Reisdagboek einde Eurotrip

Wat het hoogtepunt was of wat het meest teleurstellend was of wat het moeilijkst was of wat juist heel hard meeviel, ik kan het nu nog niet zeggen. Ik zit er nog teveel in om er überhaupt iets over te kunnen zeggen. Feit is wel dat op dit moment de laatste avond van mijn knotsgekke Eurotrip, mijn roadtrip door Europa bezig is en dat na vanavond er dus een einde is gekomen aan de tweede grote reis van mijn sabbatical.

Mijn roadtrip door Europa is bijna ten einde

En terwijl ik dit typ zit ik in een wellnesshotel in het allerzuidelijkste puntje van Duitsland, waar ik vanmiddag baantjes heb gezwommen, in de jacuzzi en in de sauna heb gezeten en een uur lang een ontspanningsmassage heb gehad. Terwijl het mijn bedoeling was om juist in Oostenrijk af te sluiten, maar de prijzen verschilden nogal van elkaar en daardoor was de keuze snel gemaakt. Wat overigens wel een beetje deze reis door Europa typeert. Vele dingen liepen anders dan vooraf gedacht, ik week vaak van plannen af, wat het reizen juist zo leuk maakte, en legde daardoor in totaal bijna 10.000 kilometer af. Ja, u leest het goed, lieve mensen, tienduizend kilometer!

En dat is nogal wat voor mijn C1’tje, maar ondanks dat zijn uitlaat stuk ging, heeft ie zich verder prima gehouden. Zonder haperingen, zonder oververhitte motorkappen. Er zijn geen enge lampjes gaan branden, er zijn geen koplampen of knipperlichten stuk gegaan (niet dat ik weet althans) en of er bekeuringen zijn gemaakt, dat merken we in de komende maanden wel (ik hoop van niet, maar ik vrees het ergste). Ik betaalde me scheel aan tol en vignetten en benzine en andere kosten waar een mens nou eenmaal niet op zit te wachten, maar het hoort erbij en het geeft ook wel weer een beetje sjeu aan het geheel.

Tienduizend kilometer in ruim zeven weken en zeven landen

Tienduizend kilometer dus. In ruim zeven weken en zeven landen. Ik reed door bergen, langs meren, over snelwegen, door haarspeldbochten, over ongeasfalteerde wegen, landweggetjes, provinciale wegen en wel twintigduizend tunnels. Ik haalde auto’s in, haalde vrachtwagens in en liet me eveneens inhalen door de grote jongens op de weg waar ik nou eenmaal niet mee kan concurreren. Wat overigens niet hoeft te betekenen dat ze geoorloofd mogen bumperkleven achter mij op de snelweg, want dan word ik echt bloedlink en kunnen ze verwachten dat ik een boze blik geef. Waar ze dan vervolgens niet warm of koud van worden, ja, dat snap ik ook wel.

Ik begon in Frankrijk, maakte een afslag naar Zwitserland en vervolgde de reis daarna weer in Frankrijk. Helemaal van noord naar zuid. Ging op 23 juli bij Monaco de grens over naar Italië en reed over de Morandibrug richting Genua, inderdaad die brug die zo’n twee weken later instortte en aan vele mensen het leven eiste en ik Moet. Er. Niet. Aan. Denken. dat ik op dat moment op die brug was. Het lijkt altijd zo’n ver-van-je-bed-show als je zo’n bericht leest in de krant, totdat het dat niet is, maar dat is met alles zo, niewaar?

In Italië bleef ik een week of vier en genoot van de Ligurische kust (mijn favoriete plek in Europa, mensen, gaat dat zien!), de meren, de Dolomieten en Venetië en ging tussendoor nog even naar Oostenrijk om een berg te beklimmen. Na Italië ging ik naar Slovenië en uiteindelijk toch ook nog naar Kroatië, want nu ik zo dichtbij was, wilde ik het niet overslaan. Maar ik wilde het zeker ook niet afraffelen, dus ik ‘deed’ alleen Istrië en ging vervolgens weer terug naar Slovenië en van daaruit reed ik gisteren dwars door Oostenrijk naar Zuid-Duitsland.

Ondertussen kreeg ik bezoek

Ondertussen kreeg ik bezoek van mijn schoonzussen aan de Côte d’Azur, van mijn broer en schoonzus in Milaan (serieus, ik gooide mijn schoonzus op maandag in Nice op het vliegtuig om haar op vrijdag in Milaan weer op te halen), bezocht ik een anderhalve week later diezelfde broer en schoonzus in Oostenrijk en beklommen we de berg die ik zonet al noemde. Weer zo’n anderhalve week later bezocht ik mijn ándere broer en schoonzus aan het Gardameer, waar ook nog gezamenlijke vrienden langskwamen, dus het was een dolle boel. In Venetië kwam daarna een vriendin langs en toen dat eenmaal allemaal achter de rug was, kakte ik volledig in. Niet zozeer om het bezoek, maar meer om gewoon alles.

Lees ook: Lief reisdagboek #4: Eurotrip. Het inkakmoment is daar

En nu ben ik nog 800 kilometer verwijderd van ‘huis’ en rij ik morgen in zo’n acht uur terug naar Denekamp, terug naar mijn nichtjes, naar mijn broers, hun meiden en al mijn vriendinnen, die bijna mijn hele agenda voor volgende week alweer zorgvuldig hebben volgepland. En dat is misschien maar goed ook, want schreef ik in een van laatste reisdagboekupdates van mijn reis door Zuid-Amerika nog dat ik niet echt iets had om naar terug te keren; welnu, dat heb ik nu helemaal niet meer. Toen had ik het huis nog, maar nu dat inmiddels helemaal weg is, en ik dus voor het eerst terugkom zonder thuisplek, voelt dat toch wel… Ja, hoe zal ik het noemen. Leeg? Dus die volle agenda, da’s een mooie afleiding.

Morgen dus. De lange tocht naar huis. De terugweg na een ellenlange, zinderende, knotsgekke Eurotrip van bijna acht weken. En dan komt nu de grote vraag waar we onze breinen even over kunnen breken: Als morgen de terugweg is, wat was dan de heenweg?

Meer uit m’n travel journal? Lees ook:

ALLES OVER M’N EUROTRIP

Lief reisdagboek #5: Eurotrip. Het einde is in zicht