Vandaag zevenendertig jaar geleden werd ik geboren. Zevenendertig jaar! En elk jaar op deze dag sta ik stil bij het feit dat ik ben geboren, dat ik hier op deze wereld kwam en dat ik ontstond uit mijn twee ouders. En dit is de vierde verjaardag die ik meemaak zonder die twee en dat is raar. Want zij besloten om mij te maken, zij besloten om mij op de wereld te zetten, ik was hun kind, hun dochter, hun keuze. Toen ik werd geboren werd niet ik, maar werden zij gefeliciteerd, allebei nog niet eens dertig, denkend dat ze het eeuwige leven zouden hebben.

Maar dat hadden ze niet, kwamen ze al vrij snel achter. En als je dan ouderloos achterblijft met het besef dat jij degene bent die het nu moet doen, dat jij de oudste generatie bent, dat er niemand meer is to have your back, dat je echt on your own bent en volledig en alleen op jezelf aangewezen bent en op niemand meer terug kan vallen, dán pas begint het echte leven. Dan pas ben je volwassen. Dan pas realiseer je je dat dingen eindig zijn, dat het leven gaat zoals het gaat, maar vooral: dat het leven een cadeautje is. En daar wil ik op deze zevenendertigste verjaardag van mij eens even bij stilstaan. Because I have an important message to share.

Het leven is een cadeautje. We beseffen het ons niet, want het is ons maar gegeven.

Door onze ouders, door de wereld. We kregen het maar gewoon, zonder dat we er iets voor hoefden te doen. Opeens waren we er en mochten we het gaan gebruiken. Mochten we gaan leven. Zomaar. Alsof het niets is. Vanaf het begin zijn we het voor lief gaan nemen, dit leven. We staan er niet eens bij stil dat we het überhaupt hebben, want we hebben het gewoon. We hoefden er geen marathon voor te rennen of keihard voor te werken. Nee. Niets van dat. Het is ons zomaar gegeven. Een cadeautje.

En omdat we er zo weinig voor hebben hoeven doen, vergeten we vaak het te waarderen. Staan we niet stil bij de dagen die we krijgen en de momenten die we beleven. We hebben alles in overvloed en toch voelen we vaak geen dankbaarheid voor alles wat er is. Want het is er gewoon. Maar wat nou als het niet zo vanzelfsprekend was? Dat we wel hard hadden moeten werken om hier te mogen leven? Zou het leven dan niet compleet anders zijn? Zou je dan niet veel dankbaarder zijn? Trotser op jezelf? Zou je niet veel meer stilstaan bij alle momenten – good and bad – omdat je je realiseert dat die momenten er ook níét hadden kunnen zijn?

Ik vind het fijn om af en toe hierover na te denken en bij stil te staan. Want we laten het leven veel te vaak aan ons voorbij gaan. Het gaat veel te vaak maar gewoon z’n gangetje. We hebben ditjes en datjes en we doen allemaal maar een beetje hetzelfde (ik niet hoor!) en zo kabbelt het lekker voort. Maar staan we er ook bij stil? Vieren we ook dat we die ditjes en datjes überhaupt hebben? Voelen we ons er dankbaar voor? Het leven is namelijk geen gangetje; het is een groot onherbergzaam gebied met hoge pieken en diepe dalen. Het is soms een uitputtingsslag, waarin je tot het uiterste wordt gedreven en soms een grote wolk euforie waarin het voelt alsof je zweeft.

En vandaag, op mijn verjaardag sta ik er extra bij stil hoeveel geluk ik heb dat ik hier ben.

Dat ik dit allemaal mag meemaken, alles wat er elke dag gebeurt en op me af komt. Alle ervaringen, alle mooie dingen en alle bakken ellende. Dan voel ik me oprecht bevoorrecht. Want al die ervaringen zorgen ervoor dat ik de kracht heb om mijn eigen pad te bewandelen en los te komen van belemmeringen en geconditioneerde overtuigingen. Dan realiseer ik me weer even dat alles precies zo is zoals het hoort te zijn. Het leven is een grote symbiose van momenten die los van elkaar geen betekenis zouden hebben. Alles staat weliswaar los van elkaar, maar vormen samen het grotere geheel.

Mooi gesproken, hè? En dan ben ik dus zomaar 37. Heb ik er zomaar weer een levensjaar bij gekregen, zonder dat ik er iets voor heb hoeven doen. Ben ik zomaar weer ouder geworden en wijzer en ik moet wel even zeggen dat afgelopen jaar weer een rollercoaster is geweest. Alle reizen die ik maakte, alle landen die ik bezocht, alle mensen die ik ontmoette, ik heb zoveel gezien en zoveel gedaan. En dan is er ook nog een inner journey gestart, of nee, die was altijd allang aan de gang, maar ik ben me er nu bewust van geworden en mijn eerste blogs daarover staan al klaar in concept.

Met een piepjonge geest en een stókoude ziel vier ik vandaag mijn geboortedag. En ben ik dankbaar voor alles wat er op mijn pad is gekomen en kan ik niet wáchten om nog veel meer te gaan beleven. Mijn telefoon stroomde vanochtend al vol met berichtjes van iedereen die aan me denkt vandaag – daar word ik echt helemaal warm van – en toen ik rond 1 uur besloot om ze allemaal te lezen, zag ik dat ik 66 ongelezen berichten had. Zesenzestig. Dat kon geen toeval zijn. In de numerologie hebben dubbele cijfers namelijk altijd een betekenis. Ik opende Google, zocht het op en vond dit: “Hou je gedachten op de hemel gericht.”

Van harte pap en mam! Dikke kus!