Al vier weken ben ik onderweg door Zuid-Oost Azië, of nou nee, niet alleen maar door Azië. Ik was namelijk ook nog in Spanje de eerste week van oktober – op Mallorca en in Madrid – en daarna ging ik naar Azië. Eerst naar Hong Kong en ik moet eerlijk zeggen dat ik dat zo’n te gekke plek vond. Een soort New York op z’n Chinees, alles net een beetje anders met een vleugje oosters en toch groots en meeslepend. Ja, ik vond het wel wat, die stad. Ik bleef er een week en nu ben ik al twee weken in Vietnam. En dát is weer een avontuur.

UPDATE VIETNAM

Van Spanje via Hong Kong naar de Mekong Delta

Maar voordat ik verder ga over deze reis wil ik eerst nog even ingaan op hoe ik hier terecht ben gekomen. Nou ja, met een hart vol wensen en een hoofd vol ideeën om die wensen in vervulling te laten gaan en uiteindelijk met het vliegtuig natuurlijk. Maar was ik niet van plan om met de trein te gaan deze keer? Jazeker, dat was ik van plan, maar dat is er niet van gekomen. Het was namelijk nogal wat voorwerk om de Transmongolië reis te kunnen maken (iets met visa aanvragen voor drie verschillende landen waar ik natúúrlijk veel te laat voor was), waardoor ik hem voor de honderdduizendtachtigste keer (is een getal, vraag maar aan mijn nichtje van vijf) moest uitstellen.

Dat betekende uiteraard niet dat ik helemaal niet weg kon, want de wereld ligt nog altijd aan mijn voeten, dus als het met de trein niet lukt, dat ga ik ‘gewoon’ naar Azië, appte ik een paar weken voor vertrek aan een vriendin. Gewoon naar Azië, antwoordde ze, alsof dat allemaal zo gewoon is en nee, dat is het natuurlijk niet, maar ja, dat is het eigenlijk ook weer wel, want why the hell not. Maar met het woordje ‘gewoon’ bedoelde ik met het vliegtuig en niet met de bijzondere Transmongolië trein, dat dat even duidelijk is. En die specifieke reis, die blijft voorlopig op mijn wensenlijstje staan. Een mens moet wat te wensen hebben, ja toch?

Spanje

In Spanje bezocht ik overigens begin deze maand een vriendin die ik ken van de Nomad Cruise van afgelopen april. We toerden drie dagen over Mallorca en daarna ging ik nog een paar dagen naar Madrid. Ik kende al best veel van Spanje, maar deze twee plekken nog niet en ik was aangenaam verrast. Gewoon ook omdat het er nog zulk lekker weer was en het in Nederland inmiddels zo ongeveer tijd werd om de winterjassen uit de zolderkast te halen. Vanuit Madrid vloog ik via Doha naar Hong Kong en daar begon het solo reizen met een backpack weer écht.

In de Vietnamese hoofdstad Hanoi overleefde ik het vervolgens maar net door de veelheid aan scooters die door de stad sjezen (er zijn er iets van 4 miljoen, dus ’t is daar een gekkenhuis). Ik kwam er een stapmaatje tegen en kwam erachter dat mensen van halverwege de vijftig nog flink kunnen feesten en dus lag ik op een zaterdag met een kater in bed. Die zondag ging ik naar Halong Bay wat ik bést een beetje vond tegenvallen, maar dat kwam misschien ook omdat het weer niet echt meezat en later die week maakte ik ook een uitstapje naar de hooglanden en zelfs de hoogste berg van heel Indochina (is ook een woord en beslaat Vietnam, Cambodja en Laos). Naar de Fansipan (die berg) ging ik met een kabelbaan de lucht in over eindeloze rijstvelden en bomen die er van bovenaf uitzagen als grote broccoli’s.

En nu ben ik in Hoi An. Een stadje in centraal-Vietnam aan de kust. De Lonely Planet beschrijft dit plaatsje als delightful and I couldn’t agree more. Er hangen overal lantaarntjes, het stikt hier van de koffietentjes en eten doen we hier op straat en zo is het helemaal mooi. Het regenseizoen is wel nog in volle glorie bezig, maar je kan nou eenmaal niet alles hebben en het zorgt er overigens ook voor dat het niet stervensheet is, dus eigenlijk hoor je mij niet klagen (ik zou niet durven).

Avonturen

De nodige avonturen heb ik weer getrotseerd overigens (iets met een nachtbus, een veel te hard rijdende chauffeur in de stromende regen en om vier uur ’s nachts op straat afgezet worden en even niet weten wat nu) en dat maakt het reizen juist zo leuk en vooral het alléén reizen. Want als je een partner zou hebben, dan zou je misschien in huilen uitbarsten (ik niet hoor), maar als je alleen bent heb je daar geen tijd voor en moet je oplossen. Geen schouder, niemand die het even van je overneemt, you’re on your own! Vertrouwen op jezelf, op je intuïtie, op het universum en op het feit dat het allemaal goed komt, omdat tot nu toe altijd alles nog goed is gekomen. Je weet wat ze zeggen: “So far, you’ve survived 100% of your worst days. You’re doing great.”

Maar goed, tot zover deze update vanuit veelzijdig en inmiddels stormachtig Vietnam. Het regent al vanaf vanmiddag en het is nu echt zwaar aan het stormen en hij heeft zelfs een naam (de storm): Matmo. Het is inmiddels bijna elf uur en hopelijk is de storm morgenochtend als ik wakker word weer gaan liggen. Morgenávond stap ik trouwens op de nachttrein richting Ho Chi Minh City, het vroegere Saigon en om een of andere reden heb ik een bijzonder gevoel bij die stad. Ik ga het meemaken; eerst maar de twintig uur in de trein overleven.

Tot de volgende update!

MEER UIT M’N TRAVEL JOURNAL