Stilstaan heb ik het afgelopen half jaar allesbehalve gedaan en dat niet stilstaan heeft me bij de dag vandaag gebracht. Op deze momenten waarin we ons even bewust worden van de tijd (als we jaren doorknippen, als er nieuwe maanden aanbreken of alleen maar een nieuwe week), is het best goed om even terug te blikken op de tijd die achter ons ligt. Zodat je even kunt uitzoomen en alles op z’n plek kunt laten vallen.
Gebeurtenissen passeren dan weer even de revue en er komen dan allerlei realisaties naar de oppervlakte. Toen ik dit en dit meemaakte was ik hier en hier nog niet geweest en toen ik daar en daar was, wist ik nog niet dat ik die week er op dat en dat zou meemaken. Het leven van een reiziger. Elke week is anders, wat zeg ik: elk uur is anders. Niets is vooraf helemaal vast te leggen of te bepalen, omdat je simpelweg niet weet waar je terecht komt of wat je gaat doen. En dat is leuk, echt heel leuk en zelfs meer dan alleen maar leuk, maar ook gekmakend soms. Ik schreef er al genoeg over in al mijn travel journal.
Maar hoe zag 2019 één punt nul er nu eigenlijk uit? Welnu. Dat ga ik vertellen.
En dan begin ik met eerst een paar feitjes. Want ondanks dat een half jaar maar 26 weken heeft, heb ik in die weken in 21 verschillende bedden geslapen en niet eens in mijn eigen. Eenentwintig! Dat is gemiddeld bijna elke week een ander bed en gelukkig slaap ik letterlijk óveral, maar dat moet ook wel, want anders is het allemaal niet vol te houden. Die bedden stonden in negen verschillende landen en dat betekent meer dan een land gemiddeld per maand. Gelukkig kan ik in elk land mezelf zijn en me helemaal dolgelukkig voelen en ook dát is maar goed ook, want anders zou het wel heel ingewikkeld worden.
Ik was in Nederland, in Mexico, in Belize, in Guatemala, in de USA, in Spanje, in Marokko, in Portugal en in Italië. Madness! En dat terwijl ik nu al ruim twee maanden lekker in Amsterdam zit, dus dan vraag je je af hoe en wanneer ik dan al die andere landen bezocht. Ik moet toegeven: het is doodvermoeiend en dat merkte ik ook aan mezelf. De eerste twee weken in Amsterdam kwam ik nauwelijks buiten, omdat ik het zó fijn vond om even niks te doen en op een plek te blijven. I know, I know, het is natuurlijk een luxeprobleem, dat wéét ik, maar het leven van een fulltime reiziger gaat nou eenmaal niet alleen maar over rozen. Maar wel bijná alleen maar.
Tijd voor bezinning dus.
Want af en toe vraag ik me serieus af wáár ik in godsnaam toch allemaal mee bezig ben. Hoe fantastisch het ook allemaal is, er knaagt altijd wel iets. Want ik heb heus nog wel een beetje ambitie. Tijdens alle reizen en leven in vrijheid borrelt er de hele tijd van alles. Ik vraag me dan niet per se af wat ik ‘hierna’ ga doen (alsof ik ooit zou stoppen met reizen, ha!), maar meer wat ik ‘nog meer’ ga doen. Want ál mijn levenservaringen, inzichten en die stevigheid die ik daardoor heb gekregen, die zijn natuurlijk niet voor niets op mijn pad gekomen. Dat spreekt voor zich.
Er komt bijna dagelijks van alles op me af, van buitenaf. Hoe dóé je dat toch allemaal, wordt me vaak gevraagd. En wat knap en moedig en zélfs dat ik zelfs een inspiratie voor mensen ben. Zó raar om dat te horen. Ik voel me er weliswaar steeds iets minder ongemakkelijk bij, maar tegelijkertijd denk ik: hallo mensen, doe even normaal! Als ik dit kan (en daarmee bedoel ik de regie over mijn eigen leven nemen), dan kan jij dat ook. Het is geen rocket science, het is zo simpel als wat, sterker nog: you owe it to life. Want wisten we nog? Dit leven is een cadeautje en cadeautjes gooien we niet zomaar weg. Daar zijn we zuinig op.
Toch blijkt het niet zo gemakkelijk, want anders zouden wel meer mensen het doen
En dat brengt me bij het stukje ‘wat ik nog meer ga doen’, want al deze signs of the universe (kwijl kwijl), zijn er om op te volgen. Ik geloof dat ik een verschil kan maken! Voor anderen, mensen die vóélen dat er meer moet zijn, maar de stap naar een vrijer, rijker en mooier leven niet nemen. Door angst, door onzekerheid of door iets anders wat we onszelf aanpraten en ons tegenhoudt. It is happening now! Niet over tien jaar, niet wanneer dit of dat eerst geregeld moet zijn. The right time bestaat niet, onrealisme evenmin. Alles kan en wel nu.
Het is mijn missie, mijn taak, mijn purpose om anderen te inspireren en te helpen om ook de regie over hun eigen leven te pakken. Iedereen is geconditioneerd en iedereen heeft een eigen referentiekader van waaruit je leeft en je keuzes maakt, daar ontkom je niet aan. Maar als je je daar bewúst van wordt, dan realiseer je je meteen dat het dus ook anders kan. Pas als je je begrenzing ziet en erkent, merk je op dat je daar dus ook buiten kan treden en dat lieve mensen, is de eerste stap naar een verlicht leven. Leven vanuit je gevoel, want daar zit de magic. Zweverig? Jep!
Maar het is een stuk minder whoo whoo whoo dan je zou denken. Je gevoel bepaalt de kwaliteit van je leven en tegelijkertijd zijn we ons vaak niet eens bewust van wat we voelen of dát we überhaupt iets voelen en o jongens, wat vind ik het tof om me met dat soort ogenschijnlijke ‘vaagheden’ bezig te houden. Want het is helemaal niet vaag, het is juist heel praktisch. Je gevoel is je geleidesysteem en als je hoofd ermee resoneert, dan valt alles in elkaar. Ik vertel je er de komende tijd nog veul meer over én over mijn eigen ontwikkeling daarin en wat ik er mee ga doen. Zin in!
Tweeduizendnegentien-twee-punt-nul, kom maar op!
Kopfotocredit: Anniek ten Breul.
