Toen ik vier weken geleden op een vrijdagnamiddag hier op Bali aankwam was ik kapotmoe. Ik worstelde mezelf door m’n moeheid heen, want ik wilde niet te vroeg gaan slapen omdat ik een jetlag wilde vermijden. In ieder geval zo goed als. Dus ik had de ijdele hoop dat ik als op een redelijk normale tijd zou gaan slapen, ik de volgende dag fris en fruitig wakker zou worden en aan m’n Bali-avontuur kon beginnen. Maar dat bleek al gauw een illusie.
LEVENSLES: LEER TE SURRENDEREN
Want ik werd de volgende ochtend heus wakker, maar mijn lijf voelde alsof het 100 kilo woog en hoewel mijn gewicht inmiddels uit flink wat kilo’s bestaat, zijn dat er in totaal zéker geen honderd. Alles was zwaar, mijn hoofd zat vol watten en ik was nog steeds moe. Ik sliep weer in, werd weer wakker, sliep weer in en zo bracht ik de hele eerste dag door in bed en hoopte dat zondag beter zou worden. Maar dat werd het niet, want onder de douche viel ik die ochtend zelfs bijna flauw en omdat m’n flessen water inmiddels leeg waren droogde ik bijna uit, dus het was Een. Grote. Bak. Ellende.
Het moest echt woensdag worden voordat ik voor het eerst op pad ging, tot die tijd had ik de puf er gewoon niet voor. Fysiek gezien was er inmiddels allang niets meer aan de hand. Het duizelde me niet meer, ik woog geen honderd kilo meer, ik had gewoon honger en uitgedroogd was ik ook allang niet meer. Er was dus eigenlijk geen vuiltje meer aan de lucht en tóch voelde ik me belabberd.
Hoe dat kwam? Dat zal ik vertellen. Ik ging naar Bali met een doel. Vol goede moed. Ik wilde namelijk gaan werken. Mijn blog verder uitwerken en uitbreiden, nieuwe artikelen schrijven, oude artikelen reviewen, dat soort dingen, je kunt er hier over lezen. Bovendien wilde ik een opzet gaan maken voor mijn coachingsbusiness. En dit artikel is niet alleen een anekdote over hoe ik met mijn jetlag omging (en hoe het me totáál niet hielp), het is óók een big time levensles van mij als coach die je in heel veel situaties in je leven kunt toepassen. Ja jij.
Vanuit druk kan geen flow ontstaan
Geveld door de jetlag praatte mezelf aan dat ik m’n tijd aan het verspillen was. Dat ik niet goed bezig was, dat ik moest gaan knallen en niet als een lamme zak in bed moest blijven liggen. Ik vertelde mezelf dat ik zo niets van de grond kreeg en dat het allemaal enorm zou mislukken. Dat ik veel te hoogmoedig was en straks met hangende pootjes aan zou komen zetten (bij wie eigenlijk?) omdat ik eigenlijk gewoon helemaal niks kon. Wie dacht ik wel niet dat ik was?
Even voor de duidelijkheid: ik ben de rasoptimist der rasoptimisten en ik geloof werkelijk dat álles kan, maar dan ook echt álles. En dat blijkt wel, want ik doe allemaal bijzondere en grootse dingen met m’n leven en het kán allemaal, dus echt werkelijk alles is mogelijk zonder enige uitzondering. Maar in die specifieke dagen legde ik mezelf zóveel druk op en pressurede ik mezelf zo erg dat ik me ellendiger ging voelen dan twintig jetlags bij elkaar. Het sloeg nergens op, mijn binnenste wist dat, maar mijn hoofd bleef maar malen.
En dat hoofd, dat is de boosdoener in dit verhaal en in zóveel verhalen die ik om me heen hoor. Je gedachten kunnen zó krachtig zijn dat ze je zo ongeveer letterlijk kunnen overnemen, zelfs zo erg dat je je er dus behoorlijk belabberd door kunt voelen. En dat is precies wat er bij mij gebeurde. Dat duurde niet lang, want ik ben er inmiddels in getraind om bewust te zijn van m’n gedachten en wat ze met me doen (ik had ook een coach), dus zodra ik ze herkende en me bewust werd van wat ik aan het doen was (ook al voelde het niet alsof ik actief iets deed, want denken doen we vaak onbewust), m’n gedachten ging herkennen en realiseerde welke invloed ze op m’n gestel hadden, kon ik er iets aan doen.
Alignment
Ik wilde weer in alignment komen (daarover later meer), ik wilde me weer goed voelen. Genieten van het zonnetje dat buiten scheen, de omgeving verkennen en dat wilde ik al die tijd al, en in plaats van dat ik tegen m’n rotgevoel bleef vechten, legde ik me neer bij wat er aan de hand was. Ik gaf eraan toe, ik surrenderde. Ik vertelde mezelf dat dit het was, dat die jetlag me nou eenmaal in z’n greep had gehad en dat ik heus de tijd mocht nemen om op een nieuwe plek te acclimatiseren. Dat het niet erg was dat ik niet meteen in de actiemodus schoot to get shit done.
Daarna ging ik mezelf juist vertellen hoe goed ik bezig was. Hoe bijzonder het allemaal is wat ik doe. M’n baan opgezegd, m’n huis verkocht. Al die landen die ik de afgelopen tijd heb bezocht en al die mensen die ik heb ontmoet en al die dingen die ik heb ervaren. Hoe rijk mijn leven is, hoe blessed en privileged ik ben dat ik zoveel moois deed en nog steeds doe – want hallo, ik ben zomaar even een paar weken op Bali! – en dat er daarbuiten een heleboel mensen door mij en mijn verhaal geraakt worden. Zij zitten te wachten op mij en wat ik aan hen kan bijdragen.
Je snapt misschien, ik ging me instant beter voelen. Zodra ik me bewust werd van mijn gedachten en welke invloed zij hadden op m’n toestand, kon ik ze herkennen en ombuigen in iets anders. En dat begon bij het erkennen van m’n rotgevoel en het rotgevoel er gewoon laten zijn. Het gevoel diende zich aan en ik gaf me eraan over. En pas op dat moment kon ik er iets aan doen; m’n negatieve gedachten ombuigen in positieve en kwam ik weer helemaal terug in alignment. Ik surrenderde, want the only way out is er dwars doorheen.
Limiting beliefs
Dit is een klein voorbeeld van hoe je mind een loopje met je kan nemen en ervoor kan zorgen dat je uit alignment schiet en dat dat mij ook heus nog steeds wel eens overkomt. Maar hoe onbenullig deze situatie ook eigenlijk was, dit soort dingen gebeuren juist ook met hele grote dingen. Het gevoel dat je vastloopt of -zit, dat je tegen de stroom in aan het zwemmen bent, dat iets heel veel moeite kost, het gevoel dat je je door je dagen worstelt; het zijn allemaal tekenen dat je vecht tegen hetgeen zich aan je aandient in plaats van dat je het erkent en je je eraan overgeeft.
Je hoofd vertelt je dan vaak iets anders dan wat je voelt, zéker als je hebt geleerd om ‘je verstand te gebruiken’. Alle constraints, beperkingen, alle ja-maars die in je opkomen wanneer je iets voelt, dat is je hoofd die je ervan weerhoudt om naar je gevoel te luisteren. En dat hoofd, dat verstand, je mind is geconditioneerd en zelfs vervuild. Het is er om je beschermen, dus het handelt vanuit angst en bovendien vanuit ervaringen uit het verleden en wat het om zich heen ziet, waardoor het nooit een goede guidance voor je kan zijn.
Je gevoel is je guidance. Surrenderen aan wat je voelt – het gevoel dat zich op een bepaald moment aan je aandient – is de eerste stap richting jezelf. En wanneer je weer bij jezelf bent, kom je in alignment en zo is de cirkel rond. Jij bent jouw gevoel, jij bent jouw leven en je levensdagen doorbrengen in complete harmonie en afstemming met wie jij werkelijk bent, zorgt ervoor dat je je voor eeuwig en altijd vrij voelt en dát is weer de basis voor geluk. En dat hoef je niet buiten jezelf te zoeken; dat zit allemaal in jouzelf.
Dat is waar ik je bij kan helpen en je in kan coachen
En dat is waar ik je bij kan helpen en je in kan coachen. Hoewel ik heus zelf ook nog wel eens uitschieters heb en mezelf totaal negeer omdat m’n hoofd met me aan de haal gaat, leef ik m’n leven over het algemeen in fijne harmonie met mezelf en alles wat er in mijn leven is heb ik zélf gecreëerd vanuit die fijne energie van vrijheid. Ik help jou in creëren van vrijheid en dan niet per se fysieke vrijheid, maar vooral de mentale vrijheid die de basis is voor eigenlijk alles in het leven.
