Het was de derde week van mijn Eurotrip 2018. Het was eind juli en zinderend heet aan de Ligurische kust in Italië, waar ik me bevond. Tijdens het schrijven van dit stukje, dus een flinke week geleden. Even voor de goede orde, die Eurotrip, die maak ik met de auto. Maar de Ligurische kust is uitermate goed te bereizen met de trein als je een bepaalde uitvalsbasis aan diezelfde kust in Ligurië hebt. Dat wist je nog niet? Nou, bij deze dan.
In Italië in de verkeerde trein gestapt
Mijn uitvalsbasis was Rapallo. Een wonderschoon plaatsje aan de kust, heel ruim genomen tussen Genua en Cinque Terre en iets minder ruim genomen in de buurt van Portofino. Geen idee waar ik het over heb? Pak Google Maps er even bij en je weet ongeveer welk stukje van onze planeet ik bedoel. Vanuit Rapallo was het mijn bedoeling om uitstapjes te maken naar onder andere de grote stad Genua, tevens de hoofdstad van het eerdergenoemde Ligurië, en naar Portofino. Want over die laatste, Portofino, daar had ik veel over gelezen en vooral online heel veel van gezien en daar móést ik naar toe.
Welnu. Ik ben iemand die niet compleet voorbereid op pad gaat, maar als ik eenmaal onderweg ben en een plan in mijn hoofd heb, dan weet ik vaak precies welke tram/metro/bus/trein/snelweg ik moet hebben. En als ik dan eenmaal zo’n route heb afgelegd, dan weet ik de weg vaak ook voor een volgende keer. Zo reed ik ooit ongeveer met mijn ogen dicht van Twente naar het Belgische Gent en kende ik vroeger bijna alle treinritten inclusief vertrektijden van de NS uit mijn hoofd. Beetje overdreven, maar hé, het moet wel leuk klinken natuurlijk. Wat ik ermee wil zeggen is dat ik nog nooit een verkeerde bus of trein of wat dan ook heb gepakt. Verkeerde afslagen op snelwegen uitgezonderd.
Afijn. Los daarvan wist ik die dag precies waar ik naar toe moest, mede doordat ik me had laten informeren door een alleraardigste mevrouw van wie ik haar advies ter harte aannam. En dus toog ik mezelf naar het station van Rapallo, op weg naar Portofino. Voor de geleerden onder ons die Google Maps er inmiddels allang bij hebben gepakt, het klopt. De afstand tussen beide plaatsen is niet wereldschokkend, het is acht kilometer maar liefst. Waarom ik met de trein ging? Om parkeerperikelen te voorkomen en in Rapallo had ik een gratis parkeerplek gevonden, dus dan snap je het wel.
Op het station was het niet eens druk
Op het station van Rapallo was het niet eens een drukte van jewelste, maar bij de kaartverkoop juist wel. Ik moest zelfs in een rij aansluiten. De laatste keer dat me dát overkwam was afgelopen maart tijdens mijn reis door Zuid-Amerika en ik in de állerzuidelijkste stad ter wereld een per ongeluk meegenomen sleutel naar Buenos Aires moest terugsturen. Ik besloot desalniettemin netjes in de rij aan te sluiten en een kaartje te kopen bij de meneer achter het glas.
Lees ook: Lief reisdagboek #5. Zuid-Amerika: het verhaal van de sleutel
Toen ik na veel zuchten en kreunen (van het wachten) eenmaal aan de beurt was en ik een kaartje kocht gebeurde het. Terwijl de man achter het glas me mijn kaartje toeschoof, vertelde hij me dat mijn trein op hetzelfde moment zou vertrekken. Dat ik snel moest zijn, moet rennen. Fast, fast, fast! riep de man. Ik laat me doorgaans niet heel snel opjutten, maar deze waarschuwing kwam zelfs bij mij enorm aan. Met mijn wisselgeld in de ene hand en mijn portemonnee en treinkaartje in de andere snelde ik me richting een van de twee perrons. Ik gokte, koos een van de perrons en zag er warempel een trein staan. Dus stapte ik, zonder op of om te kijken, in.
En terwijl ik ik ging zitten bedacht ik me een paar dingen. Het station van Rapallo telde maar liefst twee perrons. Of waren het er drie? De kans dat op beide perrons tegelijkertijd een trein ging vertrekken was reusachtig klein waardoor ik mezelf een denkbeeldig schouderklopje gaf dat ik het juiste perron had gekozen (50% kans immers) en zo de trein mooi had gehaald. Maar toen ik na een paar minuten Google Maps erbij pakte en het blauwe stipje van mijn locatie zag, realiseerde ik mij waar ik was. Inderdaad, je voelt hem al, niet in de buurt van Portofino. En dat Portofino, dat zou toch echt mijn bestemming van die dag moeten worden.
Ik raakte niet in paniek
Of ik in paniek raakte? Natuurlijk niet. Bij het eerstvolgende station stapte ik gewoon weer uit. Ik had ook kunnen blijven zitten en dan was ik bij de Cinque Terre uitgekomen, waar ik vorig jaar ook al was, en dat zou ook echt geen straf zijn geweest. Maar toch stapte ik uit. En ik appte mijn familie dat het onmogelijke waar was geworden. Ik had een verkeerde trein genomen. Het was een gok en ik gokte verkeerd. Want hoe groot was de kans dat op een station met twee perrons er op beide perrons tegelijkertijd een trein vertrok?
Voor het eerst in mijn leven, dat toch al 36 jaar voortduurt overkwam het me. Het duurde even voor de trein terug er was, waar ik best van baalde, want mijn tijd is kostbaar, weet je, maar uiteindelijk kwam-ie gewoon. En stapte ik in en zo kwam ik uiteindelijk gewoon op mijn eindbestemming terecht. In Portofino dus. Waar het overigens adembenemend schoon en mooi en prachtig is en ik bij deze dit pareltje van Ligurië heel erg dik wil aanraden voor iedereen om een keer te bezoeken. Net als de Cinque Terre trouwens, die ik zonet al noemde. Mijn god, heel Ligurië om mijn part.
Lees ook: Uniek, knus en ruig: de vijf dorpjes van de Cinque Terre
Goed. Alle gekheid op een stokje. Zo geschiedde. Ik stapte in de verkeerde trein. Niet eens van de NS, maar notabene helemaal in Italië. Heb ik dat ook weer meegemaakt. Check.
