Een van de redenen waarom ik graag schrijf, is omdat het me helpt om dingen te verwerken. Alle blogs en artikelen over mooie bestemmingen en praktische reistips ten spijt, het liefst schrijf ik eigenlijk gewoon over mezelf. En over mijn leven. En voorál wanneer dat weer eens op z’n kop staat. Het helpt. Reflecteren. Alsof je eigenlijk een gesprek hebt met jezelf. Een betere therapie is er niet.
Er is de afgelopen tijd weer bizar veel gebeurd. Ik heb al veel vaker in de rollercoaster des levens gezeten, maar wat er de afgelopen tijd gebeurde slaat wel zo ongeveer alles. Ik weet niet eens waar ik moet begínnen.
Bij de loodgieter lekt de kraan ook
Welnu, bij het begin. Afgelopen februari vertrok ik naar Mallorca. En dat was niet zomaar. Dat was om een man. Een hele leuk zelfs. Hoewel ik het solo-leven zo ongeveer heb uitgevonden en er inmiddels ambassadeur van ben geworden, ben ik ook maar een mens. Een vrouw. En dacht ik dat er zomaar eens een goed mannelijk exemplaar op mijn pad was gekomen. Dat was eigenlijk nog nooit eerder gebeurd, ik was er niet bepaald naar op zoek, had mijn doelen voor 2021 heel duidelijk gesteld, maar besloot het er toch op te wagen. Daar ging ik. Middenin de lockdown pakte ik het vliegtuig naar het Spaanse eiland. Op naar het avontuur, op naar iets nieuws. I took a change on love.
Er werden geen doekjes om gewonden, op het vliegveld werd ik onthaald met een zoen en na één dag trok ik al bij de leuke man in. We hadden het ongelooflijk leuk en dat is een understatement. We ontdekten het eiland samen, keken films, sportten samen, maakten wandelingen, hadden het over de toekomst en het verleden en werden met beide voeten op de grond steeds gekker op elkaar.
Maar omdat ik dat solo-leven zo ontzettend gewend was, was het ook heel erg wennen om opeens bijna 24/7 een man om me heen te hebben. Op sommige momenten wilde ik heus wegrennen, maar dat deed ik niet. De fijne momenten wonnen het ruimschoots van de minder fijne. De zon scheen, de liefde bloeide en ondertussen bouwde ik samen met een businesscoach verder aan mijn bedrijf. Het leven lachte me toe en het ging voor het eerst sinds alle lockdowns, quarantaines en andere ellende weer opwaarts.
Steeds meer mensen wisten mij en mijn bedrijf te vinden, downloadden mijn Freedom Guide, benaderden mij voor gesprekken of stuurden me gewoon een bericht als ze iets van mij ergens voorbij hadden zien komen. Ik had de leukste gesprekken waarin ik super boeiende levensverhalen hoorde. Soms kon ik iemand een duwtje in de rug geven, soms was alleen een luisteren oor genoeg. En nog steeds. Mijn bedrijf zit heus in de lift, dat wat ik het liefste doe werpt z’n vruchten af, als ik het vergelijk met waar het een half jaar geleden stond heb ik bergen verzet, maar… het grote succes is vooralsnog nog uitgebleven. Tot mijn grote frustratie.
Dat werkte door. In alles. In mij, in mijn gemoedstoestand, in mijn aanwezigheid. Terwijl ik heel hard aan het rennen was om alle ballen hoog te houden en ik volle focus had op m’n business, vergat ik iets heel belangrijks. Namelijk het moment van nu. Ik was zo gefocust dat mijn bedrijf een succes móést worden en liefst in heel korte tijd, dat ik vergat te beseffen wat ik nu al had opgebouwd, maar vooral: dat ik een relatie had. Met die ene geweldig leuke man.
Dat ik nooit volledig aan boord van de trein ben gestapt, verwijt hij me nu. En ik kan hem geen ongelijk geven. Doordat het zo fijn met hem was en ik me sinds ruim vijf jaar voor het eerst echt bij iemand thuis voelde en ik me bovendien gesteund en gedragen voelde, ben ik zijn aanwezigheid voor lief gaan nemen. Ik had me geen moment kunnen voorstellen dat hij genoeg van me zou krijgen; het was simpelweg nooit in me opgekomen. Toen hij een paar weken geleden dan toch de stekker eruit trok, wist ik niet wat me overkwam. Ik had het wat je noemt totáál niet zien aankomen en vind het tot de dag van vandaag bijzonder lastig om mee om te gaan.
Alsof alles als een kaartenhuis in elkaar stortte. En dat terwijl we elkaar pas vijf maanden kenden. Het is bizar hoe je je in zo’n korte tijd zo verbonden kunt voelen met iemand en zo leeg op het moment dat hij die verbinding verbreekt. Ik staarde me zo blind op mijn business en was zo met mezelf bezig dat ik ondertussen miste dat het aller belangrijkste door mijn vingers aan het glippen was. Ik was van hem gaan houden, maar had hem dat niet genoeg laten blijken.
En nu is het zondagmiddag 1 augustus. Ik ben nog steeds in Palma en zit op een terras onder een helderblauwe hemel waaraan de zon hoog prijkt. Hij schijnt al weken keihard op me neer, maar van binnen voel ik alleen maar grijze wolken. Ik had hier met hem kunnen zitten, nee moeten zitten. Samen proosten, tapa’s eten en daarna naar huis een filmpje kijken en vroeg onder de wol ter voorbereiding op de nieuwe week. Maar in plaats daarvan zit ik hier alleen. En hoewel ik al honderdduuzend keer in mijn eentje op een terras heb gezeten (vaker alleen dan in gezelschap) en de cava er niet minder om smaakt, is het nu anders. Because I had it all. En nu voelt het alsof ik niets meer heb.
Zoals ik al zei, bij de loodgieter lekt de kraan ook. Het is niet gemakkelijk om altijd te practicen what you preach. We zijn allemaal mens en ook ik vlieg weleens uit de bocht. Pin me teveel vast op iets buiten mezelf. Dat dat dan meteen zó drastisch moet gaan, had van mij niet gehoeven, maar als je grote beslissingen neemt kunnen de gevolgen ook groot zijn. Dingen gaan niet altijd zoals je ze had verwacht en dat is OK. Je hebt nou eenmaal niet alles in de hand.
Maar wat je wel in de hand hebt is manier waarop je ermee omgaat. En dat is eigenlijk de boodschap van dit verhaal. Het voelt misschien soms alsof je van alles overkomt en dat heb ik ook echt een paar weken zo gevoeld (ik wist letterlijk niet wat me overkwám), er is altijd een aanleiding tot waar je nu bent. Je kunt de hele wereld de schuld geven – en dat deed ik volop, zeker omdat ik in bloedhitte in twee weken bepakt en bezakt vier keer ben verhuisd, er nog steeds een deel van mijn spullen in mijn auto ligt en ik wederom geen vaste plek meer heb, terwijl ik daar juist zó naar verlangde – en jezelf enorm zielig vinden, maar uiteindelijk ben ik hier terecht gekomen door keuzes die ikzelf heb genomen. Dat heeft niemand anders voor mij gedaan.
Dat ik blind mijn vertrouwen heb gestoken in een ander (alsof ik die les niet allang honderd keer had geleerd) was prettig en comfortabel, maar geen goed idee. Dit leven is van mij. Net zoals jouw leven van jou is. Je kunt de regie simpelweg niet aan iemand anders geven, je hebt zelf de touwtjes in handen te nemen. Je kunt nooit je volste potentie of mooiste leven leiden als je besluit te varen op de koers van een ander, in plaats van je eigen. Dat. Werkt. Niet. En als je gelooft dat dat wel werkt of zelfs denkt te ervaren dat het wel zo is, dan wil ik je bij deze wakker schudden: je kunt onmogelijk je eigen, unieke pad bewandelen als je dat laat afhangen van iemand anders. Doe je dat toch, weet dan that you’re missing out. Je loopt dan je leven mis.
Het zijn een ervaring en een inzicht die ik bij in mijn toch al bomvolle rugzak stop. Als je durft te kiezen, ga je soms op je bek. Ik ben trots op mezelf dat ik de moed heb (gehad) om te kiezen en vervolgens wéér te kiezen. Ook al had dat nogal wat gevolgen voor mijn gemoed en gesteldheid. Waren de weken té hectisch waardoor ik nauwelijks sliep, vergat te eten en me weer even overspannen voelde als vier jaar geleden, toch… Toch had ik het niet willen missen. De tijd met die leuke man niet, want o, wat is hij nog steeds leuk, maar ook zeker de break up niet. Je kunt alleen maar je licht vinden als je in het donker bent geweest. En daar moeten we allemaal soms even doorheen. One step back betekent soms twee stappen vooruit, ook al voelt het op dat moment allesbehalve zo.
En nu?
Nu ben ik heartbroken. Maar waar ik tot een paar dagen geleden me nog echt compleet gevloerd voelde, is dat inmiddels wel beter. Ik schrijf veel. En mediteer ook. En dat helpt. Tijdens wandelingen denk ik veel na. En de afgelopen dagen heb ik de rust weer terug laten keren en omarmd.
En nu ben ik weer alleen. Is het solo-leven me weer in mijn schoot geworpen. Kan ik weer gaan en staan waar ik wil, kan ik weer doen en laten wat ik wil. Kan ik zingen en dansen in mijn ondergoed. En soms ook gewoon sloom zijn. Voor me uit staren. Even wegdromen. Ik kan gewoon weer even zijn.
Terwijl het hoogzomer en bloedjeheet is op Mallorca ben ik mezelf aan te herpakken. It’s a never ending story, dit leven. En tot het moment dat het dat wel is (ending), ben je een work in progress. Precies zoals dat voor jou en jouw unieke verhaal de bedoeling is.
Tot de volgende update!
