Als kind verloor ik mijn vader en toen in 2016 ook mijn moeder overleed besefte ik: dit leven heeft een deadline…
…en ik ben hier niet gekomen om mijn tijd uit te zitten. Mijn ouders hebben mij niet op deze wereld gezet om mijn leven maar te laten gebeuren. Het langs me heen te laten gaan. Dat kan toch niet de bedoeling zijn? Het was alsof ik leerde uitzoomen. En het leven als geheel voor me te zien. Wat wilde ik ermee? Wilde ik het systeem dienen? Vastzitten in een stramien zoals ons dat van kleins af aan is geleerd? Werken en geld verdienen voor een ander in ruil voor een salaris? Of kon het ook anders?
Al sinds mijn puberteit wist ik dat ik de wereld wilde gaan ontdekken en dat ik niet in mijn Twentse dorp wilde blijven wonen. Op mijn twintigste vloog ik uit naar Curaçao om pas vijf jaar later via Argentinië terug in Nederland te komen. Met een bul op zak, een bak levenservaring en een relatie die op knappen stond moest ik echt weer even aarden. Ik streek, tegen ieders verwachting in, weer neer in Denekamp. Het was fijn om dichtbij familie – en mijn moeder in het bijzonder – te wonen.
YOU ARE ALWAYS ONE DECISION AWAY FROM A TOTALLY DIFFERENT LIFE
In de jaren die volgden sloop het traditionele leventje er toch enigszins in. Een baan, een huis met een tuin en een heel druk sociaal leven. Ik probeerde er wel mijn eigen draai aan te geven door geregeld van werkgever en opdrachtgever te wisselen en op verschillende plekken in het land te werken, maar het negen tot vijf stramien werd al snel mijn normaal.
Vakantiedagen knipte en plakte ik aan elkaar om zo vaak en zo lang mogelijk op reis te kunnen, want reizen zat inmiddels in mijn dna. Het was allemaal prima en heel comfortabel, maar ik voelde geen echte voldoening. Het voelde alsof het niet helemaal klopte, maar ik kon de vinger er niet precies op leggen wat het dan was. Een onbestemd gevoel.
Toch bleef ik hangen en wist ik dat dit niet voor eeuwig zou zijn, maar ik voelde steeds niet genoeg urgentie om daadwerkelijk te gaan.
Totdat mijn moeder overleed.
Ik kon er niet meer omheen. Dit leven is veel te kort en kostbaar. De enige waarde aan het leven is tijd, hoezo gaf ik dat dan zo gemakkelijk weg? Waarom deed ik wat ik deed? Voor wie? Waar was ik zelf gebleven in mijn verhaal? De avonturier in mij? Ik wilde toch ooit nog op wereldreis? Een tijdje reizend leven? Ik was inmiddels bijna 35 en had ook nog een enorme kinderwens. Hoezo had ik dat niet allang gedaan?
Na twee jaar rouwen nam ik het besluit. Het was nu of nooit.
Ik zegde mijn baan op, verkocht mijn huis en spullen en zes weken later zat ik in het vliegtuig naar Rio de Janeiro: ik ging op wereldreis!
In twee jaar tijd reisde ik meer dan 150 duizend kilometer naar ruim dertig landen in vijf werelddelen. Wandelde over de avenida’s van Buenos Aires, langs de highways van Hong Kong en door de avenues van New York. Ik fietste langs de Copacabana in Rio de Janeiro, hikete door de bergen van Patagonië, bewonderde de Maui-beelden op Paaseiland, bracht een bezoek aan magisch Machu Picchu, dook in de geschiedenis van de Maya’s en de gruwelijke verhalen van de oorlog in Vietnam en de Rode Khmer in Cambodja. Ik ontmoette mensen van over de hele wereld en ervaarde de meest fantastische dingen.
En dat deed ik helemaal alleen.
Mijn locatieonafhankelijke leven was geboren!
DIT LEVEN HEEFT EEN DEADLINE
Ik ben Kim
Sinds 2018 heb ik geen huis of vaste verblijfsplaats, reis ik de wereld rond en rock ik ondertussen mijn eigen online business (bloggen en coachen). Ik leef locatieonafhankelijk. Een paar jaar geleden kon ik hier alleen maar van dromen.
Reizen is voor mij thuiskomen. Reizend ben ik de meest pure versie van mezelf, sta ik volledig open en is het werkwoord ‘ervaren’ opeens iets heel actiefs en bewusts. Als je in je eentje de wereld trotseert, elke dag teruggeworpen bent op jezelf en niemand hebt om op terug te vallen, dan ontstaat er ook een reis in jezelf. En dat was (en is nog steeds) de allergrootste reis die ik mocht maken.
Na verloop van tijd kwam steeds vaker de vraag: En nu? Hoe nu verder? Hoe hou ik dit vast? Al een tijdje runde ik mijn reisblog, maar de enorme persoonlijke ontwikkeling en de inner journey die was ontstaan strookten niet meer met de reisverhalen die ik schreef. Tien highlights in Rio de Janeiro? Ik schreef liever over wat Rio met me dééd!
Ik besloot dat ik met mijn blog en alles wat daarbij hoorde of nog zou onstaan, voornamelijk vrouwen wilde inspireren om vanuit vrijheid te durven leven. Te kiezen voor een leven dat bij haar past op haar eigen, unieke manier.
FREEDOM COACH
Eind 2019 – ik was aan het rondtrekken door Vietnam – popte de term Freedom Coach ergens op en ik wist het meteen: Dit ben ik!
Sindsdien coach ik (voornamelijk) vrouwen in het creëren van hun vrije leven. Locatieonafhankelijk. Samen bouwen we aan een online business die dat allermooiste leven gaat ondersteunen. Yes!
Zo hey, dat was even heavy shit
Je zou bijna vergeten dat ik ‘gewoon’ een nuchtere Twentse ben, hoewel ik dat eigenlijk niet echt meer ben. En misschien ook wel nooit echt was.
Als rasoptimist zie ik overal mogelijkheden en door de spirituele ontwikkeling die ik de afgelopen jaren doormaakte geloof ik dat vrijheid, veiligheid, zekerheid, vastigheid en stabiliteit in jezelf zitten.
Alles wat je denkt te zoeken of gelooft te ontberen is al aanwezig in jezelf. Keer naar binnen een vind je magie!
Als je me echt zou kennen, dan zou je dit weten:
- Ik reisde naar bijna vijftig landen en ben tot over mijn oren verliefd op Zuid-Amerika. Ik reisde er wekenlang in mijn eentje dwars doorheen (mag je me overigens alles over vragen) en had ooit een relatie met een Argentijn;
- Ik ben ook verliefd op Spanje. De afgelopen jaren woonde ik als nomad in verschillende Spaanse steden. Palma, Valencia, Málaga, Sevilla. Liefst koop ik een huisje of appartement in Spanje. Eén van mijn doelen voor de komende tien jaar;
- Sinds 2018 heb ik geen vaste woon- of verblijfsplek meer. Mijn overgebleven spullen hebben vijf jaar opgeslagen gelegen in een opslagloods in Hengelo zonder ze ooit te missen;
- In 2023 heb ik een appartement gekocht in Hengelo. Als ondernemer bouw ik mijn eigen vermogen en pensioen op en een appartement leek me een goede investering. Bovendien is het fijn een plek te hebben wanneer ik in Nederland ben. Ben ik er niet (meestal dus), dan verhuur ik het;
- Ik ben dól op koffietentjes;
- Ondanks dat ik heel vaak van locatie verander, waardoor mijn leven steeds compleet anders is en ik daardoor steeds nieuwe routines en ritmes aanneem, zijn er een paar dingen die ik eigenlijk over al doe, drink of eet. Mijn dag start niet zonder koffie ’s ochtends (mijn coffeemaker gaat overal mee naar toe) om ‘s middags over te gaan op groene thee. Een bak Griekse yoghurt met Spaanse sinaasappel als ontbijt, oven baked paprika chips, autorijden (roadtrips), wandelen, goede gesprekken, het strand, mooie bloemen en de lente… Je kan me overal voor wakker maken;
- Ik ben heel introvert. Dagenlang niemand zien of spreken… daar laad ik echt van op;
- Ik ben heel erg intuïtief en baseer mijn keuzes altijd op mijn gevoel. Ik leef echt in het moment, met altijd een plan in mijn achterhoofd. Het lijkt misschien wel zo, maar ik doe nooit zomaar iets. However, ik geloof dat alles wat ik wil, ook iets van mij wil. Ik kan me heel goed overgeven aan het besef dat alles voor mij werkt;
- Ik kan heel goed loslaten en dingen accepteren zoals ze zijn, ook als dat niet is wat ik eigenlijk graag had gewild. Ik geloof dat dit – los van wat we denken dat vrijheid is – échte vrijheid oplevert. Freeing yourself from your mind is true liberation;
- Dat gezegd hebbende: ik ben half spiritueel en half heel nuchter;
- Ik ben klein van stuk, 1,58 meter om precies te zijn. Ben ik me niet per se heel erg van bewust, want ik weet niet anders. Totdat ik weer eens in een Nederlandse kroeg sta;
- Ik kan best goed zingen, maar durf het podium niet altijd op. Behalve aan de andere kant van de wereld op een karaoke-feestje;
- Ik heb twee broers en ik ben de middelste. Die twee mannen zijn de liefdes van mijn leven;
- O nee, mijn twee kleine nichtjes (2014 en 2017) zijn de liefdes van mijn leven! Zonder die twee meiden zou het glanslaagje aan mijn leven ontbreken. Ik hou met heel mijn hart en ziel van ze tot de maan en weer terug en dat honderdduizendtachtig keer. Voor Lise en Fenne kom ik altijd weer terug in Denekamp. I don’t wanna miss them growing up!
