in Caribisch Colombia en een week later zat ik wederom in het vliegtuig naar huis. De feestdagen bracht ik door met mijn familie en vrienden en o, wat was het fijn om er gewoon weer te zijn. Ik paste op mijn nichtjes, stond weer op het schoolplein, ging mee naar zwemles, zag mijn vriendinnen en in de laatste week bezocht ik in sneltreinvaart nog even Breda en Amsterdam.
We liepen de winterwandeling op de enige dag dat het daadwerkelijk sneeuwde, de dagen waren kort en de avonden en nachten lang. Het was koud en ik moest enorm wennen, maar dat was binnen een week allemaal gedaan en gebeurd. Ik dacht veel terug aan het jaar dat bijna ten einde was en alles wat ik gedaan en ervaren had en wilde helemaal niet dat 2018 tot een einde kwam.
Maar dat kwam het wel. De laatste avond was ik met familie en vrienden en knalden we om 12 uur het jaar weg alsof ik er al klaar mee was. En toen besefte ik me dat een periode niet wordt bepaald door een jaartal, een week of een maand, maar eigenlijk gewoon door jezelf. En dat ik mijn levensstijl gerust kon voortzetten als ik dat wilde, ook al zat 2018 erop. Het jaar was geëindigd, maar mijn leven en mijn spirit natuurlijk niet. En dus ga ik in 2019 heerlijk door met waar ik in 2018 mee was begonnen: genieten van het leven en van vrijheid!
Ik wens jullie allemaal een heel goed 2019!
